اینجا قندیل نیست، شما را به تعظیم وا می‌داریم

روز بروز به شدت فشارها بر زندانیان سیاسی در ترکیه و شمال کوردستان افزوده می‌شود. ییلماز شانلی که در دادگاه جرایم سنگین جزیر، به اتهام «کمک به سازمان» محاکمه شده است، سه سال و ۴ ماه را در زندان گذرانده است. او که از اگوست ۲۰۱۸ در زندان توکات زندانی شده بود در ۱۹ اکتبر سال جاری از زندان آزاد شد. شانلی در رابطه با موارد نقض حقوق بشر و حقوق زندانیان پیش از شروع پاندمی کرونا اظهار داشت: زمانیکه دستگیر شده بود هیچگونه فعالیت اجتماعی مانند گفتگو، ورزش و... در زندان وجود نداشت. فشار و سرکوب نیروهای امنیتی زندان همیشه وجود داشت. خواستار پیروی ما از مقررات نظامی بودند. چون از دستورات نظامی پیروی نمی‌کردیم، اجازه هواخوری را از ما سلب می‌کردند. زندانیان بیمار به بیمارستان منتقل نمی‌شدند. گاردهای امنیتی زندان با گفته‌ها و عملکردهای خود تلاش می‌کردند زندانیان را تحریک کنند. حتی در چندین مورد به رفقای ما در زندان حمله کردند. چند نفر از رفقایمان را به اتاق رئیس زندان برده و می‌گفتند اینجا قندیل نیست، شما را به تعظیم وا می‌داریم. به دلیل عدم تسلیم ما در مقابل موارد نقض حقوق زندانیان برخی از رفقای ما با مجازاتهای ۴ ماهه دیدار با افراد خانواده و تماس تلفنی مواجه شدند.

شانلی در بخش دیگری از سخنان خود در رابطه با رویدادهای زندان اظهار داشت که با شروع پاندمی کرونا وسایل بهداشتی به اندازه کافی در دسترس زندانیان قرار داده نمی‌شد. به بیست نفر از زندانیان تنها یک قالب صابون و کمی پودر لباسشویی داده می‌شد. رفقای بیمار به بیمارستان فرستاده نمی‌شدند. در معاینه‌های اندکی که می‌شد، به وضعیت بیماران توجه چندانی نمی‌شد. برای نمونه؛ رفیق سرهات گولو ۲۹ سال است که در زندان به سر می‌برد. با بیماری قلبی دست و پنجه نرم می‌کند، با بیماری پوستی نیز مواجه شده است و حق درمان را از وی دریغ کرده‌اند. برخی از رفقا از مشکلات و بیماریهای چشمی رنج می‌بردند. هیچگونه روند درمانی برای این بیماران وجود نداشت. پیش از شروع پاندمی، بیمارانی که به ندرت برای معاینه به بیمارستان انتقال می‌یافتند با دستبند عازم بیمارستان می‌شدند. به همین دلیل بسیاری از رفقا حاضر نبودند که با دستبند به بیمارستان بروند.

شانلی در بخش دیگری از سخنان خود در رابطه با وضعیت زندان‌ها گفت: به دلیل کیفیت بد غذا، خود زندانیان مجبور به آشپزی هستند. اما به دلیل گرانی اقلام غذایی، عملا این مسئله نیز با مشکل مواجه بود. مسئولان زندان می‌خواهند که نگهداری زندانیان را به هزینه خود آنان انجام دهند.

ممنوعیت کورد و کوردستان

شانلی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت که روزنامه «ینی یاشام» و «اورنسل» را در اختیار زندانیان قرار نمی‌دادند. محدودیت در اختیار گذاشتن کتاب برای زندانیان امری روزمره به شمار می‌آمد. اگر اسامی کورد و کوردستان در کتابی امده بود، این کتاب‌ها ممنوع شده و در اختیار ما داده نمی‌شد. بازرسی از سلول‌ها و بندها موضوعی مداوم بود. فشار و سرکوب نیروهای پلیس ادامه داشت. گاردهای زندان چند گروه داشتند که عمدا دست به تحریک زندانیان می‌زدند تا بهانه حمله به زندانیان را داشته باشند. اگر برایشان مقدور بود ما را خفه میهکردند.

نامه‌های داخلی در طول پنجاه روز به مقصد می‌رسید

شانلی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار داشت که به منظور تحقیق و جاسوسی، نامه‌هایی را که به زبان کوردی نوشته و ارسال می‌شد، به آنکارا می‌فرستادند و این نامه‌ها بعد از ۲-۳ ماه برگشت می‌خوردند. این نامه‌ها را بعد از گذشته ۲-۳ ماه به ما عودت می‌دادند. از ۱۰ نامه ارسالی به مقصد ما نهایتا یک نامه به دست زندانی می‌رسید. نامه‌های داخلی بعد از گذشت ۴۵ تا ۵۰ روز به دست ما می‌رسید. نامه‌های ارسالی من به خانواده بعد از دو ماه به دست خانواده می‌رسید و این درحالی بود که با شروع پاندمی مقرر شده بود که هر دو هفته این نامه‌ها به مقصد برسند.

در رابطه با ادعاهای شانلی، زندان توکات اعلام نموده است که از طریق تلفن هیچگونه اطلاعاتی را در مورد وی در اختیار خبرنگاران قرار نمی‌دهند و موارد مطرح شده باید از طریق دادستانی پاسخ داده شود.

منبع: MA