مارتین دولزر، سیاستمدار آلمانی با بیان اینکه صرفا اعتراض به انزوای تحمیلی بر رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان کافی نیست، تصریح کرد: «کنشی واقعی لازم است، نباید صرفا امضا و گام‌های نمادینی باشد.»
نزدیک به ۴ سال است که هیچ اطلاعی از وضعیت رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان دریافت نشده است. مارتین دولزر، سیاستمدار آلمانی درباره این موضوع با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد.
مارتین دولزر، در ابتدای ارزیابی‌هایش انزوای اعمال شده از سوی دولت ترکیه را نقض حقوق بشر و قوانین بین‌المللی دانست و گفت: «در تمام دوره‌های چند قرن اخیر، کسی نبوده است که سه سال یا حتی بیشتر از آن مورد بازدید قرار نگرفته باشد و یا صدایش شنیده نشده باشد. دولت ترکیه در برقراری این انزوا دخالت دارد. قبل از هر چیز رژیم اردوغان نمی‌خواهد مشکلات داخلی ترکیه به ویژه مسئله کورد را از راه مسالمت‌آمیز حل کند.
ما این را از زوایای مختلف می‌بینیم. به عنوان مثال، استفاده از سلاح‌های شیمیایی در باشور کوردستان، استفاده از سلاح‌های ممنوعه، قتل‌عام با پهپادها در روژاوا، کشتار بدون‌محاکمه، سیاستی که علیه زندانیان سیاسی مانند پرونده کوبانی اجرا شد، این واقعیت را برجسته می‌کند. و ما این را به ویژه در سیاست علیه عبدالله اوجالان می‌بینیم، زیرا عبدالله اوجالان کسی است که می‌خواهد مسئله کورد را از راه مسالمت‌آمیز حل کند.»
مارتین دولزر این انزوا را تلاشی برای جلوگیری از راه‌حل سیاسی دانست و افزود: «سازمان ملل، اروپا و جامعه بین‌المللی نسبت به این انزوا موضع مشخصی نشان نمی‌دهند، نخست سی‌پی‌تی و دیگر نهادهای ذی‌ربط برای پایان دادن به این انزوا، باید فشار واقعی بر ترکیه وارد کنند. بنابراین سی‌پی‌تی باید با اوجالان ملاقات کند و در عین حال همه دولت‌های کشورهای ناتو باید این کار را انجام دهند، زیرا ترکیه بخشی از ناتو است. دولت آمریکا، دولت آلمان، دولت فرانسه و همه دولت‌های ناتو که می‌گویند به قوانین بین‌المللی و حقوق بشر پایبند هستند، نه تنها باید ملاقات کنند، بلکه باید (بر ترکیه) فشار بیاورند که وکلا بتوانند با اوجالان ملاقات کنند، بستگان او و بستگان دیگر محکومان بتوانند بطور منظم ملاقات کنند.»
مارتین دولزر در مورد کمپین «آزادی برای عبدالله اوجالان، راه‌حل سیاسی برای مسئله کورد» که در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳ راه‌اندازی شد و همچنان ادامه دارد نیز گفت: «البته این چیز خوبی است. منظورم این است که قطعا مثبت است. عده‌ای هستند که کارهای خاصی انجام می‌دهند، البته افرادی هم هستند که از جنبش کوردها حمایت می‌کنند، برخی اومانیست‌ها هستند که کمپین‌های مشابهی را اجرا می‌کنند. این امری لازم و خوب است و هرگز نباید متوقف شود و حتی باید گسترش یابد. افراد بیشتری باید به آن بپیوندند. نه تنها افراد، بلکه بازیگرانی مانند سازمان‌های جامعه مدنی و احزاب سیاسی نیز باید به این کمپین بپیوندند. به نظر من در اینجا چیزی شبیه به این وجود دارد، پیوستن کافی نیست، در عمل باید مراحلی را طی کرد، زیرا چیز بسیار متفاوتی است. من امضا می‌کنم و سطحی از روابط با افرادی که برای دیگران امضا می‌کنند دارم. اما پس از آن باید یک کنش واقعی انجام شود. نه تنها با امضا نمادین باشد، بلکه باید یک کنش واقعی انجام شود.
برای مثال، Die Linke یا Bundnis Sahra Wagenknecht، یا Francis Homies، مانند دیگر PCF در فرانسه، یا محافل چپ و اومانیستی، مانند سوسیال دموکرات‌ها در سوئد، باید بر دولت ترکیه فشار بیاورند. آنها باید برای تغییر برخی چیزها فشار بیاورند.»
