◼️ تاریخ شوم بر روی جای پای خود ما را به ۵ سال پیش باز می‌گرداند، روزی مانند امروز که قلمی نوک تیز در روز روشن در بهدینان به صلیب کشیده شد. آن روز به تاریخی تبدیل شد که فلج شدن آزادی، کلمه و شعر را جار زد، تا دیگر هیچ کس در مقابل حکومتی که فقط زبان گلوله را می‌داند، صدای خود را بر نیاورد.

ودات فقط یک قلم نبود که شهید شد، فقط یک صدا نبود که در گلوی بهدینان ترور گردید، بلکه مرگ ودات ابتدای نمایش تلخی بود که تا امروز نیز ستم نقش اصلی آن را بر عهده دارد.

آنچه در این نمایش تغییر کرده است، تنها تغییر لوله تفنگ به زنجیر و دست‌بند است،  اولین گلوله پیکر ودات را زخمی کرد و دستبند‌ها نیز به دست‌هایی زده شده است که می‌خواهند ودات را به راهی برای خود برای شکست این نمایش تغییر دهند و این محاصره را که هیچ راهی برای آزادی باقی نگذاشته است، بشکنند.

ترور ودات حسین تروری بزرگتر از خود یک شخصیت است و در پیش مردم و افکار عمومی مانند اولین زنگ خطر سرکوب صداهای آزاد در بهدینان قلمداد می‌شود. هر زمان که در مورد سرکوب در بهدینان و به ویژه دستگیرشده‌های بهدینان صحبت می‌شود ودات اولین کلمه از این حیث است.

خط ترور قلم‌ها

دهوک و بهدینان از آن روزی که فرمانروایی پ.د.ک بر آنها تحمیل شد، به خط ریختن خون قلم و صداهای آزاد تبدیل شد. حلقه‌ی اول این زنجیر با شهید کردن علی شعبان آغاز شد و با رئوف آکره‌ای و صادق سندید ادامه پیدا کرد و با ودات حسین و شکری زین الدین لنگر گرفت.

ودات می‌دانست که در خطر مرگ قرار گرفته است، اما نوک قلم خود را تیزتر کرده و در سایه‌ی ترور، خطوط آزادی را می‌نوشت.

ترور ودات تحسین نه تنها با نقشه قبلی دستگاه‌های امنیتی قلمداد می‌شود، بلکه گفته می‌شود که حتی نقشه و طرح آن را سرکرده‌های عالی رتبه‌ی این حزب طرح‌ریزی کرده‌اند و هدف آنها ساکت کردن صداهای آزاد در دهوک و بهدینان بود.

قبل از ترور ودات بسیار تلاش کرده بودند تا او را بر سر سفره‌ی ستمکاری خود بنشانند، اما هرگز این را نپذیرفت و زندگی آزاد خود را در راستای مرگی سربلندانه بخشید. به همین دلیل آخرین بار یک ماه قبل از ترورش در آسایش دهوک به گفته بودند دیگر راه‌حلی برای تو پیش ما باقی نمانده است.

ودات این پیام آنها را به خوبی درک کرده و می‌دانست دیگر بر سر دو راهی سخت و دشواری قرار گرفته است و یا باید قلم خود را زمین بگذارد و یا مرگ را انتخاب کند. اما او بدون هیچ شک و دودلی، دومی را انتخاب کرد و هرگز کلمه‌های خود را محدود نکرد.

ترور ودات حسین و سرآغاز داستان او

در نهایت تیغ تاریکی تاریک‌پرستان این اقلیم به جسم پاک او می‌رسند. اما برعکس خواسته‌ی آنها ودات نمی‌میرد بلکه برای همیشه به چراغی برای روشن کردن راه آزادی تبدیل می‌شود. ودات هرگز نمی‌میرد بلکه هر روز در دل آزادیخواهان دوباره زنده می‌شود.

صبح روز ۱۳ آگوست ۲۰۱۶ دست‌های سیاه و تاریک پرست ودات را ربوده و پس از چند ساعت شکنجه و شکستن انگشتانش، بهار عمر او را یکباره پاییز کرده و او را ترور می‌کنند.

این ترور در سرتاسر کوردستان و حتی در سطح جهانی نیز واکنش‌های بسیاری به دنبال داشته و حاکمان پ.د.ک را مجبور کرده که حتی در ظاهر هم که باشد هیئتی برای تحقیق برای آشکار کردن حقایق این ترور تشکیل دهند. هرچند بستگان و خانواده‌ی ودات و همچنین آزادیخواهان همه به خوبی می‌دانند که جنایتکاران چه کسانی هستند، اما آشکار کردن و مجازات جنایتکاران اصلی مانند شرط بستن بر روی اسب مرده بود.

خیلی زود مسئولین پ.د.ک در پشت پرده تلاش می‌کنند تا پرونده را به پرونده‌ای عشایری تبدیل کرده و آن را با صلح عشایری حل نمایند، اما خانواده‌ی او این درخواست را رد کرده و هرگز حاضر نمی‌شوند بر سر خون فرزندشان سازش کنند.

ترور ودات و محاصره بهدینان

ترور ودات علاوه بر آنکه به حلقه‌ای دیگر از ترور روزنامه‌نگاران و قلم آزادیخواهان در اقلیم کوردستان تبدیل می‌شود، همزمان به آغاز داستانی تبدیل می‌شود که نمایش آن تا به امروز در صحنه‌ی بهدینان پایان نیافته است و دامن قلم و صداهای آزادیخواه دیگر بهدینان را گرفته است.

هنوز انتقاد از حکومت پ.د.ک مانند خط قرمز نشان داده می‌شود و می‌خواهند به افکار عمومی کوردستان بگویند، هر صدای ناراضی و هر قلم شجاعی اگر بخواهد در منطقه‌ی تحت سلطه پ.د.ک صدای خود را برآورد، به ترور محکوم است.

همانطور که امروز می‌بینیم که حدود ۲ سال است بیشتر از ۷۰ فعال و روزنامه‌نگار منطقه‌ی بهدینان به دلیل درخواست حقوق و دستمزد خود و همچنین مخالفت با اشغالگری دولت ترکیه و تلاش برای شکستن محاصره سخت بهدینان توسط پ.د.ک با اتهامات گوناگون و دروغین محاکمه می‌شوند، در حالی که هیچ کدام از این اتهامات تاکنون اثبات نشده است.

حتی مسئولین پ.د.ک قبل از دادگاه اتهامات دستگیرشدگان را مشخص کرده و احکام آنها را تعیین می‌کنند، اما نتوانستند این حقیقت را پنهان کنند که این پرونده غیر از پرونده‌ای سیاسی برای کنترل بهدینان هیچ اساسی دیگری ندارد.

اینها همه نشان می‌دهد که ودات در میانه‌ی نمایشی به ناچار رفت و ما را تنها گذاشت که هنوز پایان سناریوی آن فرا نرسیده است و ممکن است چندین داستان دیگر نیز تکرار شوند. اما این اعمال مسئولان پ.د.ک هرگز نمی‌تواند آنها را از این حقیقت دور کند که طناب ستم در کلفت‌ترین نقطه‌ی آن پاره می‌شود. هر چقدر هم ظلم و ستم را بر مردم روا دارند، اما بالاخره روزی روشنایی بر تاریکی پیروز شده و آینده برای آزادی‌خواهان است.◻️

منبع: ROJnews