◼️ آیا نظم جهانی همانطور که قدرت‌های جهانی ادعا می‌کنند واقعاً یک ذهنیت اومانیستی را ترویج می‌دهد یا فقط از منافع دوازده سرمایه‌دار نخبه و بوروکراسی‌های دولتی محافظت می‌کند که هیچ قانونی را برسمیت نمی‌شناسند؟

نیاز فوری به درک و تعریف نظم نوین جهانی به شیوه مناسب داریم. نظم نوین جهان طی هزاران سال شکل گرفته است. مهمتر از همه، همچنانکه می‌دانیم دو جنگ جهانی تاریخ بشریت و سیستم‌های اکولوژیکی و اجتماعی ما را به ویرانه کشانده است. چگونه می‌توان گرایش به یک دوره مشابه و مخرب‌تر را توضیح داد در حالی که جنایات تازه به لطف عصر فناوری و ارتباطات آشکار است؟

قدرت‌های بزرگ مانند ایالات متحده و کشورهای اروپایی پس از جنگ جهانی دوم نظم حقوقی جدید بشردوستانه‌ای را تأسیس کردند که از حقوق جهانی بشر حمایت می‌کرد. در واقع این همان چیزی بود که از کشورهای غربی انتظار می‌رفت، زیرا انقلاب صنعتی ابتدا در غرب ایجاد شد و آنها بر کل فناوری تسلیحات معمولی انحصار داشتند. بنابراین، تسلیحات شیمیایی و هسته‌ای در چارچوب قانونی یکسان به دلیل اثر مخرب سلاح‌های شیمیایی تولید شده توسط صنایع شیمیایی پررونق در کشورهای غربی ممنوع شد. برخلاف اروپا و ایالات متحده، امکان توسعه سلاح‌های هسته‌ای و شیمیایی برای کشورهای خاورمیانه وجود نداشت زیرا آنها زیرساخت‌ها و دانش علمی نداشتند. حتی اگر بتوانند سلاح شیمیایی تولید کنند، باید مواد اولیه را از اروپا و آمریکا خریداری کنند.

استفاده از گازهای شیمیایی و سمی پس از حمله ترکیه به منطقه گاره در فوریه ۲۰۲۱ مورد توجه قرار گرفت. پس از دیدار اردوغان و بایدن در ۲۳ آوریل، دومین عملیات گسترده علیه مناطق حفاظتی میدیا آغاز شد و ارتش ترکیه به مدت شش ماه از گازهای سمی و سلاح‌های شیمیایی استفاده کرده است. اسناد و یافته‌هایی که استفاده از سلاح‌های شیمیایی را در دوره شش ماهه گذشته گزارش کرده‌اند، نهادهای بین‌المللی را وارد عمل نکرده است. دلیل اصلی آن فقدان شواهد و مدارک کافی بود!

مرکز رسانه و مطبوعات ه.پ.گ در ماه گذشته گزارش داد که ارتش ترکیه به کرات تونل‌های نبرد در مناطق تپه سور و ورخله-ی عرصه آواشین را با سلاح شیمیایی جدید متفاوت از سلاح‌های قبلی مورد حمله قرار داده است. در نتیجه این حملات شیمیایی پنج گریلا در ورخله و شش گریلا در تپه سور به شهادت رسیدند. علاوه بر این، ه.پ.گ مصاحبه‌ای با ٣ گریلای بازمانده از حملات شیمیایی ترکیه در تپه سور منتشر کرد.

شش گریلا در تونل‌های جنگ تپه سور نزدیک خط مرزی عراق و ترکیه، جایی که گازهای سمی و سلاح‌های شیمیایی به شدت توسط ارتش ترکیه مورد استفاده قرار گرفت، به شهادت رسیدند. سه گریلای دیگر کمی تحت تأثیر قرار گرفتند. گزارش شده است نجات ٣ گریلا که از حملات شیمیایی جان سالم به در بردند بسیار مشکل بوده است. گفته می‌شود که دو نفر از این گریلاها به شدت تحت تأثیر سلاح‌های شیمیایی قرار گرفته‌اند. اظهارات گریلاهایی که جان سالم به در برده‌اند نشان می‌دهد چگونه ارتش ترکیه با وجود بسته شدن تونل‌ها، روزها بدون وقفه از گازهای سمی و مواد شیمیایی علیه تونل‌های جنگ استفاده کرد. علاوه بر این تونل‌های جنگ بارها با مقدار زیادی مواد منفجره بمباران شد.

سوالی که همه سازمان‌ها، احزاب کورد و افکار عمومی انسان‌دوست باید بپرسند این است: چرا سازمان سازمان منع سلاح‌های شیمیایی (OPCW)، نهاد وابسته به سازمان ملل متحد با وجود این همه شواهد هنوز سکوت اختیار کرده است؟ تنها یک دلیل وجود دارد که چرا OPCW با وجود همه این گزارش‌ها و یافته‌ها سکوت می‌کند: حفاظت از دولت فاشیست ترکیه. سازمان منع سلاح‌های شیمیایی با توجه به همه این ادعاها و گزارش‌ها لازم است فوراً وارد عمل شود. باید از دولت ترک به عنوان یکی از امضا کنندگان پیمان منع سلاح‌های شیمیایی درخواست پاسخ رسمی شود و تیمی از کارشناسان این سازمان باید تحقیقاتی در زمینه‌های ذکر شده در بالا را آغاز کنند. دولت ترکیه متعهد است که در کنوانسیون امضا شده به تمام تعهدات خود عمل می‌کند، بنابراین باید تقصیر را متوجه سازمان منع سلاح‌های شیمیایی دانست.

آخرین حملات رژیم ترک به کوردها، عملیات انفال توسط صدام حسین در سال ۱۹۸۶ را در خاطره‌ها تداعی می‌کند. رژیم صدام در ابتدا از سلاح‌های شیمیایی علیه روستاهای مناطق کوهستانی که نیروهای پیشمرگ در آن مستقر بودند استفاده کرد. رژیم صدام با سکوت نهادهای بین‌المللی و کشورهای جهان گام‌های گستاخانه‌تری برداشت و از سلاح‌های کشتار جمعی به عنوان گام بعدی خود استفاده کرد. ما اکنون یکبار دیگر شرایط مشابهی را تجربه می‌کنیم. همین دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی هستند که رژیم اردوغان را تشویق می‌کنند. وقتی صحبت از نیروهای گریلا به میان می‌آید، هیچ کس از عدم مشروعیت حملات شیمیایی رژیم ترک دم نمی‌زند. برعکس، این سکوت باعث می‌شود رژیم اردوغان گستاخ‌تر رفتار کند. به رسمیت شناختن یک نسل‌کشی و هموار کردن راه برای نسل‌کشی دیگر مصداق آشکار دورویی و ریاکاری است. ۱۰۶ سال پیش، زمانی که ارمنی‌ها با سلاح‌های توسعه‌یافته کشورهای غربی مورد نسل‌کشی قرار گرفتند، همه این دولت‌ها برای منافع خود سکوت اختیار کردند. غربی‌ها تنها به سکوت بسنده نکردند، بلکه حتی دولت آلمان با اعزام افسران و ژنرال‌های خود، به دولت ترکیه در هماهنگی حملات نسل‌کشی در منطقه کمک می‌کرد. نباید اجازه دهیم این الیت‌های خودخواه تنها برای منافع خود ما را وادار به تماشا کردن دوباره همان فیلم کنند. بنابراین باید از نهادهای بین‌المللی و به ویژه ایالات متحده و کشورهای اروپایی بخواهیم که قوانین خود را بپذیرند.◻️