حمله قوای نظامی ایران به کردستان و حماسه مقاومت مبارزان پژاک در قندیل از آنجا شروع شد که بیستم  تیرماه ١٣٩٠ در خبری که به طور ناگهانی در خبرگزاری جمهوری اسلامی منتشر شد یکی از مقامات عالیرتبه نظامی ایران مدعی شده بود دولت اقلیم ٣٠٠ هزار هکتار از زمینهای مرزی در حد فاصل دالامیر داغ تا مرز مقابل قلعه دیزه را بدون اطلاع حکومت مرکزی عراق در اختیار پژاک قرار داده و اعلام کرده بود که ایران این حق را برای خود محفوظ می داند که مواضع پژاک را در نواحی مرزی مورد هدف قرار دهد.

این اظهارات در شرایطی مطرح می شد که  پژاک بارها اعلام کرده بود خواهان حل مسالمت آمیز مسئله کرد میباشد و گفتگو را مبنای کار خود قرار داده است ، با این وجود نواحی مرزی اقلیم کردستان از مدتها پیش هدف آتش سنگین توپخانەهای سپاه پاسداران ایران قرار گرفته و خسارات جانی و مالی زیادی به روستانشینان مناطق مرزی وارد آمده بود.

به دنبال انتشار این خبر ,پژاک طی بیانیەای اعلام کرد ایران بیشتر متحدان خود را از دست داده و با طرح چنین اتهاماتی سعی در نمایش توان تاثیر گذاری خود در منطقه دارد ، اگر نه ‌نیروهای گریلا محل ثابتی ندارند و همه میدانند محل استقرار نیروهای آنها در مناطق دالاهو، کرماشان، شاهو، مکریان تا خوی ماکو و سلماس است.

تنها دو روز پس از طرح این ادعا مشخص شد که این اظهارات کذب چندان بی دلیل نبوده و در واقع سرآغازی برای شروع جنگ بود.

دیری نپایید که انبوه نیروهای سپاه پاسداران با برخورداری از سلاحهای سنگین نظامی از قبیل توپ و تانک از سراسر ایران به شهرهای مختلف شرق کردستان اعزام شدند و در نوار مرزی صف آرایی کردند.

تدارکات گسترده نظامی از قریب الوقوع بودن نبرد سنگینی خبر میداد که در ابعاد نظامی و سیاسی جوانب پشت پرده داخلی و بین المللی چند جانبەای برای حکومت ایران در برداشت.

در حالی که در آن سوی میدان، جمهوری ترکیه به عنوان کاراکتر اصلی ،جنگ علیه کردها را به پیش میبرد ایران نیز در یک  اتحاد استراتژیک بین المللی با ترکیه همراه شد.

هرچند که ایران وانمود میکرد که تنها پژاک هدف اوست اما شواهد از وقوع جنگی منطقەای با حمایت قدرتهای بین المللی حکایت داشت.همه چیز از داد و ستد حکومتهای ذی نفع در مسئله کردستان سرچشمه میگرفت .

همزمان با حملات سنگین ترکیه علیه پ.ک.ک و تصمیم نهانی ایران و ترکیه برای نبرد مشترک علیه جنبش آزادیخواهی ،خلق کرد در شمال کردستان گام بلندی به سوی آزادی برداشت و در بیست و سوم تیرماه 1390 به طور رسمی اعلام "خود مدیریتی دمکراتیک "کرد.

48 ساعت پس از اعلام خودمدیریتی دمکراتیک در شمال کردستان نهایتا سپاه پاسداران ایران به کوهستان قندیل حمله‌ور شد .

نیروی زمینی سپاه پاسداران مجهز به سلاحهای سنگین با پشتیبانی دهها دستگاه تانک قصد داشت از مرزهای پیرانشهر و سردشت وارد خاک جنوب کردستان شود ولی با مقاوت سخت گریلاهای پژاک مواجه شد .

این جنگ چندین هفته به طول انجامید و در جریان آن، سپاه پاسداران و ارتش جمهوری اسلامی دهها کشته و مجروح بر جای گذاشتند و در اوج ناباوری بسیاری از فرماندهان بلندپایه خود را از دست دادند.

جنبش آزادیخواهی خلق کرد نیز در جریان این مقاومت, 23 تن از فرزندان مبارز خود را از دست داد ولی یک پیروزی بزرگ را برای ملت کرد رقم زد که از آن به نام حماسه قندیل یاد می شود.

در سالگرد این جنگ، کوردیناسیون پژاک در بیانیه ای آورده است دو سال از حماسه‌ شكوهمند قنديل گذشت. حماسه‌ای كه در آن حقانيت يك ملت به اندازه‌‌ تمام تاريخ مقاومت و اراده‌ آزادی خلقها تجلی يافت. حماسه‌ قنديل اثباتی راستين بر اين واقعيت است كه هيچگاه خلق كرد در برابر يورش و هجوم اشغالگران سر تعظيم و تسليم فرود نخواهد آورد. جنگی كه در آن سپاه متجاوز با ذهنيت از ميان‌بردن نطفه‌ آزادی‌خواهی خلق كرد در قنديل (اين قلعه‌ تاريخی مقاومت) ، خيال فتح آن را در سر می‌پروراند، با مقاومت گريلا و حماسه‌ سترگ فرزندان اين ملت، هرگز نتوانست به واقعيت مبدل گردد. چرا كه مقاومت و صلابت خلق كرد ريشه در فرهنگ اين ملت داشته و حقيقتی انكارناپذير است. حقيقت حماسه‌ای كه بر تمامی سياست‌های سركوبگرانه و سلطه‌طلبی نظام‌های اشغالگر كردستان خط بطلان كشيد.