آتش و یخ وقتی برای اولین بار با بدن تماس پیدا می‌کنند، تأثیر یکسانی دارند. ابتدا لرزشی ایجاد می‌شود. و اگر جلوی آن گرفته نشود، یعنی اگر زیاد شود، نتیجه یکسانی می‌دهد: نابود می‌کند!

انسان، وقتی دقیق نگاه می‌کند، می‌بیند که عناصر، مواد، سلول‌ها قادر به چه چیزهایی هستند. بعضی از ما آنقدر سطحی نگاه می‌کنیم که به همین دلیل اهمیت بودن، خلق کردن و ماندن را نمی‌فهمیم. اما کسانی هم هستند که به نابودی اعتقاد ندارند و از نابودیِ واقعی، خود را خلق می‌کنند.

آنها، در پی آخرین پروانه کشیده می‌شوند و بدنشان شروع به ذوب شدن می‌کند و ثابت می‌کنند که وجود فقط فیزیکی نیست. آنها کسانی هستند که در روح خود به جهان می‌رسند، جهانی می‌شوند و در کهکشان راه شیری سرزمین‌هایشان به آن ستاره‌هایی تبدیل می‌شوند که هنوز سیاره نشده‌اند. آنها فداییان عشق و آزادی هستند. به همین دلیل وقتی طعم آن را بچشند، متوقف نمی‌شوند. عشق، در برخی با ارگان‌های بدن، زشتی را نابود می‌کند، در برخی دیگر خاکستر شده و مرزهای دیوارها، فاصله، بی‌‌ایمانی‌ای که دست نیافتنی تصور می‌شد را در هم می‌شکند... برخی زیلان می‌شوند در سینه دشمن، برخی ویان می‌شوند در کوهستان‌ها و برخی دیگر آیتن می‌شوند پشت دیوارها. اگر ملاقات در هدف، اصل باشد، جستجوگر مطلقاً راه خود را پیدا می‌کند. رهبر آپو می‌گوید: «کسی که هدفش به اندازه خورشید واضح باشد، به آن می‌رسد.»

آیتن نیز همان پروانه‌ای است که هدفش را می‌داند. او کودکی است که در زندگی از رویاپردازی دست نمی‌کشد. او یاور روزهای سخت در بن‌بست‌ها می‌شود. آیتن در زندگی تلاش است، با آنچه انجام داده و خلق کرده است. آیتن چنان آیتنی است که با لبخندهایش در خاطره‌ها می‌ماند...

ما به عنوان بچه‌های یک محله با آیتن بزرگ شدیم. آیتن شخصیتی دارد که با لباس فرم مدرسه مجله پخش می‌کند، می‌دود، با پیرتر از خود می‌نشیند و صحبت می‌کند و بدون خستگی با بچه‌ها سر و کله می‌زند. همانطور که در بیرون برای آموزش و سازماندهی تلاش می‌کرد، در زندان نیز همانطور است. او همیشه به آنچه که دستش می‌رسید، می‌رسد. وقتی می‌گوییم «یاور روزهای سخت»، این تعریف بی‌دلیل نیست. واقعاً دوست داشتن زندگی با مبارزه کردن، مبارزه کردن به همان اندازه که دوست دارد، مختص به اوست. به همین دلیل در عمل خود مانند رفیق زیلان از عشقی که به زندگی دارد و آزاد بودن صحبت می‌کند.

کسی که کم و بیش شرایط زندان را تجربه کرده باشد، می‌داند که دشمن حتی وجود یک سبزه کوچک (گل و گیاه) را که در کنار دیوار روییده باشد، تحمل نمی‌کند. آیتن، در طول مدتی که در زندان بود، سعی کرد به یک ریحان زندگی ببخشد. آن ریحان، با اصرار آیتن برای زندگی، دوام آورد.

آن ریحانی که پس از شهادت آیتن در خاک او کاشتیم، انگار به ریشه‌هایش رسیده باشد، خیلی زود سبز شد، گسترش یافت و بزرگ شد. انسان، حتی اگر شاهد آن روند باشد، بدون شناخت آیتن، اشتیاق او به زندگی را می‌فهمد. به عنوان یک رفیق که سال‌ها او را می‌شناختم، وقتی آن گل را دیدم، بهتر فهمیدم که آیتن، پیکارگری است که بر زندگی و آزاد بودن اصرار دارد...

آیتن، مانند هر رفیقی که شهید شد، هرگز از رویای دیدن رهبری آزاد به صورت جسمانی دست نکشید و برای آن مقاومت کرد. او همیشه باور داشت که آزادی خودش، آزادی زنان و آزادی مردم کورد نیز در گرو همین امر است. این تمرکزها همیشه در او وجود داشت و بر این اساس نیز به اطرافیانش نزدیک می‌شد.

به دلیل بیماری‌اش نتوانست به اعتصاب غذای طولانی مدتی که بین سال‌های ۲۰۱۸-۲۰۱۹ آغاز شد، بپیوندد. در این مدت، آیتن، با احساس سنگینیِ ناتوانی از شرکت در اعتصاب، با رفقایش همراهی کرد. همانطور که از روحیه خود کوتاه نیامد، از مشارکت خود نیز کوتاه نیامد. تا روزی که عملیات خود را انجام داد و در حالی که بال‌های خود را به سوی ابدیت می‌گشود نیز همینطور بود، آیتن...

به قدری که، خانواده‌اش اگرچه از قبل ریشه‌های میهن‌دوستانه داشتند، اما با شهادتش خانواده‌اش را بیشتر در این مبارزه سهیم کرد و آنها را به آن پیوند داد. به همین ترتیب، آن کودکانی که به آنها آموخت که باید از او و هزاران زن و مرد قهرمان مانند او صیانت شود، به حضور در صفوف مبارزه و تقویت آن ادامه دادند. ما، آن کودکانی بودیم که رفیق آیتن سعی می‌کرد بدون خستگی چیزی به آنها بیاموزد. بزرگ شدیم و به عشقی که او به دنبالش بود، وابسته شدیم. این جستجو بیهوده نبود...

او پس از خود هارون گارسی، بروسک دیلوک، هدیه آک‌دوغان و بسیاری دیگر را ایجاد کرد. توطئه‌ای که علیه رهبری و در شخص رهبری علیه یک خلق اعمال شد، قبل از هر چیز به یمن تلاش رهبر آپو و هزاران رفیقی که مانند آیتن به شهادت رسیدند، خنثی شد. قرن بیست و یکم، باشکوه‌ترین روز خود را با خنثی کردن روز سیاه نیز در اصرار برای زندگی و خلق کردن، تجربه می‌کند. اگر قرار باشد آزادی‌ای باشد، آن هم با آزادی رهبر آپو خواهد بود. اگر قرار باشد حقیقتی باشد، آن هم با صیانت از میراث شهدا خواهد بود.

در حالی که یاد شهدایی را که در شخص آیتن، حول رهبری متحد شدند، گرامی می‌داریم، در این برهه زمانی که باید بیش از هر زمان دیگری حول رهبری متحد شویم، با نیرویی که از آنها می‌گیریم، ۱۵ فوریه را از تاریکی آن نجات خواهیم داد. آتشی که در بدن آنها برافروخته شد، به عنوان آتش آزادی خواهد سوخت و با این آتش روشن خواهیم شد!