در یک سال گذشته تنش‌آفرینی پ.د.ک در جنوب کوردستان روزبه‌روز افزایش یافته است. همکاری پارت دمکرات کوردستان با رژیم اشغالگر ترک علیه جنبش آزادیخواهی کوردستان ضربه‌ای غیر قابل جبران به منافع ملت کورد در هر چهار بخش کوردستان است.
◼️ از روز نخست تنش‌آفرینی پ.د.ک افراد، سازمان‌ها، نهادها و احزاب میهن دوست سعی بر آن داشته اند که باب گفتگو میان این حزب با پ.ک.ک را باز کنند و اختلافات از راه دیالوگ و مذاکره حل شوند اما متاسفانه به دلیل امتناع پ.د.ک از گفتگو، تاکنون این تلاش‌ها نتیجه‌ای در بر نداشته و با حمله‌ی نیروهای پ.د.ک به تیمی از گریلاهای ه.پ.گ در منطقه‌ی خلیفان و نامعلوم بودن سرنوشت آنان و همچنین پیشروی و استقرار نیروهای نظامی پ.د.ک در پشت جبهه‌ی گریلاها، این بحران به آستانه‌ی انفجار نزدیک شده است. به همین دلیل این نوشتار به دنبال آن است رفتار پ.د.ک را مورد تفسیر قرار دهد تا واقعیت بر افکار عمومی پنهان نماند.
ایدئولوژی
پ.د.ک از نظر ایدئولوژی خود را یک حزب ناسیونالیست کورد معرفی می‌نماید. ایدئولوژی ناسیونالسیتی نقاب پ.د.ک برای فریب افکار عمومیست. عملکرد این حزب در رفراندوم آگوست و اکتبر ٢٠١٧ گویای این واقعیت است که خط ناسیونالیستی برای پ.د.ک فراتر از یک نقاب صرف برای منحرف کردن افکار عمومی و به حاشیه راندن خواسته‌های ملی کوردها چیز دیگری نیست. با اینکه در رفراندوم ٢٠١٧ بیش از ٩٠ درصد شهروندان جنوب کوردستان به استقلال رأی داده بودند اما پ.د.ک در اکتبر ٢٠١٧ نتایج همه‌پرسی را ابطال کرد. از سوی دیگر پ.د.ک مدل دولت – ملت را برای مدیریت کوردستان مناسب عنوان می‌کند اما در عمل به هیچکدام از زمینه‌های مدیریت دولتی در جنوب کوردستان پایبند نیست. تداوم سیستم اداری، آموزشی، اقتصادی، نظامی و خدماتی موازی در جنوب کوردستان (میان هولیر و سلیمانیه) گویای این واقعیت است.
پ.ک.ک از نظر ایدئولوژی خود را یک حزب آپوئیست معرفی نموده که مدل کنفدرالیسم دمکراتیک را برای مدیریت کوردستان مناسب دانسته و همچنین خود را پرچمدار ملت دمکراتیک در سراسر جهان معرفی می‌نماید و در این راستا به منظور نابودی نظام سرمایه‌داری و برپایی تمدن دمکراتیک بر اساس آموزه‌های عبدالله اوجالان مبارزه می کند.
البته تاکنون نتیجه‌ی این دو ایدئولوژی در عالم واقع را می‌توان در حکومت اقلیم جنوب کوردستان و خودمدیریتی روژآوا مشاهده نمود.
ساختار
پ.د.ک از نظر ساختاری یک حزب مدرن ناشی از فعل و انفعالات مدرنیته در جامعه‌ی کوردی نمی‌باشد بلکه برآمده از ساختار عشیره‌ی بارزانی می‌باشد. به همین دلیل هم اکنون نیز تمامی ارکان این حزب در کنترل عشیره‌ی بارزانی علی الخصوص خانواده‌ی ملامصطفی بارزانی قرار دارد، به معنای دیگر همان مناسبات عشیره با روکش حزب مدرن در جریان می‌باشد.
پ.ک.ک بر اساس تعاریف مدرن، یک حزب مدرن بوده و برخلاف پ.د.ک که زاده‌ی عشیره می‌باشد، پ.ک.ک زاده‌ی قشر روشنفکر، رادیکال و جوان جامعه‌ی کوردستان می‌باشد و ارکان این حزب بر اساس عملکرد در اختیار افراد شایسته و توانمند می‌باشد.
نکته‌ی حائز اهمیت این است که پ.د.ک چون زاده‌ی عشیره‌ی بارزانی بوده و کماکان به مأخذ خویش وفادار بوده، منافع ملی یعنی منافع خلق کورد در معرفت‌شناسی آنها معنایی ندارد بلکه منافع عشیره‌ی بارزانی معنا دارد به همین دلیل به منظور حفظ و گسترش قدرت عشیره به آسانی به متحد اشغالگران کوردستان تبدیل می‌شوند اما پ.ک.ک چون زاییده‌ی جامعه‌ی کوردی می‌باشد تعریف مشخصی از منافع خلق کورد داشته و بر اساس آن رفتار می‌نماید به همین دلیل به خدمت هیچ یک از دشمنان کورد در نمی‌آید.
