◼️ خصومت آفرینی فزاینده پ.د.ک علیه پ.ک.ک و ماحصل روابطش با حکومت ترکیه نشان می‌دهد که سرنوشت خلق کورد در همین زمان تغییر شکل می‌یابد. این تحولات دارای یک هدف سیاسی است که جریان را عمیقا تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما همچنین یک هدف استراتژیک دارد که قرن‌ها را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

مهمترین توقفگاه این تحولات که می‌توان اشاره کرد، آغاز عملیات اشغال منطقه کوهستانی هفتانین، برنامه‌ای که توسط انجمن میهنی کورد سوریه 'ا.ن.ک.س' در روژاوا سعی در انجام آن دارند، فعالیتهای ساخت پایگاه نظامی میان مرزهای روژاوا و جنوب کردستان با همکاری ترکیه و توافقنامه مربوط به شنگال هستند.

اینها سنگ‌های کلیدی این نقشه راهبردی خیانت‌آمیز از تصویر کلانی است که پیش‌بینی می‌کند قرن کورد را در تاریکی به خاک می‌سپارد. این تصویر حاوی کدهای مهمی برای خواندن است. در مقاله دیگری در خصوص این موارد بحث خواهم کرد، اما نکته‌ای که در اینجا به آن توجه می‌کنم، نگرش مشارکتی پارت دمکرات کوردستان است که نقشی اساسی در هر چهار طرح دارد.

همه اینها نشان می‌دهد که پارت دمکرات طرحی بسیار عمیق و خطرناک تنظیم کرده است. حتی می‌توان گفت پ.د.ک که نقش آن عمدتا از یک فیگور فراتر نمی‌رفت، برای اولین بار بازی بزرگ خود را طراحی کرده است.

این یک بازی بسیار غیرحرفه‌ای و ساده است، اما به همان اندازه ترسناک که گویی به قیمت زندگی تمام شده است.

همانطور که برخی از روشنفکران خیرخواه کورد ارزیابی می‌کنند در تحولات فعلی جنگ برادران و مسئله پ.د.ک- پ.ک.ک در میان نیست. یک طرح بسیار خطرناک اینجا وجود دارد و پارت دمکرات کوردستان که آگاهانه و خودخواسته در کنار بزرگترین دشمن کوردها یعنی ترکیەی فاشیستی قرار گرفته است.

پارت دمکرات به دلیل شخصیت خود ساختاری نیست که بتواند شهامت ورود به یک بازی پرخطر متکی به قدرت خود را نشان دهد. هرگز این اتفاق نیفتاده است. در واقع، پ.د.ک هیچ کوششی برای حمله نظامی و سیاسی به پ.ک.ک بدون حمایت ارتش ترکیه و نیروهای بین‌المللی نداشته است. تمامی این اقدامات حتی با همراهی ترکیه منجر به شکست شده‌اند.

علاوه بر این، پ.ک.ک موجودیت نظامی و سیاسی پ.د.ک را تاکنون مورد هدف قرار نداده و چنین برنامه‌ای نداشته است. حتی پس از دستاوردها در جنوب کوردستان، پ.ک.ک تلاشی برای نشان دادن حضور سیاسی و نظامی علیه پ.د.ک انجام نداد. پ.ک.ک به عنوان یک نیروی دمکراتیک ملی، سیستم اداری نیروهایی مانند پارت دمکرات و اتحادیه میهنی کوردستان را انکار نمی‌کند. حتی اغلب این زمینه را به عنوان یک پشت جبهه برای امکان وجود در مناطق حفاظتی مدیا در نظر می‌گرفت.

اگر چنین برنامه‌ای وجود داشت، پ.ک.ک با افسانه‌های گریلاهای در حال مقاومت در کوه‌های جنوب کردستان قلب‌های ده‌ها هزار نفر را در مناطقی شهری و روستایی تسخیر می‌کرد و می‌توانست با ادعای کشوری بسیار بهتر، آزاد و دمکراتیک، قدرت حاکم جنوب کوردستان باشد. بدون تردید پارت دمکرات نیز از این حقایق آگاه است.

به عبارت دیگر می‌خواهم بگویم که باید به دنبال علت بی‌پروایی و تجاوز تحریک‌آمیز پ.د.ک بود که با رویکردی بدبینانه به مسئله حمله نظامی - سیاسی علیه پ.ک.ک نزدیک شده است. این نتیجه مسلم یک قرائت دقیق سیاسی است.

