امروز شانزدم آذرماه روز دانشجو در ایران است. روزی که در عین حال مورد احترام جنبش زنان، کارگران و برابری‌طلبان بوده و سکوت حاکم بر دانشگاهها همواره در آن شکسته شده است. نه حکومت پهلوی و نه حکومت کنونی ایران هرگز نتوانستەاند علیرغم همەی تلاش ‌های خود این روز را استثمار کنند. دانشجویان می‌گویند می‌میرند اما ذلت نمی‌پذیرند.

شانزدهم آذر روز دانشجو در ایران. سال ١٣٣٢ در چنین روزی حدود چهار ماه پس از کودتای ٢٨ مرداد، در جریان سرکوب اعتراضات به دیدار رسمی ریچارد نیکسون معاون رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا و همچنین از سرگیری روابط ایران با بریتانیا، سه دانشجو به اسامی مصطفی بزرگ‌نیا، احمد قندچی و مهدی شریعت‌رضوی در دانشگاه تهران کشته شدند.

جنبش دانشجویی ایران از آن سال به بعد، این روز را هر ساله با برگزاری مراسم و تحرکاتی گرامی داشته و از آن برای مبارزات آزادیخواهانه و طرح مطالبات بهره گرفته است.

پس از سقوط رژیم پهلوی در ایران، روز دانشجو همچنان هویت خود حفظ کرد و به روزی برای مخالفت و خودنمایی دانشجویان در برابر ظلم و ستم در نظام جمهوری اسلامی بدل شد.

با وجود اقدامات پیشگیرانەی حکومت، اما هر ساله برنامه هایی توسط دانشگاهیان تدارک دیده شده است.

در چند سال گذشته مسئولان دولتی سعی کردەاند با برگزاری مراسم رسمی این روز به آنچه که از سوی دانشجویان مطرح می‌شود سمت و سو بدهند؛ اقدامی که گاها برای آنها دردسر ساز بوده و صدا و سیما را مجبور به سانسور کرده است.

تشکل‌های دانشجویی  امسال هم در بیانیەای خواستار آزادی بیان و قلم شدند و به فضای پادگانی دانشگاهها اعتراض کردند. دانشگاهها درحالی فضای ١۶ آذر امسال را تجربه میکنند که عرصه بر دانشجویان تنگ‌تر شده و از تغییر دولت جز تشدید فشار چیز دیگری ندیدەاند.

دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد؛ شعاری آشنا و پیامی روشن به حکومت.

 نیروهای بسیج و نمایندگان اداره اطلاعات که شبکەهای خود در دانشگاهها را سازمان دادەاند بارها به دانشجویان منتقد در تجمعات حمله کردەاند اما نگران هستند خشم انباشته شده در دل دانشجویان روزی دستگاه حکومت استبداد را همچون سیلی با خود ببرد.