از مشکلات اساسی در باشور کوردستان؛ دستگیری و قتل روزنامه‌نگاران، ظلم و شکنجه خبرنگاران است که اخیراً با بازداشت سلیمان احمد توسط پ‌دک بار دیگر در دستور کار ما قرار گرفت. به جز سازمان‌های رسانه‌ای پ‌دک، همه سازمان‌های رسانه‌ای باشور کوردستان از روزنامه‌نگار سلیمان احمد حمایت کردند و خواستار حساسیت در رابطه با وی و مسئولیت‌پذیری شدند.

برای تبیین دستگیری انقلابیون، دموکرات‌ها، روشنفکران و روزنامه‌نگاران توسط حکومت اقلیم کوردستان، باید واقعیت سیستم زندان در باشور کوردستان تبیین شود.

میشل فوکو در اثر خود به نام «ساخت زندان» فراتر از تاریخ زندان، رابطه آن با اقتدار را یک روش قدرت می‌داند. سطح دموکراتیک یک کشور با اقدامات آن در زندان‌ها سنجیده می‌شود. شخصیت یا چهره واقعی یک دولت با اقداماتش در زندان‌ها درک می‌شود.

در این شرایط وقتی انسان به زندان‌های باشور کوردستان توجه می‌کند، چون از نظر جغرافیایی در خاورمیانه است و مدیریت آن توسط نظام سرمایه‌داری ایجاد شده است، در یک کلام، اقدامات آن در زندان و روش مدیریت آن با روش خانوادگی و سلطنت باستانی قرون وسطی، کپی برداری کثیف از مدیریت فاشیستی است که بر سرمایه سرمایه‌داری تکیه دارد.

پ‌دک از زمان تأسیس در سال ۱۹۴7 تحت مدیریت بارزانی بوده است. دولت باشور از سال ۱۹۹۲ که تأسیس شد در دست خانواده بارزانی بوده است. در این نظام، همه چیز از قانون گرفته تا سیستم قضایی در اختیار آن خانواده است و برای خدمت به آن خانواده کار می‌کند. علاوه بر این پ‌دک از بدو تأسیس سازمان اطلاعاتی به نام  «پاراستن» تشکیل داده است که ریاست آن بر عهده بارزانی است و بیشتر شبیه یک سازمان اطلاعاتی عمل می‌کند تا یک حزب. در این زمان هر چه پ‌دک و دولت باشور کوردستان می‌گوید، سازمان اطلاعاتی به نام پاراستن است.

از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۵ که پ‌دک قوی بود، ۳ زندان معروف به نام‌های رایات، خلان و ماوَت وجود داشت که در آن صدها نفر شکنجه و کشته شدند. ۹۹ درصد افرادی که در این زندان‌ها دستگیر و کشته شدند، انقلابیون کورد بودند. اکثر آنها اعضای حزب کمونیست بودند.

یک حزب ضدانقلاب به ذات خود انقلابیون را زندانی می‌کند. وقتی مردم به تاریخ پ‌دک توجه می‌کنند، می‌بینند که بیشتر به مبارزه با جنبش‌های انقلابی و دمکراتیک کوردستان پرداخته است تا با دشمن. جنبش‌های انقلابی و دموکراتیک در باشور کوردستان چون حقیقت پ‌دک را درک نکردند و آن را حذف نکردند، با وجود این همه قربانی و مبارزه، نتوانستند از نابودی نجات پیدا کنند.

هر کشوری گوانتانامویی دارد

همانطور که برای درک شیوه مدیریت یک حکومت، مردم باید به زندان‌های آن نگاه کنند، برای درک عملکرد در زندان‌ها، مردم نیز باید به شیوه مدیریت، تاریخ و شکل آن حکومت نگاه کنند. با این گفتار سعی کردیم به پ‌دک و بارزانی اشاره کنیم.

هر کشوری، هر دولتی گوانتانامویی دارد. ابوقریب در عراق، اوین در ایران، امرالی در ترکیه. گوانتاناموی پ‌دک نیز در آکره است. اقدامات این حاکمان در این زندان‌ها تعیین کننده اقدامات در سایر زندان‌ها است و این اقدامات به شیوه اداره جامعه تبدیل می‌شود. در مقابل این اقدامات در این زندان‌ها، مقاومت انقلابی نیز روش مبارزه و مقاومت جامعه در برابر نظام را تعریف می‌کند. در سال ۱۹۸۲، مقاومت در زندان آمد علیه فاشیسم ترکیه، شخصیت مبارزات خلق کورد و جنبش آزادی کورد را مشخص کرد. حاکمان تلاش می‌کنند زندان‌ها را به قبرستان انقلابیون تبدیل کنند و در مقابل این، انقلابیون زندان‌ها را به مدرسه، دانشگاه، مرکز روشنگری و پاسخگویی مسئولان تبدیل می‌کنند. این سنت مقاومت هنوز در زندانهای کشورهای اشغالگر کوردستان و در زندانهای جانشین آنها یعنی پ‌دک ادامه دارد.

در سال ۲۰۲۳ ، مظلوم داغ و عبدالرحمن ار دو میهن‌دوست انقلابی در زندان هولیر تحت کنترل پ‌دک دست به اعتصاب غذا زدند. علت این اقدام آنها آن بود تا زندان‌های پ‌دک یک بار دیگر در دستور کار قرار گیرند. علت حکم اعدام این دو میهن‌دوست انقلابی و دستگیری آنها کمک به مجازات یکی از نیروهای اشغالگر کوردستان بود که توسط انقلابیون مجازات شده بود. از این رو دادگاه‌های اداره منطقه باشور کوردستان به سرعت این دو میهن‌دوست انقلابی را به اعدام محکوم کردند و آنها را به زندان انداختند.