اگر پارت دمکرات طرحی را نمی‌دید که در آن واقعاً بتواند پ.ک.ک منحل شود، اگر قدرت و پشتوانه قابل توجهی در پس این طرح پیدا نمی‌کرد، اگر آن را تنها گزینه خود قرار نمی‌داد، هرگز و هرگز با بی‌پروایی رفتار نمی‌کرد و چنین "شجاعتی بی‌پروا" از خود نشان نمی‌داد. می‌توان میزان خطر و جدی بودن طرح را درک کرد.

همانطور که برخی محافل ملیگرای کورد فکر می‌کنند بدیهی است که بازی پ.د.ک، منافع ملی را دنبال نمی‌کند و حتی دستاوردهای کوردها که با قیمت گزافی به وجود آمده را از بین خواهد برد.

بازی طراحی شده توسط پ.د.ک حتی شامل منافع حزبی هم نیست. مشارکت در این بازی کاملاً "بارزانیسم" است. فقط منافع تنگ نظرانه خانوادگی و قبیله‌ای است. هدف بارزانی‌ها این بوده که قدرت‌های بین‌المللی، موجودیت و امنیت جانی و مالی آنها را ضمانت کنند.

درست مانند اردوغان، خانواده بارزانی که خصومت نیروهای مهم و تأثیرگذار پیرامون خود را به دست آورده نیز در معرض تهدید قرار دارند. این تهدید فراتر از پ.ک.ک است. نکته جالب اینکه سازندگان و مجریان این طرح هستند که بارزانی‌ها را تحت این تهدید قرار داده و آنها را به چنین خط سیاسی می‌کشانند. پ.د.ک را برای این روند حاضر کرده‌اند.

داعش که با پارت دمکرات کوردستان مقاطعی متعهد به عدم اقدام علیه یکدیگر بودند، حشد شعبی که با آن در عراق درگیر شد، ایران که پ.د.ک را یکی از مسئولین مرگ قاسم سلیمانی و اسب تروای امریکا در منطقه می‌داند، دولت عراق  که پ.د.ک را عامل بی‌ثباتی و چندپارگی در کشور تصور می‌کند، اتحادیه میهنی کوردستان-گوران و سایر نیروهای کورد که صبرشان از خودکامگی و مواضع خودسرانه به سر آمده است و مردم جنوب کوردستان که قربانیان فساد و اداره بد کشور هستند، همگی برای پ.د.ک جزء مخاطرات به حساب می‌آیند.

علاوه بر اینها، اگر پ.ک.ک مجبور شود در برابر خیانت و مواضع تهاجمی که پارت دمکرات علیه آن براه انداخته است از خود دفاع کند، در راس همه این خطرات قرار خواهد گرفت. می‌توان دیگران را نیز به این تهدیدها اضافه کرد.

پ.د.ک که می‌تواند توسط همه این نیروها سرنگون شود چرا تاکنون هدف این نیروها نبوده است؟ چطور می‌تواند باقی بماند؟ چگونه می‌تواند با وجود این نیروها جایی را در معادلات منطقه‌ای داشته باشد؟ البته که به لطف نیروهای پشتیبان و سرویس حفاظتی که دریافت می‌کند.

روشن است که این تهدیدها در منطقه‌ای که به طور فزاینده‌ای مشوش است بسیار بیشتر آشکار خواهد شد. قدرت‌های بین المللیِ صاحب این طرح چنین قولی به پ.د.ک داده‌اند. امنیت تمامی اسامی که بارزانی‌ها روی میز گذاشتند، نهادها، سازمان‌ها و سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی تحت گارانتی قرار گرفته است. در مقابل این تعهد، مجوز داده شده که پ.د.ک در بازی‌‌های منطقه زیر نظر ترکیه نقش بازی کند. ایفای نقش به اصطلاح قوچ بودن برای مداخله احتمالی در ایران از جمله این موارد بوده و همچنین باید محافظ جنبش جدید نفتی در منطقه باشد که به زودی شکل می‌گیرد.

اعضای پارت دمکرات کوردستان و قدرت‌طلبان کوردی که در مقابل تصفیه پ.ک.ک و لطمەی به آن کف دستان خود را به یکدیگر می‌مالند تا چند امتیاز کوچک در صف دولت‌گرایی در جنوب کوردستان به دست آورند را این سخنان ناراحت می‌کند اما در این طرح منطقه‌ای که از آتش کشیده شده است ، تنها "برندگان" بازی بارزانی‌ها، خود بارزانی‌ها هستند! ◻️