تحصن عدالت برای آزادی جسمانی رهبر عبدالله اوجالان که در انزوای شدید است و ۳۴ ماه است خبری از وی در دست نیست، توسط خانواده‌های زندانیان آغاز شده و ادامه دارد. هر روز خانواده‌های تازه‌ای به این تحصن ملحق می‌شوند که این تحصن از چهارم دسامبر ۲۰۲۳ در شهر آمد آغاز گردید. مادران با وجود تمام بیماری و کسالت‌هایشان باز هم در این تحصن شرکت می‌کنند.

تحصن در ساختمان حزب مناطق دموکراتیک (دب‌پ) در منطقه ریزان آمد برگزار می‌شود و روزانه افراد زیادی به آنجا سر می‌زنند. مادران زندانیان اعلام کردند که تنها درخواست آنان اغلای انزواست.

راه صلح از امرالی می‌گذرد

حلیمه توپوز با درود فرستادن به عبدالله اوجالان و خلق کورد، صحبت‌هایش را آغاز نمود و اظهار داشت که خلق کورد ۲۵ سال است برای همین مسئله مقاومت می‌کند و افزود: «وقتی ۲۵ سال پیش رهبر آپو دستگیر شد، همه کوردها به خیابان‌ها ریختند. خلق کورد هرگز اسارت رهبر آپو را نپذیرفته و امروز نیز به همان صورت آن را نمی‌پذیرد. هرچند ۲۵ سال گذشت؛ اما باز هم همان مطالبه را دنبال می‌کنیم. ما می‌خواهیم درهای امرالی گشوده شود و رهبر آپو آزاد شود. اکنون منزوی‌سازی نه تنها در امرالی بلکه در تمام جهان در حال اجراست. تا انزوا الغاء نشود، صلح در این کشور محقق نمی‌شود. منزوی‌سازی علیه طبیعت و علیه تمام خلق‌ها نیز هست، علیه فرهنگ، زبان و هنر ما نیز اجرا می‌شود. مهمتر از همه؛ صلح و آشتی نیز تحت انزواست. راه صلح از امرالی می‌گذرد. اردوغان باید درهای زندان امرالی را باز کند و با رهبر آپو دیدار نماید.»

ما هؤیت خود را می‌خواهیم

 حلیمه توپوز اظهار نمود که از چندین بیماری رنج می‌برد، با این وجود باز هم روزانه به تحصن می‌پیوندد و افزود: «ما به‌خاطر آقای اوجالان و به‌خاطر فرزندانمان اینجاییم. ما نمی‌توانیم در منزل بمانیم، نگرانیم، انگار دیوار بر ما ویران می‌شود. به اینجا آمدیم، شعاردادن نیز از نشستن در منزل بهتر است. من از همه مادران، هنرمندان، نویسندگان و سیاستمداران می‌خواهم که حتی اگر برای یک ساعت هم شده بیایند و با ما باشند. با ما علیه این ظلم موضع بگیرند و انزوا را الغاء کنیم. ما تنها خواهان الغای انزوا و پذیرش هستی خلق کورد از جانب حکومت هستیم. فرزندانمان در اعتصاب غذا هستند و ما نمی‌خواهیم اتفاقی برای آنان روی بدهد. نگذارید مادران بیش از این داغدار شوند. ما دیگر خواهان حل مسائل هستیم. می‌خواهیم در سرزمین خود آزادانه زندگی کنیم. انزوا جنایت علیه بشریت است. CPT به امرالی رفت و وی را دید، اما چیزی نگفت. شریک جرم شد. دیگر ما را فریب ندهند. باید درهای زندان را گشوده و صلح به کوردستان و ترکیه بازگردد.»

ما انزوا را نمی‌پذیریم

امینه آل یکی از بستگان زندانیان اعتصابی نیز گفت: «انزوا نشانه‌ی خیلی روشنی از دشمنی با خلق کورد است» و خواستار پایان‌یافتن انزوا و تحقق صلح و آزادی در کوردستان شد. امینه آل از همه مادران خواست که موضع بگیرند تا جنازه‌ی هیچ کسی از زندان خارج نشود. وی افزود: «ما اینجا در اعتصاب غذا هستیم، ما در تحصن عدالت هستیم. آن بی‌عدالتی که ۲۵ سال است ادامه دارد؛ باید پایان یابد. انزوا بر رهبرمان و همه ما ادامه دارد. ما نمی‌توانیم آزادانه صحبت کنیم، حتی نمی‌توانیم در منزل خود نیز کاملا آزاد باشیم. منزوی‌سازی علیه همه ماست. ما خواهان ملحق‌شدن تمام مادران هستیم. برای فرزندانتان بیایید. بگذار در مقابل انزوا قیام کنیم. ما انزوا را نمی‌پذیریم و آن را با مقاومت خود لغو می‌کنیم. انزوا جنایت است. ما خواهان حمایت عمومی هستیم.»