تجاوز به خوبی بیانگر خود واقعی آن است، جرم بوده و قابل توجیه نیست، اما آیا ممکن است انسان نوعی تجاوز را مشروع بداند و تجاوز طرف دیگر را محکوم نماید، آیا اگر چنین عملی صورت بگیرد کسی به حرف آن‌که خود را قربانی نشان می‌دهد توجه می‌کند؟
بیش از سه سال است که حملات اشغال‌گرانه‌ی دولت ترکیه به خاک باشور کوردستان شدیدتر شده است و پهپادهای این دولت اشغالگر تمامی نقاط باشور را به میدان ترور انقلابیون و غیرنظامیان تبدیل کرده است.
از طرفی دیگر پس از آغاز جنگ غزه، حملات پهپادی گروه‌های شبه‌نظامی عراقی که خود را «مقاومت اسلامی در عراق» می‌نامند به پایگاه‌های آمریکا و ائتلاف بین‌المللی در عراق و سوریه به‌ویژه در هولیر را افزایش داده‌اند.
مسئولان حکومت باشور کوردستان و مشخصاً حزب دمکرات کوردستان (پ‌د‌ک) نسبت به این دو حمله موضعی دوگانه را پیرو کرده‌اند، یکی را مشروع و خوب می‌دانند و آن‌چه را که در توان داشتهاند را از متجاوز دریغ نکرده‌اند و دیگری را متخاصمانه و جرم و تخلف می‌نامند.
در جدیدترین واکنش از این نوع، نچیروان بارزانی، رئیس اقلیم کوردستان در بغداد گفت: «حملات پهبادی نقض حاکمیت عراق است»، مشخص است که منظور وی حملات پهپادی به نیروهای آمریکایی و ائتلاف بین‌المللی ضد داعش است که چندین پایگاه در فرودگاه هولیر و فرودگاه نظامی حریر دارند.
بارزانی و حزب وی که قبلا بارها با توجیه کردن حملات هوایی و زمینی دولت ترکیه به باشور کوردستان آن‌ها را مشروع دانسته‌اند و اغلب در این حملات همکاری داشتهاند که خسارات جانی و مالی زیادی به شهروندان این منطقه وارد شده است، آیا هرگز به این برخورد دوگانه فکر خواهند کرد.
حملات گروه‌های شبه‌نظامی به پایگاه‌های ائتلاف بین‌المللی و آمریکا در اقلیم کوردستان محدود بوده و خسارات زیادی به بار نیاورده است. اما حملات دولت ترکیه به جز انقلابیون، شهروندان غیرنظامی اقلیم کوردستان را نیز مورد هدف قرار داده و منطقه‌ی وسیعی از باشور کوردستان به اشغال ترکیه درآمده است.
هدف از این مقایسه توجیه حملات شبه‌نظامیان به نیروهای آمریکایی و ائتلاف بین‌المللی در اقلیم کوردستان نیست، بلکه فقط توضیح این است که چرا کسی برای نگرانی‌ها و محکوم کردن‌های پ‌د‌ک و حکومت اقلیم کوردستان در برابر این حملات هیچ ارزشی قایل نیست.
آیا نزد نچیروان بارزانی دو نوع تجاوز وجود دارد؟ خوب و بد؟ آیا ممکن است که یک نوع تجاوز مشروع و دیگری غیرمشروع باشد؟ چرا در برابر یکی فریاد برمی‌آورند و در برابر دیگری نه این‌که سکوت کرده‌اند بلکه به متجاوز کمک نیز می‌کنند؟ چرا این یکی نقض حاکمیت عراق است و آن تجاوزی که ترکیه انجام می‌دهد تخلف نیست؟
آیا اگر نچیروان و حزب وی قبلا در برابر تجاوزات دولت ترکیه فریاد برمی‌آوردند یا حداقل به آن‌ها کمک و همکاری نمی‌کردند، امروزه در بغداد نمیتوانستند با روی سفید از عراق درخواست توقف حملات به پایگاه‌های آمریکا و ائتلاف بین‌المللی را داشته باشند؟
اگر موضوع بهانه‌ای برای حملات باشد، همان‌طور که نچیروان بارزانی و دیگر مقامات پ‌د‌ک در مناسبت‌های مختلف می‌گویند، آیا می‌توانند از ائتلاف بین‌المللی و آمریکا بخواهند که خاک اقلیم کوردستان را ترک کنند، همان‌گونه که بارها برای توجیه کردن حملات و تجاوزات دولت ترکیه از انقلابیون جنبش آزادی‌بخش کوردستان این درخواست را داشتهاند؟
حال یاد این ضرب المثل در ذهن تداعی می‌شود که: «قسم حضرت عباس را باور كنم یا دم خروس را؟» به همین سبب است که بغداد و تمام جهان ابراز نگرانی نچیروان بارزانی در مورد حاکمیت عراق را مضحک می‌دانند، زیرا هیچ کس به اندازه‌ی بارزانی و حزب وی از غارت نفت اقلیم برای منافع آنکارا گرفته تا همکاری و کمک به ارتش ترکیه، به حاکمیت خاک عراق لطمه وارد نکرده‌اند.
کاش کسی پیدا می‌شد و به نچیروان بارزانی می‌گفت، «آقای نچیروان صبر کن… تجاوز، تجاوز است.»
