دولت ترکیه که بیش از ۴۰ سال است به طور مستمر در جنگ شکست خورده است، از اصرار خود بر اشغال‌گری و نسل‌کشی دست برنمی‌دارد. به ویژه در ۹ سال گذشته سطح حملات اشغال‌گرانه‌ی خود را افزایش داده است، اکثرا دست به انجام جنایت علیه بشریت زده است، اما نتوانسته است مبارزات آزادی را با پیشگامی حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) را از بین ببرد. برخلاف این هدف، به طور مستمر شکست خورده است. در ۹ سال گذشته، با وجود تمامی خسارات، ‌‌پ‌ک‌ک به جهان نشان داده است که چگونه با اراده و کرامت انسان‌ها زندگی کرده و آن را نمایندگی می‌کند. به ویژه در عملیات‌های سال‌های اخیر گریلاها نشان داده‌اند، این‌ حماسە‌هایی که قهرمانان این داستان‌ها خلق کرده‌اند، امید آزادی را نشان داده‌اند.

در ۱۰ فوریه‌ی ۲۰۲۱، دولت ترکیه خواست همان کارهای آمریکا را انجام دهد و از طریق عملیات‌های داخلی روند جنگ را به دوره‌ی تازه‌ای منتقل کند. اردوغان از طریق متد قدیمی و منسوخ خواست علیه پ‌ک‌ک به نتیجه برسد. این حمله‌ی داخلی که با حمایت آمریکا انجام شد پس از مواجهه با مقاومت انقلابیون (فرماندهی داستان گاره، شورش بیتوشباب) شکست خورد. گریلاها به همگان نشان دادند که رژیم اشغال‌گر و فاشیست ترکیه که به بلای جان کوردستان و خاورمیانه تبدیل شده است، دیگر قادر نیست به گونه‌ای که خود میل دارد عمل نماید. اردوغان نه یاووز سلطان است، نه دولت اشغال‌گر ترکیه، عثمانی هست و نه کورد نیز همان کوردهای گذشته هستند.

اردوغان که در پی حمله به گاره پیروزی کسب نکرد، حملات اشغال‌گرانه را علیه زاپ و متینا و آواشین را آغاز کرد. به گفته‌ی گریلاها: «ارتش ترکیه جلوی پای گریلاها آمده است، بدون شکست سنگین باز نخواهد گشت» و روند بزرگ جنگ آغاز شد.

در این روند، ارتش ترکیه با استفاده از سلاح شیمیایی و ترموباریک و تاکتیک‌های هسته‌ای می‌خواست از طریق جنایات جنگی به نتیجه برسد. با ارائه‌ی وضعیت ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک ترکیه، حمایت قدرت‌های امپریالیستی را به دست آورد، اما با وجود این، ترکیه در معرض خطر بزرگی قرار گرفت. استراتژی آن‌ها با توجه به برآوردهایشان در زاپ اسیر و گرفتار شده است. حملات اشغال‌گری که ‘پنجه‌ی قفل’ نامیده بودند، در برابر خود آن‌ها قفل شد و گریلا ابتکار عمل را به دست گرفت.

روندی را آغاز کردند که با صدمین سالگرد معاهده‌ی لوزان، موازنه‌های جدیدی در کل خاورمیانه برقرار شد. خلق کورد با پیشگامی پ‌ک‌ک، نشان داده است که برای صد سال آینده سرنوشت خود را برای عدالت به دست کسی نمی‌سپارند. در منطقه، هر برنامه‌ای بدون پ‌ک‌ک شکست خواهد خورد. زیرا زمینه‌ی زندگی دمکراتیک در چارچوب پارادایم رهبر آپو به خلق تقدیم شد، به تنها آلترناتیو قرن حاضر تبدیل شد و رژیم‌های خارج از این دیگر مورد قبول خلق کورد و خلق‌های خاورمیانه نیست. بحران و جنگ کنونی بارزترین نشانه آن است.

خلقی که چنین پیشگامی دارند اگر رهبر آپو را مخاطب قرار ندهند، خود باید سرنوشت خود را مشخص کنند. کسانی که می‌خواهند در یک کشور مشترک زندگی کنند، لازم است وضعیت خود را ارزیابی کنند. دولت ترکیه باید بداند که برنامه و طرح‌های نسل‌کشی شکست خورده است. اگر بر این امر اصرار نماید، بقای دولت را به خطر می‌اندازد. این به آن‌ها بستگی دارد که تصمیم بگیرند که آیا وضعیت به این نتیجه می‌رسد یا خیر. اگر حقیقت خلقی را که نتوانست آن را نابود کند و رهبر آن خلق جهانی شده است را برای خود اساس قرار ندهد، مردم و دولت ترکیه متضرر خواهند شد. قرن بیست و یکم آزادی طبق خواسته‌ی پ‌ک‌ک متولد خواهد شد.