◼️ وضعیت اقتصادی ایران در حالی بد است که وضعیت در برخی مناطق بدتر است. از جمله در کوردستان، سرزمینی زیر چکمه نظامیان اشغالگر که به اعتبار فرزندان دلیر و کوههای سر به فک کشیده‌اش دارد مقاومت می‌کند. مقامات در تهران تصور می‌کنند با تحمیل فقر و گرسنگی بر مردم کوردستان موفق به اداره آنها خواهند شد. آن چه آنها نمی‌دانند، میزان نفرتی است که هر روز بیشتر و بیشتر می‌شود.

نگاهی به لایحه بودجه ١۴٠١ نشان می‌دهد تمامی مناطق روژهلات کوردستان کمترین بودجه سالانه را به خود اختصاص می‌دهند. کمترین بودجه برای کوردستان در حالیست که طبیعتا برای مناطق کردنشین که در قعر جدول توسعه یافتگی قرار دارند، باید بودجه بیشتری تخصیص داده می‌شد.

عدم توسعه یافتگی، بیکاری و وضعیت وخیم اقتصادی در رابطه با نگاه حکومت مرکزی ایران به کوردستان به عنوان یک مستعمره است. سرزمینی که به اشغال نظامی درآمده و روزانه خبرهای اسفباری از جرم و جنایت دولتی در آن به گوش می‌رسد.

کوردستان سرزمینی ثروتمند با منابع غنی طبیعی چگونه به این حال درآمد؟ جوانان و سالمندانش چرا مجبور به کولبری می‌شوند؟ پاسخ به این سئوال را باید در تهران پایتخت جستجو کرد. جایی که دولتمردان ایران دستور قتل‌عام کولبران را از آنجا صادر می‌کنند.

از آن جا که کوردها تحت اشغال زندگی می‌کنند و زبان و فرهنگ آنها در قانون اساسی ایران به رسمیت شناخته نمی‌شود، کارهای اداری و دولتی به سختی به آنها واگذار می‌شوند. فرماندار و استاندار و مقامات دون پایه نظامی هم از مرکز اعزام می‌شوند.

بیشتر مردمی که رو به کولبری و کاسبکاری می‌آورند کسانی هستند که حاضر به قبول جاسوسی و مزدوری برای سپاه و نهادهای امنیتی نیستند. بازار کسب و کار و مغازه‌داری کساد است. زنان در خانه‌ها بدون هیچ حقوقی از سوی دولت، کار می‌کنند. بسیاری از کودکان بخاطر نداشتن هزینه‌های تحصیلی حتی نمی‌توانند پشت نیمکت‌ مدارسی بنشینند که زبان مادری‌شان در آن ممنوع است.

تحمیل فقر و تنگدستی برای به زانو درآوردن یک خلق تحت ستم نمونه‌های متعددی در تاریخ استبداد دارد. جمهوری اسلامی را می‌توان در صدر مستبدین قرار داد، چون نه تنها کوردها را عامدانه در گرسنگی نگه می‌دارد، بلکه وقتی این مردم برای ادامه حیات از طریق رنج کولبری تلاش می‌کنند، آنها را بی‌رحمانه قتل‌عام می‌کند.

گرچه فقر و فلاکت می‌تواند شیرازه‌های اخلاقی هر اجتماعی را درهم بریزد، ولی از سویی از دل این بیدادگری، جوانان و زنان و انقلابیونی بیرون می‌آیند که ظلم و ستم علیه مردمشان را نمی‌پذیرند. آنها اجازه نمی‌دهند حکومت با تحمیل گرسنگی، خلقشان را خوار کند.

جنبش آزادیخواه کوردستان سال‌هاست برای پایان دادن به این ستم ملی مبارزه می‌کند و معتقد است حل معضل اقتصادی بدون اخراج نظامیان اشغالگر از این سرزمین ممکن نخواهد بود.◻️