این موضع‌گیری پ‌دک که بهتر از شاه، شاهی می‌کند چیز جدیدی نیست. در سال‌های ۱۹۹۲، ۱۹۹۵ و ۱۹۹۷ پ‌دک به همراه دولت اشغالگر ترکیه علیه جنبش آزادی کورد می‌جنگید، تعدادی از گریلاهای مجروح دستگیر و به اشغالگران تحویل داده می‌شوند، تعدادی از آنها به شهادت می‌رسند و برخی از آنها را به زندان می‌اندازند. سالها آنها را شکنجه کردند، به آنها دستور دادند دست از انقلاب بردارند، تسلیم شوند و با اشغالگران همکاری کنند. برای رسیدن به این هدف، روش‌های کلاسیک و مدرن آموخته شده از اشغالگران را امتحان کردند. اما در مقابل همه این اقدامات، از نگرش و مقاومت انقلابیون کاسته نشد.

پیش از این زندان آکره پ‌دک مرکز این اقدامات بود. اقداماتی که همه اقدامات را در زندان‌های دیگر آن ها مشخص می‌کرد، اقدامات زندان آکره بود. اکنون تمامی زندان‌های پ‌دک به زندان آکره تبدیل شده‌اند. علاوه بر این زندان‌ها، زندانهای مخفی سازمان اطلاعاتی پاراستن پ‌دک نیز وجود دارد که تحت کنترل مسرور بارزانی است. این زندان‌ها ارتباط مستقیمی با خانواده بارزانی و سازمان اطلاعاتی به نام پاراستن دارند. حکومت اقلیم کوردستان هیچ مسئولیت و کنترلی بر این زندان‌ها ندارد. قوانین و حقوق در آنجا اعمال نمی‌شود. فقط انقلابیون، دموکرات‌ها و مخالفان بارزانی در این زندان‌ها جای می‌گیرند.

در حال حاضر ده‌ها گریلا و هوادار انقلابی در زندان‌های پ‌دک به سر می‌برند. پیش از این، گریلاهای اسیر شده به دست پ‌د‌ک، آنها توسط پ‌د‌ک بازجویی می‌شدند و اطلاعات انقلابیون به میت ترکیه تحویل داده می‌شد. میت نیز به صورت مخفیانه تحقیقات از گریلاها را دنبال می‌کرد و خود را نشان نمی‌داد. اما پس از اینکه مسرور بارزانی نخست وزیر شد، میت و سر کنسول هولیر به زندان می‌روند، در بازجویی از گریلاهای اسیر و هواداران پ‌ک‌ک شرکت می‌کنند، آنها را تهدید می‌کنند و پیشنهادات کثیفی به آنها می‌دهند. آنها به رئیس زندان دستور می‌دهند که انزوا و سیاست‌هایی را علیه این زندانیان اعمال کنند. بر اساس آخرین اطلاعات، انقلابیون مجروح و دارای مشکلات جدی سلامتی به هیچ وجه تحت درمان قرار نمی‌گیرند، تعدادی از آنها در سلول‌های تاریک ۲متر مربعی، در سرمای زمستان و گرمای تابستان نگهداری می‌شوند. آنها سال‌ها در یک سلول تنها می‌مانند و رها می‌شوند تا بمیرند. این اقدامات مردم را به یاد راه‌ها و روش‌های دولت ترکیه در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ علیه انقلابیون کوردستان می‌اندازد.

پ‌دک حقیقتی دارد که بر اساس آن در سال ۲۰۰۳ به ساخت یکی از بزرگترین زندان‌های خاورمیانه در دهوک افتخار کرد. در سال ۱۹۹۲ که دولت باشور تشکیل شد، پ‌دک بسیار ضعیف بود و نفوذ چندانی بر مردم نداشت. با برخی از حاکمان رابطه داشت و از آنها آموخت که تا زمانی که الگوی خود را در زندان‌ها ثابت نکند، نمی‌تواند حاکم شود. سپس رعب و وحشت و ترور  را علیه مردم به اجرا درآورد و با کرامت صدها هزار نفر بازی کرد، آنها را به زندان انداخت و به این ترتیب حاکم شد. واقعیت شخصیتی را که در مقابل دیکتاتوری و فاشیسم صدام سر فرو نیاورد را ویران کرد و در عوض شخصیتی را آفرید که سست اراده، مطیع است و همه چیز را از بیرون انتظار دارد، از کشورش فراری است، ایمانش به انقلاب از دست رفته است. اما کسانی که با ظلم و ستم حاکمیت خود را به دست آورده‌اند، در مقابل صدایی کوچک، در برابر مقاومتی کوچک، وحشت کرده و برای سرکوب آن هر کاری از دستشان برآید انجام می‌دهند. مردم باشور کوردستان پ‌ک‌ک را تنها و آخرین امید می‌دانند. به همین دلیل پ‌دک پ‌ک‌ک را خطرناکتر از داعش می‌داند و این را به صراحت بیان می‌کند. این حزب خوب می‌داند که تا زمانی که این جنبش انقلابی به مردم امید می‌دهد، نمی‌تواند راحت عمل کند. به همین دلیل است که در هر فرصتی همراه با اشغالگران به گریلاها، شنگال و انقلاب روژاوا حمله می‌کند. اول از همه، به خوبی می‌داند که تا زمانی که انقلابیون اسیر را تسلیم نکند، نمی‌تواند پیروز شود. به همین دلیل با خشم زیاد علیه زندانیان انواع اعمال کثیف را مرتکب می‌شود.

اما طبق معمول؛ حرف آخر را مقاومتگران می‌زنند.