اکنون تحت حکومت مسرور بارزانی همه چیز ارزش خود را از دست داده است، معلم را با لگد می‌زنند، خود وی روزنامه‌نگار را تروریست و جاسوس می‌نامند، سناریوهای ضبط و از پیش طراحی شده بر هر کسی که از کار آن‌ها انتقاد می‌کند، تحمیل می‌شود.
نقض و زیر پا گذاشتن قانون و حقوق بشر، آزادی بیان، تقلب، دیدن جناح‌ها و احزاب رقیب و اپوزیسیون به چشم دشمن داخلی که باید تار و مار گردند، دشمن دانستن هر کسی که مانند وی فکر ننماید، به این معنا که تا زمانی که در مورد وی مثبت بگویید، مورد پسند واقع خواهید شد اما اگر حکومت وی را قبول نداشته باشید و انتقاد نمایید، مورد پسند نخواهید بود و باید مجازات گردید. یعنی اگر در دیکتاتوری فاشیست با وی موافق نباشید و حمایت نکنید، آن‌گاه از بین خواهید رفت.
شاخص‌ترین ویژگی مناطقی که فاشیست‌ها آن را اداره می‌کنند این است که نهادهای پارلمانی را تخلیه می‌کنند، قوانین و مقررات غیرفعال بوده و فقط برای منافع خود مورد استفاده واقع می‌شود، تصمیمات به جای پارلمان و دولت، توسط قدرت تحمیلی و استبدادی افراد و پلیس اتخاذ می‌شود و رسانه‌ها مصادره می‌شوند.
کار فاشیسم چیست و چگونه و به چه منظوری کار می‌کند؟
دیکتاتور برای جلوگیری از مردم تحت حکومتش که به تهدیدی علیه وی تبدیل نشوند، ابتدا قدرت انتخاب‌های مردم را کاهش می‌دهد و آن‌ها را گرسنه نگه می‌دارد. برای این‌که تمام زیبایی‌ها و تعریف و تمجیدها را به انحصار خود درآورد، راه‌های زیادی را مورد استفاده قرار می‌دهد، از جمله:
وفاداری را می‌خرد، رشوه‌خواری را برای ایجاد یک جمعیت حامی تشویق می‌کند و با یک سیستم محتاج به دستمزد، پاداش آنان را می‌دهد.
منابع کشور و سرزمین را به عنوان ملک و سامان خود می‌بیند و از آن‌ها استفاده یا به فروش می‌رساند.
از طریق بالا بردن مالیات، مردم را بدهکار می‌کند.
فرهنگ اطاعت و خود کم بینی را ایجاد می‌کند و شایستگی را بی‌ارزش می‌کند.
با ارعاب و سرکوب و جاسوسی بر افراد جامعه، فرهنگ ترس را ایجاد کرده و به حکومت می‌پرداز‌د.
دست به هرکاری می‌زند تا مشکلاتی را که ایجاد کرده است را بپوشاند.
از تمام ابزارها و سازمان‌های دولتی به عنوان سلاح استفاده می‌کند.
تمامی مخالفان را ساکت می‌کند و می‌گوید «یا با من هستید یا با غیر من.»
تمامی این‌ها چهره‌ی شاخص و بارز حکومتی پلیسی مسرور بارزانی است که اکنون هیچ کدام از مبانی فاشیسم وجود ندارد که در آن برجسته نشده باشد.
هولیر و منطقه‌ی زرد (منطقه‌ای که تحت حاکمیت حزب دمکرات کوردستان پ‌د‌ک است) را برای تمامی اقشار جامعه به زندان تبدیل کرده است و هر کس بگوید حکومت و کابینه‌ی مسرور بارزانی پایش را کج گذاشته است، ده‌ها اتهام ناروا و غیر اخلاقی را برای وی ایجاد خواهند کرد و وی را به زندان می‌فرستند.
اکنون در هولیر و دهوک بر اساس کمیته‌های امنیتی بازار که کار مسرور بارزانی نیست و او در مورد آن‌ها تصمیم می‌گیرد و تمامی مغازه‌ها و فروشگاه‌ها حتی گاری‌ها و دست‌فروش‌ها نیز باید عکس مسرور بارزانی و پدرش مسعود بارزانی را نصب نمایند در غیر این‌صورت هر روز به بهانه‌ای برای آن‌ها ایجاد مزاحمت می‌کنند و این به این معناست که عکس مسرور بارزانی و پدرش مسعود بارزانی به عنوان مجوز کار در منطقه زرد تلقی می‌شود.
اکنون تحت حکومت مسرور بارزانی همه چیز ارزش خود را از دست داده است، معلم را با لگد می‌زنند، خود وی روزنامه‌نگار را تروریست و جاسوس می‌نامند، سناریوهای ضبط و از پیش طراحی شده بر هر کسی که از کار آن‌ها انتقاد می‌کند، تحمیل می‌شود.
به نوعی حکومت می‌کنند که یا باید سکوت را انتخاب نمایید و آن‌چه حکومت خانواده تصمیم گرفتەاند را میپذیرید و یا در غیر این‌صورت دو راه وجود دارد و آن دو راه این است که یا سرزمین و اقلیم را ترک می‌کنیم یا این‌که با سناریوهای از پیش آماده شده به زندان محکوم خواهید شد.
در پایان باید گفت که همیشه فاشیست‌ها و دیکتاتورها نمی‌توانند تا آخر به کار خود ادامه دهند و دروغ‌هایشان را به خورد مردم بدهند و آن‌ها محکوم بە فروپاشی و نابودی هستند.
