در باخچهی حوصل برای برپایی «صلح» نهال کاشته شد
در چارچوب کارزار «با ژن، ژیان، آزادی پیش بسوی آزادی»، علیه جنگ و برای برپایی «صلح» نهال کاشته شد.
در چارچوب کارزار «با ژن، ژیان، آزادی پیش بسوی آزادی»، علیه جنگ و برای برپایی «صلح» نهال کاشته شد.
جنبش زنان آزاد (تژآ) در چارچوب کارزار «با ژن، ژیان، آزادی پیش بسوی آزادی»، در باخچهی حوصل واقع در منطقهی سور آمد، نهال کاشتند و اطلاعیهای را قرائت کردند. زنان زیادی در این فعالیت شرکت داشتند و شعارهایی از قبیل: «ژن، ژیان، آزادی»، «زنده باد مقاومت روژآوا» و «زنده باد رهبر آپو را سردادند.
ریاست مشترک حزب مناطق دمکراتیک در آمد، سلطان یارای در این فعالیت به سخنرانی پرداخت و گفت: «قرن بیست و یکم، قرن زنان است. زنان کورد در این قرن مبارزات عظیمی را انجام میدهند.» یارای به سیاستهای جنگ ویژه در کوردستان اشاره کرد و گفت: «این حملهی گسترده پیامد انزوای امرالی است. انزوای شدید امرالی مشکلات را شدیدتر و سختتر کرده و تمامی جامعه را منزوی کرده است.»
یارای در ادامهی سخنانش گفت: «در بسیاری از مناطق خاورمیانه به ویژه در کوردستان جنگ وجود دارد. انواع جنایات صورت میگیرد. مورد هدف قرار دادن غیرنظامیان در هیچ جای دنیا قابل قبول نیست. کشتن غیرنظامیان جنایت علیه بشریت است. نژاد و زبان یا آیین هیچ کدام از اینها جرم نیستند. ما به جای جنگ از صلح حفاظت میکنیم. مبارزهی زنان علیه جنگ در حال گسترش است. رژیمهای فاشیستی با زنان دشمنی میکنند، هر روز زنان را دستگیر میکنند. سعی میکنند کوردها، زنان، سیاستمداران، فعالان و غیره را با سیاست خصومتآمیز و دشمنی سرکوب کنند، به همین سبب باید با هم با جنگ و ذهنیت مردسالاری مبارزه کنیم. لازم است از طبیعت، زنان و زندگی محافظت کنیم. زندگی را ترویج و توسعه دهیم و نهال زندگی را بکاریم. از روژآوا گرفته تا فلسطین و افغانستان، برای تمامی کودکان و زنان جهان نهال بکاریم.»
همچنین نمایندهی پارلمانی حزب برابری و دمکراسی خلقها (هدپ) در آمد، سویلای چلیک اعلام کرد، به دلیل جنگها دردها و مصیبتها پایان نمییابد و در ادامهی سخنان خود گفت: «ما اینجا حضور یافتهایم تا بگوییم ‘نه به جنگ’. آنهایی که همیشه به جای جنگ از صلح دفاع میکنند زنان هستند. زن هیچگاه از صلحطلبی دست برنخواهد داشت. اشکال جنگها مانند گذشته نیست، از این رو باید زبان صلح را تازه کنیم، فقط زنان میتوانند به این وظیفه عمل کنند.»
سپس زنان علیه جنگ برای برپایی «صلح» نهال کاشتند. بر هر نهال اسمی گذاشتند و این فعالیت با آواز خوانشی به پایان رسید.