◼️ زشت‌ترین رفتار، بی‌احترامی به جسد انسان‌ است. اما در ترکیه هتک حرمت به اجساد بی‌جان به عنوان یک هنجار نگریسته می‌شود، سابقه‌ی این دیدگاه ریشه‌ای عمیق دارد و به زمان عثمانی‌ها باز می‌گردد. عثمانی‌ها با وحشیانه‌ترین شیوه‌ها مخالفان خود را از بین می‌بردند. آنها نه فقط مخالفان خود بلکه حتی فرزندان، پسران و برادران یکدیگر را با دست خود از بین برده‌اند. سلطان‌های عثمانی در قتل برادران خویش زبانزد خاص و عام هستند. تاریخ آنها مالامال از این زشتی و خونریزی است. به همین دلیل می‌توان ارتش ترکیه با تکه تکه شدن پیکر یک گریلای زن و تحویل آن به خانواده‌اش را عادی جلوه می‌دهد. مسئله این است که ترکیه می‌خواهد دوستان و مزدوران خود را نیز پرورش داده و همین رفتار را نیز به آنها آموزش دهد، تا با اسرا و قربانیان خود همین رفتار را انجام دهند. همه‌ی ما تصویر مبارزه اسیر به دست مزدوران سوری ترکیه را دیدیم.

در رمان «لکه‌های خون روی برف» (په‌لکه‌خوێنە‌کانی سه‌ربه‌فر) که روزنوشته‌های یک گریلای کوردستان است در مورد بریدن سینه و بینی و اعضای پیکر گریلاهای شهید توسط ارتش ترکیه سخن به میان آمده است. هیچ بهانه‌ای برای سربازها و ارتش ترکیه وجود ندارد که پس از آنکه پیکر شهدا به دست آنها افتاد، این کار را با آنها انجام دهند، غیر از آنکه این ارتش یا از پیکر قربانیان شهید می‌ترسد و این کار را به عنوان واکنشی نشان می‌دهد، یا فکر می‌کند با این کار کثیف می‌خواهد طرف مقابل خود را وحشت زده کند. من بسیار متعجب هستم که چگونه تاکنون هیچ کدام از فعالین چپ، روشنفکران و نویسندگان ترک بسیار کم به این‌گونه رفتار وحشیانه‌ی ارتش خود واکنش نشان دادند. این در حالی است که خواننده‌ خودفروشی همچون ابراهیم تاتلیس برای این ارتش آواز می‌خواند.

حقارت به اجساد انسان‌ها دور از هرگونه ارزش و اخلاق انسانی است. اما ترک‌ها و حکومت ترکیه و خود اردوغان خود را به گونه‌ای نشان می‌دهند که گویا ملتی انسان‌دوست هستند. حتی اردوغان خود را به عنوان خلیفه‌ی مسلمانان نشان می‌دهد. اما خلیفه باید حداقل ذره‌ای اخلاق داشته باشد. آنچه بیشتر مایه‌ی تعجب می‌شود این است که اخوان‌المسلمین و اتحاد عالمان مسلمان به جای آنکه ترکیه و اردوغان را برای انجام این گونه اعمال سرزنش کنند، آنها را تحسین می‌کنند.

بی احترامی و تحقیر پیکر انسان بی‌جان اقدامی وحشیانه و مذموم است که فقط از سوی ارتش ترک و مزدورانش برمی‌آید. آنها حتی در فیلم‌ها و سریال‌های خود نیز تصاویری که چشم‌ها را آزار می‌دهد پخش می‌کنند. اما خود آنها هیچ عذاب وجدانی ندارند. آیا پاموک و الیف شفق و نویسندگان بزرگ ترک به این کار راضی هستند؟◻️