داعش پس از تسلط یک شبه بر موصل و شنگال، برای تصرف منطقه استراتژیک کوبانی تلاش کرد اما جنگی که با وجود نابرابری‌ هایش، میان نیروهای مجهز شده داعش از یکسو و مدافعان کوبانی از سوی دیگر در گرفت 134 روز ادامه یافت و مبارزان از هر چهارگوشه کردستان خود را به این منطقه رساندند تا به گفته خودشان، در سایه اتحادی دمکراتیک، رویاهای حامیان داعش را نقش بر آب کنند.

 یگانهای مدافع خلق و زن حتی شاهد حضور مبارزان غیر کرد بودند که از میان تماشاچی بودن و افسوس خوردن بر کشتارهای داعش و ایستادن و جنگیدن در برابر تعرض ، راه دوم را انتخاب کردند.

 مقاومت کوبانی در سراسر جهان با واکنش های گسترده ای روبرو شد. راهپیمایی های کردستانی ها در شهرهای مختلف کردستان و اروپا در کنار بیانیه ها و حمایت های تشکل ها و سازمانهای دموکراسی خواه و آزاداندیش جهانی رشد چشم گیری داشت و  کوبانی که در سرخط خبرهای رسانه ها در آستانه سقوط جای گرفته بود و در تحلیل های عجولانه ناظران هم حال و روز بهتری نداشت، توجه قدرتهای جهانی را به خود کرد.

 در پی این مقاومت، جنگنده های ائتلاف جهانی علیه داعش، حملات هوایی خود به مواضع این گروه تروریستی را آغاز کردند.

حملات داعش به کردستان موجب تقویت "اتحاد ملی میان کردها" شد و پس از گذشت هفته ها از شروع درگیری در این منطقه، نهایتا پارلمان اقلیم کردستان طرح اعزام نیروهای پیشمرگ به کانتون کوبانی برای مقابله با حملات داعش را تصویب کرد و وزارت پیشمرگ از ارسال نیروهایش به همراه سلاح های سنگین به کوبانی از طریق خاک کشور ترکیه خبر داد.

مقامات ترکیه در حالی به این عبور رضایت دادند که پیش از آن، تصاویر و اسناد زیادی از همکاری پشت پرده ترکیه با داعش منتشر شده بود و طرف کرد و مقامات کشورهای عضو ائتلاف، بارها از این کشور خواسته بودند تا برای گشایش گذرگاه انسانی اقدامی جدی انجام دهد. ضرورتی که با بی اعتنایی دولت اردوغان مواجه شد.

 داعش پس از محاصره کوبانی تا کوچه ها و خیابانهای شهر پیش رفت اما مبارزان کوبانی در جنگ شهری قدرتمندتر ظاهر شدند و پس از متوقف کردن پیشروی های داعش، آنها را به عقب نشینی واداشتند.

آنها که پیشتر دلایل سقوط کوبانی را تحلیل می کردند با دیدن این پایداری تاریخی، حالا به تحلیل علل عدم شکست کوبانی پرداختند و خبرهای هر روزه از کوبانی، گویای آن بود که دیر یا زود داعش باید شکست را بپذیرد و خاک کوبانی را ترک کند. چهره ای که سعی شده بود با صرف هزینه های سنگین و پشتیبانی های ترکیه شکست ناپذیر و قدرتمند جلوه کند، به ناگهان رنگ باخت و اولین و سنگین ترین شکست را متحمل شد. سرانجام مبارزان داعش را از کوبانی بیرون راندند.

خبر این پیروزی به سرعت در شبکه های اجتماعی مخابره شد و طولی نکشید که خیابانها شاهد پایکوبی مردم شدند. موج پیام های تبریک آمیز در ستایش این مقاومت در حالی منتشر می شد که رجب اردوغان رییس‌جمهور ترکیه در راه بازگشت از سفر به کشور سومالی به پیروزی کوبانی واکنش نشان داد و گفت ترکیه نمی‌خواهد شاهد کردستان دیگری در سوریه باشد.

اردوغان با این واکنش نشان داد که نمی تواند خشمش از این پیروزی را پشت شخصیت سیاسی اش پنهان کند چرا که هم کانتون کوبانی به کانون توجه جهانی بدل شده بود و هم پشتیبانی های ترکیه از گروه تروریستی داعش در این چند ماه، نتیجه ای به جز رسوایی برای کشورش ببار نیاورد.

حالا کانتون کوبانی الگویی موفق از پیاده سازی مدل "ملت دمکراتیک" است. مدلی که در تقابل با مدل " دولت-ملت" حاصلش جامعه ای دموکراتیک است که حقوق تمام خلق ها در آن یکسان است و بر این اساس نه تنها گوناگونی زبان و نژاد و فرهنگ مشکل آفرین نیست بلکه ضامن همزیستی مسالمت آمیز خلق ها در کنار هم خواهد بود.

اجرای پروژه خودمدیریتی دموکراتیک در کردستان پس از پیروزی دور از انتظار کوبانی در افکار جهانی، کنجکاوی ناظران را برانگیخنه است و امروز این سوال را مطرح می کند که چرا چنین پروژه‌ی موفقی در سایر کشورها از جمله ایران اجرا نشود؟