انتخابات و روند دموکراسی به معنای واقعی آن، ستون فقرات جامعه است، انتخابات و روند دموکراسی چیزهایی نیستند که دولت‌های سرمایه‌داری از آن به عنوان چتر برای حفظ منافع خود استفاده کرده باشند. دولت‌های سرمایه‌داری از یک سو دموکراسی را ترویج می‌کنند، اما از سوی دیگر برای حفظ منافع خود از جنگ و درگیری بین کشورها حمایت می‌کنند و نسبت به همه قتل‌عام‌ها کور هستند و این امر دموکراسی را به شوخی تبدیل کرده است.

همین امر در مورد پ‌د‌ک نیز صدق می‌کند. اگر تأثیر احساسات و مخالفت‌ها را رها کنیم، می‌بینیم که دموکراسی یک امر نمادین است، در واقعیت وجود ندارد. پ‌د‌ک به نوعی تصویر متفاوتی برای خود ساخته است که تنها بخش کوچکی از پ‌د‌ک به آن اعتقاد دارند. اگر نه، در واقع جامعه باشور کوردستان و جامعه جهانی حقیقت را می‌دانند.

این امر باعث شده است که حزب دمکرات کوردستان و خانواده بارزانی به دو دسته تقسیم شوند. نچیروان بارزانی طرفدار برگزاری انتخابات است، زیرا می‌داند که اگر طرفدار نظام سرمایه‌داری شود، او را جایگزین می‌کنند. از سوی دیگر، مسرور بارزانی و پدرش موافق عدم برگزاری انتخابات هستند، زیرا می‌دانند که نمی‌توانند از طریق انتخابات در قدرت بمانند و تغییرات منطقه چیزهای دیگری را می‌طلبد. به همین دلیل است که ممکن است چندین سناریو آماده کرده باشند، زیرا فلسفه حزب دمکرات کوردستان مانند آن بچه بی‌ادبی است که اگر چیزی برای او اتفاق نیفتد و برای او نباشد، نمی‌خواهد برای دیگری نیز اتفاق بیفتند.

شاید پ‌د‌ک به دوره «پنجاه - پنجاه» بازگردد. چون این حزب همیشه در قالب کلاسیک است و نمی‌تواند خود را تجدید کند. بنابراین می‌خواهد به ابتدا برگردد تا ربع قرن دیگر در قدرت بماند.

سناریوی دیگر ایجاد جنگ و درگیری در اقلیم کوردستان است که حزب دمکرات کوردستان مهندس آن است و این به نفع اربابش اردوغان است. اردوغان اکنون خود را برای حمله به باشور کوردستان و نابودی ستاتوی اقلیم کوردستان آماده می‌کند و از سوی دیگر حزب دمکرات کوردستان نیز تنش‌هایی را دامن می‌زند تا بگوید شرایط برای انتخابات مناسب نیست.

همه این موارد ما را به این واقعیت سوق می‌دهد که حزب دمکرات کوردستان از انتخابات بسیار می‌ترسد. چون برای مردم این واقعیت مشخص بود که مام جلال می‌گفت: «اگر پ‌د‌ک با چین وارد انتخابات شود، پ‌د‌ک دوباره پیروز می شود». چون حزب دمکرات کوردستان همه را برای موفقیتش به نردبان تبدیل می‌کرد، اما این بار و آن زمان با یکدیگر بسیار متفاوت است. فقدان استراتژی سیاسی، تحمیل خود بر مردم، خدمت نکردن به شهروندان، قطع ارتباط با شهروندان و بی‌توجهی به افکار عمومی باعث شد که پرونده جرایم حزب دمکرات کوردستان به دادگاه فدرال آمریکا برود.

بنابراین، اکنون حزب دمکرات کوردستان امیدوار است که از این وضعیت خلاص شود، اما ممکن نیست. زیرا همه احتمالات به ما می‌گوید که مرگ او نزدیک است. این واقعیتی است که نتیجه اشتباهات حزب دمکرات کوردستان است که هم در خانواده بارزانی و حزب خود و هم در کوردستان مرتکب شدند. دنیا دیگر حزب دمکرات کوردستان را نمی‌پذیرد، زیرا نه در سنگر مردمش است و نه در سنگر سیاست آنها است.