مصطفی رمضانی، زندانی سیاسی در نامه‌ای ضمن اشاره به وضعیت خود و دیگر زندانیان در زندان قزل‌حصار گفت: «سلب عامدانه حق درمان به ابزاری برای آزار، شکنجه تدریجی و حتی مرگ زندانیان تبدیل شده است» و از مردم ایران و نهادهای مدافع حقوق بشر درخواست حمایت کرد.
مصطفی رمضانی، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزل‌حصار کرج، با انتشار نامه‌ای سرگشاده از محرومیت مداوم از رسیدگی‌های پزشکی و تماس با خانواده خبر داده است. او در این نامه از شرایط دشوار درمانی در زندان، ممانعت نهادهای امنیتی از انتقال به مراکز درمانی خارج از زندان، و فشارهای مضاعفی که به زندانیان بیمار وارد می‌شود، پرده برداشته است. رمضانی که با آسیب‌های جدی در ناحیه پای راست، ستون فقرات و گردن مواجه است، در این نامه وضعیت خود را به‌عنوان نمونه‌ای از سیاست عامدانه محروم‌سازی زندانیان از خدمات پزشکی شرح داده و نسبت به خطراتی که جان و سلامت او را تهدید می‌کند، هشدار داده است.
متن کامل نامه مصطفی رمضانی به شرح زیر است:
«به نام ایران
بیش از ۱۷ ماه است که به زندان قزل‌حصار کرج، یکی از مراکز اصلی اجرای احکام اعدام در استان تهران، تبعید شده‌ام. در خرداد سال گذشته، در اثر حادثه‌ای دچار شکستگی در پای راست شدم. با وجود حضور پزشکان در زندان، نبود امکانات درمانی حتی در سطح اورژانسی، عملاً روند درمان را غیرممکن کرده است. بیمارانی که نیاز به مراقبت جدی دارند، باید به بیمارستان‌های دولتی طرف قرارداد با زندان منتقل شوند؛ بیمارستان‌هایی که متأسفانه از حداقل استانداردهای درمانی برخوردار نیستند. در عمل، اگر فردی بخواهد درمان مناسبی دریافت کند، ناچار است شخصاً هزینه‌های سنگینی پرداخت کند؛ هزینه‌هایی که معمولاً از توان زندانیان خارج است.
اکنون، با گذشت یازده ماه از شکستگی پای من و دریافت درمان‌های محدود، هنوز استخوان جوش نخورده و نیازمند جراحی هستم. با این حال، نهاد امنیتی سپاه پاسداران با اعزام من به مراکز درمانی خارج از زندان مخالفت کرده است. مسئولان زندان نیز صراحتاً اعلام کرده‌اند که در این خصوص اختیار و اراده‌ای ندارند و باید درمان صرفاً در داخل زندان صورت گیرد.
برای آسیب‌های ستون فقرات و گردن، بیست جلسه فیزیوتراپی تجویز شده، اما متأسفانه این جلسات در فضایی کاملاً غیرتخصصی و با حضور فردی فاقد دانش لازم برگزار می‌شود. امکانات محدود به دو تخت و یک دستگاه کهنه آمپر است، که نه‌تنها سودی ندارد، بلکه برخی بیماران پس از مراجعه دچار عوارض جانبی بیشتری شده‌اند.
مشکلات من به درمان ختم نمی‌شود. از ماه‌های ابتدایی حضور در این زندان، ارتباط تلفنی من با خانواده و بیرون از زندان نیز دچار اختلال شد. در نهایت، اکنون بیش از هشت ماه است که به‌طور کامل از حق تماس تلفنی محروم شده‌ام.
سؤالم این است: نهادهای امنیتی از جان ما چه می‌خواهند؟ امروز، در بسیاری از زندان‌های کشور، سلب عامدانه حق درمان به ابزاری برای آزار، شکنجه تدریجی و حتی مرگ زندانیان تبدیل شده است. مسئولیت این وضعیت را باید مستقیماً متوجه نهادهای امنیتی به‌ویژه سپاه پاسداران دانست؛ نهادی که در جنایت‌های متعددی علیه مردم ایران، از اعدام‌های فله‌ای تا سرکوب اعتراضات و حوادث مشکوک مانند آتش‌سوزی و انفجار، دست داشته است.
من، مصطفی رمضانی، از داخل زندان، دست یاری به سوی شما مردم ایران و نهادهای مدافع حقوق بشر دراز می‌کنم. جان و سلامتی من در معرض تهدید جدی است. امروز، بیش از هر زمان، به حمایت شما نیاز دارم، فردا ممکن است دیر باشد.»
مصطفی رمضانی، در تاریخ ۲۶ خرداد ۱۴۰۳ به دلیل زمین‌خوردگی دچار شکستگی شدید در ناحیه پای راست شد. به‌رغم گذشت ماه‌ها از این حادثه و ضرورت جراحی طبق نظر پزشکان، همچنان از اعزام او به مراکز درمانی خارج از زندان جلوگیری می‌شود. طبق گزارش منابع مطلع، وضعیت جسمانی وی در حال وخامت است و پای او به دلیل عدم درمان به‌موقع، دچار تغییر شکل شده است.
این زندانی سیاسی، اواخر دی‌ماه ۱۴۰۲ از زندان اوین به زندان قزل‌حصار منتقل شد و در همان روزهای نخست با برخوردهای تنبیهی از جمله سلول انفرادی مواجه شد. رمضانی که اکنون در چهارمین سال دوران محکومیت خود به سر می‌برد، پیش‌تر از سوی دادگاه انقلاب بابت اتهاماتی چون «تبلیغ علیه نظام» و «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» به هشت سال حبس، ۷۴ ضربه شلاق و دو سال تبعید محکوم شده است.
