رهبر آپو در سال ۱۹۷۹ به روژاوا آمد، این برای مردم کورد روشنایی امید جدیدی ایجاد کرد. این وضعیت بسیاری از افراد را به مبارزه برای آزادی مردم خود تشویق می‌کند. هِوی ابراهیم حسن ۵۶ ساله یکی از آنهاست. هِوی ابراهیم که در قامشلو به دنیا آمد و بزرگ شد، در دهه ۱۹۹۰ با مبارزه آزادی کورد آشنا می‌شود و به فعالیت‌های سازماندهی مردم می‌پیوندد. برای پخش افکار رهبر آپو خانه به خانه می‌گردد. هِوی ابراهیم از آن روزها گفت و اظهار داشت: «ما دستگیری را محتمل می‌دانستیم، اما قدمی به عقب نگذاشتیم. ما با وجود ظلم و ستم رژیم سوریه در دفاع از موجودیت خود اصرار داشتیم. ما باور داشتیم که افکار رهبر آپو مردم ما را روشن خواهد کرد.»

به برادر شهیدش قول می‌دهد

برادرش رشید ابراهیم حسن در مراسم ترحیم دایی‌اش خورشید سلیمان (شاهین) که در سال ۱۹۹۰ شهید شد، قول پیوستن به مبارزه آزادی کورد را می‌دهد. این وفاداری و عزم خانواده برای مبارزه را تقویت می‌کند. اما پس از آنکه رشید ابراهیم حسن در سال ۱۹۹۶ به کاروان شهدا می‌پیوندد، این امر تأثیر عمیقی در زندگی هِوی می‌گذارد و عزم او را در مبارزه آزادی بیشتر می‌کند. به یاد دارد که وقتی از برادرش خداحافظی می‌کرد، به او گفت: «چشمانت به عقب نماند، درهای ما برای رفقا تا آخر باز است، ما به دنبال مبارزه تو خواهیم رفت.»

علیه ظلم رژیم بعث مبارزه می‌کند

هِوی ابراهیم حسن به عنوان فردی وفادار به هویت، زبان و فرهنگ کوردی خود با مشکلات و فشارهای زیادی روبرو می‌شود. در زمان رژیم بعث، هم او و هم خانواده‌اش به شدت از ظلم و ستم رژیم آسیب می‌بینند. زمانی که مدیریت بعث به ویژه سیاست‌های نادیده گرفتن و تحقیر هویت کورد را دنبال می‌کند، از نظر اقتصادی نیز مردم کورد را محاصره می‌کند. هِوی ابراهیم حسن به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور به مهاجرت به دمشق می‌شود و ۹ سال در آنجا زندگی می‌کند.

هِوی ابراهیم حسن زمانی که در دمشق بود، مسئولیت‌ها و وظایف میهن‌دوستانه خود را نیز انجام می‌داد و در این مدت با شرکت در فعالیت‌های جمعی مختلف به مبارزه برای دفاع از حقوق کوردها کمک می‌کرد. آگاهی میهن‌دوستانه را همیشه برای خود و خانواده‌اش اساس قرار می‌داد و با وجود سختی‌هایی که می‌دید، ایمان خود را از دست نمی‌داد. موضع هِوی ابراهیم حسن در این زمان نمونه‌ای برای کوردهای ساکن دمشق می‌شود.

بازگشت به وطن خود

آغاز انقلاب روژاوا برای هِوی به نقطه عطفی تبدیل می‌شود. این روند برای مردم کورد در خودمدیریتی و جستجوی آزادی فرصت بزرگی فراهم می‌کند. هِوی ابراهیم حسن پسرش را که به مدت ۴ سال از روی ناچاری برای رژیم سوریه سربازی کرده بود، از این سربازی اجباری نجات می‌دهد و به شهر قامشلو می‌رود.

هِوی ابراهیم حسن که هنگام صحبت از انقلاب روژاوا چشمانش می‌درخشد، هیجان خود را از انقلاب اینگونه توصیف می‌کند: «وقتی شنیدم انقلاب شده، اول از همه شروع به آماده شدن برای بازگشت به قامشلو کردم. رژیم بعث پسرم را به زور به سربازی برده بود، چهار سال سربازی کرده بود. باید به نحوی او را از این ظلم نجات می‌دادم و به قامشلو برمی‌گشتم. آرزوهای سال‌ها‌ی ما محقق شده بود و من به قامشلویی که در آن به دنیا آمده و بزرگ شده بودم، برمی‌گشتم.»

جنگ انقلابی خلق را در میان مردم اشاعه می‌دهد

با انقلاب روژاوا، سازمان‌ها و تشکیلات بسیاری در شمال و شرق سوریه ایجاد شدند. در این روند، هِوی ابراهیم حسن به آرمان‌های انقلابی خود پایبند ماند و نقشی فعال در ایجاد و فعالیت این سازمان‌ها ایفا کرد. هِوی که به اهمیت مشارکت در مبارزه آزادی مردم خود بها می‌داد تا در هر مرحله از روند انقلاب حضور داشته باشد، در روستاها و شهرها پیشگام تلاش‌ها برای حفاظت از هویت و دستاوردهای خود بود. در این مبارزه، به یکی از سنگ‌‌بناهای موفقیت انقلاب روژاوا تبدیل شد. هِوی ابراهیم حسن که به حمایت اجتماعی و درک خوددفاعی که از پایه‌های انقلاب روژاوا هستند، کمک کرد، در سه سال اخیر با حضور در نیروهای خوددفاعی (نیروهای دفاع اجتماعی-ه‌پ‌ج) به انقلاب خدمت می‌کند.

در تشرین تصمیم به برافراشتن پرچم پیروزی گرفته شد

هِوی ابراهیم حسن که خانواده‌اش ۱۶ شهید تقدیم کرده است، یکی از مادرانی است که در ۱۷ ژانویه به مقاومت سد تشرین پیوسته‌اند. هِوی ابراهیم حسن که برای حفاظت از میهن، آب و انرژی خود دست به کار شده است، می‌گوید: «امروز روز نشستن در خانه نیست. مردم ما از مرگ نمی‌ترسند. مرگ را در مقابل چشمان خود می‌بینند، اما اشغال تشرین را نمی‌بینند. در خاک شمال و شرق سوریه جنگ انقلابی خلق در جریان است. کسانی که مقاومت می‌کنند مردم هستند. ما با هم پیروزی را به دست خواهیم آورد.»

هِوی ابراهیم حسن به اتحاد مردم اشاره کرد و گفت: «ما با کوردها، ارمنی‌ها، سریانی‌ها، اعراب و همه مردم دیگر برای حفاظت از سد خود می‌رویم. سد تشرین مال ماست. ما شهادت را در مقابل چشمان خود قرار می‌دهیم، اما اجازه اشغال سد تشرین را نمی‌دهیم. تشرین عزت ماست، ما از عزت خود صیانت خواهیم کرد.»