امشب شب یلداست، آخرین شب پاییز و بلندترین شب سال. گفته می‌شود مردمان باستان، این شب را بسیار شوم و نامبارک می‌دانستند و برای همین تا سپیده دم در کنار یکدیگر بیدار می‌مانند تا اندوه تاریکی و سردی، روحیه‌شان را تضعیف نکند.

برگزاری این مراسم سنتی برای تعداد نامعلومی از خانوارهای فقیر ایرانی دیگر ممکن نیست، چون توان خرید میوه و تنقلاتی که در این شب مصرف می‌شوند را ندارند.

افزایش قیمت‌ها چنان شدید بوده که حتی خبرگزاری‌های رسمی حکومتی هم قادر به سانسور آن نبوده‌اند.

قیمت آجیل و شیرینی دو برابر و چند برابر شده، اما حقوق کارمندان و کارگران چطور؟ با یک حساب سرانگشتی می‌بینیم که حقوق کارگری که ٣ میلیون تومان می‌گیرد برای خریدن حدود ١٠ کیلو آجیل کفایت می‌کند. اگر هزینه‌های جاری زندگی از قبیل کرایه خانه و خرید مواد خوراکی ضروری را از حقوق کارگران و کارمندان کم کنیم، خواهیم دید که آنها حتی نیم کیلو آجیل هم نمی‌توانند بخرند.

شب یلدا، شب شادی و دورهمی خانوده‌ها برای بسیاری به شب یأس و سرخوردگی بدل شده. مقامات مسئول در تهران که درآمدهای نجومی دارند و مال و املاک میلیاردی، طبیعتا غمی از این بابت نباید داشته باشند. کسی از مسئولین بابت وعده وعیدهای کذب به مردم که از رونق اقتصادی حرف می‌زدند ابراز شرمندگی هم نمی‌کند.

شب یلدا در حالی به شب خجالت زدگی پدران و مادران زحمتکش نزد فرزندانشان بدل شده که عید نوروز هم در راه است و دغدغەی میلیون‌ها تن از سرپرستان خانواده‌ها که صورتشان را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند، خریدهای نوروزی و چگونگی تأمین هزینه‌های سال جدید است.