استادان و شاگردان گروه شهید شیلان نهاد فرهنگ و هنر باقی خدو اعلام کردند که آنان از راه رقص، از میراث کهن خود محافظت می‌کنند و گفتند: «ما با رقص و پوشاک کوردی به حملات قتل‌عام‌گرایانه پاسخ می‌دهیم.»
رقص به معنای هنر حیاتی به شکل حرکات نشان داده می‌شود. همچنین رقص به مثابه یک بخش مهم از تئاتر (تئاتر صامت) نیز تعریف می‌شود. رقص در نتیجه تعقیب و دنبال کردن رخدادهای حیاتی روزانه و بازتاب دادن این رخداد و عملکردها از راه حرکات موزون است. رقص حتی به صورت یک نفره و حتی حضور چندین نفر نیز انجام می‌شود.
یکی از فرهنگ‌های اساسی و یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد خلق کورد، رقص کوردی است. این رقص نیز به مثابه یک داستان از نسلی به نسلی دیگر منتقل شده است. رقص نیز خود دارای داستان و سرگذشت‌های متنوعی است که در آن‌ها رخدادهای به وقوع پیوسته با حرکات ابراز می‌شوند، این خود یک زبان است که در آن پیام‌هایی داده می‌شود.
از ابتدای انقلاب روژاوا تا کنون کار و کنش‌های رقص که در زمان سلطه حکومت سوریه به شیوه‌ای پنهانی انجام می‌شد به یک کار و کنش چشمگیر مبدل شده که در سیوان و مرکز فرهنگ و هنر باقی خدو جای قابل ملاحظه‌ای را به خود اختصاص داد. اولین گروهی که در کوبانی پس از انقلاب روژاوا ایجاد شد، گروه شهید شیلان بود. این گروه با رقص‌های متنوعی از مناطق کوردستان بروی صحنه رفته و برای خلق داستان‌های جداگانه‌ای را به شیوه رقص ارائه می‌داد.
گروه شهید شیلان کوبانی یکی از گروه‌هایی است که در هر جشن حضور دارد و با رقص خود، شادمانی و علاقه را به دل خلق می‌بخشد. گروه شهید شیلان نیز یکی از گروه‌هایی است که پس از گروه شهید سینان ایجاد شد. در ارتباط با گروه شهید شیلان، استادان و شاگردان این گروه با خبرگزاری فرات (ANF) مصاحبه کردند.
استاد گروه شهید شیلان، مهه عزدین درباره اهمیت کار و کنش‌های رقص چنین گفت: «با آغاز انقلاب روژاوا گروه‌های بسیاری ایجاد شدند. این گروه نیز از آن روز تاکنون راهپیمایی خود را ادمه می‌دهند. رقص‌های بسیاری از مناطق مختلف کوردستان را فراگرفته‌ایم، از همه بهتر هم به رقص مختص به منطقه کوبانی وقوف داریم. رقص مناطق شهر آمد، رحا و دیلوک نیز انجام می‌دهیم. با آن رقص‌ها نیز ما از میراث خود حفاظت می‌کنیم. اشغالگری می‌خواهد که این میراث و فرهنگ ما را نابود کند. با آن رقص‌ها ما از میراث فرهنگی خود دفاع می‌کنیم. ما با رقص و پوشاک کوردی به این حملات پاسخ می‌دهیم.»
یکی از شاگردان به نام سیبل محمود نیز بیان داشت که او با اجرای رقص خود را بسیار شادمان احساس می‌کند و چنین گفت: «من احساس می‌کنم که در حال پرواز هستم، پنج سال است که من در مرکز فرهنگ و هنر باقی خدو حضور دارم. اکنون در گروه شهید شیلان هستم و به اجرای رقص می‌پردازم. ما به اجرای رقص مشغول هستیم و در هر هفته دو روز ما به آموزش می‌پردازیم که در اعیاد و جشن‌ها به اجرای رقص بپردازیم. رقص‌های ما از مناطق مختلف کوردستان است و هرگونه داستانی را از راه رقص برای مخاطبان ارائه می‌کنیم. رقص را دوست دارم و زمانیکه می‌رقصم سرتاپایم را هیجان در بر می‌گیرد.»
شاگرد دیگری بنام باران سلیمان، که او هم در گروه شهید شیلان عضویت دارد، بیان داشت که آنان با پوشاک محلی-ملی خود به اجرای رقص می‌پردازند و اینچنین گفت: «ما با رقص‌های مناطق مختلفی بروی صحنه می‌رویم. همیشه هیجانی متفاوت را تجربه می‌کنیم. با رقص‌ها در هر عید و جشن و مراسمی حضور می‌یابیم، این نیز برای ما بسی مایه خوشحالی است که قابل وصف نیست. علاقه و عشق ما به رقص نیز بدین صورت است.»