تاریخچه‌ی مبارزاتی
پ.د.ک در کارنامه‌ی خود سابقه‌ی جنگ با اتحادیه‌ی میهنی، حزب دمکرات کوردستان ایران، پ.ک.ک و همچنین اتحاد با رژیم پهلوی دوم(ترور شهید سلیمان معینی)، جمهوری اسلامی(قیاده موقت)، صدام حسین (اشغال هولیر) و ترکیه را دارد، یعنی برای بقای قدرت عشیره‌ی بارزانی علل الخصوص خانواده‌ی ملامصطفی بارزانی، هیچگونه خط قرمزی جهت همکاری و اتحاد با اشغالگران کوردستان نداشته است.
پ.ک.ک در کارنامه‌ی مبارزاتی خود سابقه‌ی مبارزه با دولت ترکیه، صدام حسین(۱۹۹۱)، رژیم ایران (جنگ قندیل) و رژیم سوریه (تاسیس خودمدیریتی شمال و شرق سوریه) را دارد و تاکنون بر علیه هیچ یک از نیروهای کورد با اشغالگران همکاری نکرده است.
دسیسه‌های پ.د.ک طی یک سال اخیر
اگر چه سال‌هاست پ.د.ک به متحد رژیم ترکیه تبدیل شده و همراه با آن بر علیه جنبش آزادیخواهی خلق کورد همکاری می‌نماید اما طی یکسال اخیر این اتحاد و همکاری بر علیه جنبش آزادیخواهی خلق کورد وارد مرحله‌ی جدیدی گشته و عملا موجودیت خویش را در جبهه‌ی دشمنان خلق کورد تعریف نموده است، در همین راستا به منظور واضح شدن این ادعا، برخی از اقدامات پ.د.ک طی یکسال اخیر بر علیه پ.ک.ک در جنوب کوردستان بیان می‌شود:
۱- اعزام نیرو به منطقه‌ی زینی ورتی و ایجاد تنش با گریلاها.
۲- اعزام نیرو به پشت جبهه‌ی گریلاها و تنگ نمودن عرصه‌ی مانور بر آنها در مناطق حفاظتی میدیا.
۳- همکاری با دولت ترکیه در عملیات گاره.
۴- همکاری اطلاعاتی با سازمان اطلاعات ترکیه (میت).
۵- اجازه‌ی احداث قریب ٧٠ پایگاه آشکار و مخفی ارتش ترکیه و سازمان میت در جنوب کوردستان.
۶- دخالت در امورات داخلی اتحادیه‌ی میهنی به منظور همراه کردن این حزب با خود جهت حمله به پ.ک.ک.
۷- جنگ روانی پ.د.ک بر علیه ه.پ.گ به منظور انتساب حمله به خودرو زرهی نیروهای پ.د.ک به ه.پ.گ.
۸- بازداشت نمایندگان حزب اتحاد دمکراتیک (پ.ی.د) و اداره خودگردان شمال و شرق سوریه در هولیر.
۹- بازداشت و سرکوب هواداران پ.ک.ک در مناطق تحت نفوذ پ.د.ک.
۱۰- عدم پاسخ به دعوت کنگره ملی کوردستان، هنرمندان کورد، ابتکار عمل بین‌المللی صیانت از کوردستان و مادران آشتی جهت باز شدن باب گفتگو و ایجاد ممانعت در افزایش تنشها و وقوع درگیریهای احتمالی.
۱۱- حمله به تیم گریلا در منطقه‌ی خلیفان و نامعلوم بودن سرنوشت این گریلاها.
بدون شک موارد اقدامات منفی و تنش آمیز پ.د.ک طی یکسال اخیر بیشتر می‌باشد، اما چون هدف این نوشتار تفسیر شرایط کنونی می‌باشد و قصد مستندسازی این رفتارها را ندارد همین موارد کفایت می‌کند.
با توجه به موارد مذکور، آشکار است که پ.د.ک جنگ کوردکشی علیه پ.ک.ک را آغاز کرده است، اما تاکنون پ.ک.ک با توجه به منافع ملی کورد از واکنش به این حملات پرهیز نموده و از تمامی ابزارهای غیرخشونت آمیز جهت متوقف نمودن پ.د.ک بهره جسته است اما اگر شرایط به همین منوال ادامه داشته باشد و این جنگ کثیف بر جنبش آپویی تحمیل گردد، قطعا گریلاها راهی جز دفاع مشروع جهت حفظ بقای جنبش آزادیخواهی خلق کورد نخواهند داشت.◻️
