بدون‌شک خانواده نقشی بزرگ در شیوه آموزش و تعلیم کودکان دارد. همچنین مدارس, احزاب و سازمان‌ها هم به همان شیوه در تعلیم و تعالی افراد و اعضای‌شان باید برنامه‌هایی داشته باشند. سئوال اساسی این است که احزاب و سازمان‌های کردی تاچه اندازه در این کار موفقیت داشته‌اند.

آقای «هیمن سیدی» کارشناس و فعال سیاسی در مصاحبه‌ با بخش کردی صدای آمریکا می‌گوید:«وقتی که عضوی از یک جامعه به صفوف یک حزب سیاسی می‌پیوندند, در سه مکان آموزش و تعلیم یافته است: خانواده, مدرسه و جامعه  که درحقیقت سیستم آموزشی در هر سه آنها ناقص است. پس با این وجود, فردی که وارد یک حزب سیاسی می‌شود از همان اوان مشکلاتی عدیده را با خود دارد. وقتی که این افراد وارد حزب هم می‌شوند, سیستم آموزشی درست و حسابی هم در آن حزب نمی‌بینند.»

آقای سیدی می‌افزاید:«من تنها می‌توانم به یک حزب از میان احزاب کردی اشاره کنم که موفق بوده‌است. آن هم پ.ک.ک است که توانسته افرادی را که از درون جامعه به آن جنبش وارد می‌شوند, آموزش دهد, متحول سازد, به علم آگاه‌شان سازد, زبان یادشان دهد که چگونه استدلال و سیاست بکنند. متأسفانه در مابقی احزاب, غیر از اینکه از لحاظ روانی هیچ کمکی آموزشی به آنها نمی‌کنند, بلکه به لحاظ سیاسی هم سیستمی آموزشی خوبی ندارد و این انتقاد بیشتر برای احزاب شرق کردستان است که در کمپ‌های کردستان عراق بسر می‌برند».

دلیل دلپت یکی از گریلاها که محقق فلسفه است, در این زمینه می‌گوید:«برای درک اهمیت آموزش در پ.ک.ک می‌توان به مواردی تاریخی اشاره کرد. مثلا ناپلئون شعارش «پول, پول, پول» بود, شعار لنین هم «سازماندهی, سازماندهی, سازماندهی» بود, ولی شعار رهبر اوجالان «آموزش, آموزش, آموزش» است و اعتقاد دارند که تنها راه نجات انسان, آگاه‌ساختن او از رویدادها و پدیده‌های حیات او است».