زندانی بیمار با وضعیت وخیم، محمد امین چام ۷۳ ساله، که در زندان نوع T بشیری در الح نگهداری می‌شود، برای دومین بار در ۱۶ آوریل ۲۰۲۵ دچار حمله قلبی شد. پس از حمله قلبی، او فورا به بیمارستان تحقیقاتی و آموزشی الح منتقل شد و تحت آنژیوگرافی قرار گرفت و یک استنت در یکی از رگ‌هایش کار گذاشته شد. با این حال، به دلیل سن بالا، امکان مداخله در رگ‌های مسدود شده او وجود نداشت. محمد امین چام که در اتاق مراقبت‌های ویژه با دستبند تا زمان درمان نگهداری می‌شد، در ۲۲ آوریل بار دیگر به زندان بازگردانده شد. وضعیت محمد امین چام پس از بیمارستان وخیم‌تر شد، بدنش متورم شد و با درمان‌های اخیر، چام مجبور شد روزانه ۲۰ داروی مختلف مصرف کند.

تصمیم با دادسرا و سازمان پزشکی قانونی است

برای محمد امین چام که در لیست زندانیان بیمار با وضعیت وخیم انجمن حقوق بشر (İHD) قرار دارد، وکلا با درخواست تعویق مجازات به وزارت دادگستری مراجعه کردند. وزارتخانه این درخواست را رد کرد و اظهار داشت که دادسرا باید تصمیم بگیرد. محمد امین چام که به دلیل مشکلات بیماری در بیمارستان در مقابل هیئت پزشکی حاضر شد، بار دیگر به سازمان پزشکی قانونی (ATK) ارجاع داده شد. سازمان پزشکی قانونی در سال ۲۰۲۴ اعلام کرده بود که او «می‌تواند در زندان بماند». هیئت بیمارستان ادعا کرد که مشکلات سلامتی محمد امین چام تشخیص داده نشده است و مدعی شد که سازمان تصمیم‌گیرنده سازمان پزشکی قانونی است. پس از تصمیم، انتظار می‌رود که چام بار دیگر به سازمان پزشکی قانونی ارجاع داده شود. طبق آخرین معاینات در بیمارستان، مشخص شد که میزان کراتینین کلیه چام بسیار بالا رفته و تاثیر منفی بر سلامت قلب او دارد.

محمد امین چام پیش از این تحت عمل جراحی قلب باز و آب مروارید قرار گرفته و تشخیص داده شده بود که توموری در مغزش دارد، همچنین سمت چپ بدنش نیز فلج شده است. او همچنین دو بار تحت عمل جراحی کلیه قرار گرفته و گوش راستش به خوبی نمی‌شنود. اخیرا چشمانش نیز به خوبی نمی‌بیند. وکلا نسبت به این تصمیم ابراز نارضایتی کردند و اظهار داشتند که چام باید فورا آزاد شود. دختر چام، شَمال چام، اظهار داشت که پدرش دیگر نمی‌تواند در زندان بماند.

رگ‌های مسدود شده او همچنان مشکل‌ساز هستند

شَمال چام اظهار داشت که هر بار پدرش را می‌بیند، پدرش به او می‌گوید: «نمی‌خواهم در لحظات پایانی عمرم اینجا باشم» و گفت: «پس از اینکه او از بیمارستان مرخص شد و دوباره او را به زندان انداختند، من وضعیت اخیر او را پرسیدم. گفت که بعد از عمل بدنش متورم شده است. او اظهار داشت که مشکلات پس از حمله قلبی ادامه داشته است. او به تنهایی نتوانست به ملاقات بیاید، دوستان زندانی‌اش زیر بغلش را گرفته بودند و او را آوردند. شنوایی گوشش بدتر شده بود؛ برای فهمیدن حرف‌های ما مجبور می‌شدیم دو سه بار حرفهایمان را تکرار کنیم. هر دو گوشش سنگین شده‌اند. می‌گوید حالش خوب است، اما از بیرون اینطور به نظر نمی‌رسد.»

روزانه ۲۰ داروی مختلف مصرف می‌کند

شَمال چام با بیان اینکه پدرش روزانه ۲۰ داروی مختلف مصرف می‌کند، گفت: «از آنجایی که رگ دومش باز نشده، خطر حمله قلبی وجود دارد. تعداد داروهایی که روزانه مصرف می‌کند افزایش یافته است. در مکالمه تلفنی وقتی از او می‌پرسیم حالش چطور است، همیشه می‌گوید 'من چطور باشم؟' وضعیتی که در آن قرار دارد دیگر قابل تحمل نیست. هر ماه به بیمارستان می‌رود. این روند برای او بسیار دشوار است. ما می‌خواهیم هر چه زودتر آزاد شود. این شکنجه باید پایان یابد. همه مسئولین باید اقدام کنند. رگ‌های قلب و مغزش مسدود شده‌اند. باید در خارج (از زندان) درمان شود. این وضعیت باعث می‌شود بیماری‌های دیگری نیز در او ایجاد شود. برای اینکه وضعیتش وخیم‌تر نشود، باید آزاد شود.»