سرزمینی که بخش اعظمی از جغرافیای آن هنوز در دست دولت‌های متجاوز و اشغالگر فاشیست و خونخوار همچون ترکیه گرفتار است، تاریخی متفاوت نوشته می‌شود. در مناطق آزاد شده‌ی کوردستان، مناطق حفاظتی مدیا جنگی که شروع آن در حدود هشت سال قبل بود، دوباره به اوج رسید.
انسانیت در برابر بربریت
دولت اشغالگر و فاشیست ترکیه، در هشت سال قبل و به نیابت از ناتو و فکر مدرنیته‌ی کاپیتالیستی با ادعای ریشه کن کردن آخرین انقلابیان زنده، حملاتی را با تمام نیرو و امکاناتی که برایش تدارک دیده بودند به مناطق حافظتی مدیا آغاز کرد. در طول این مدت حکومت ترکیه اقتصاد و داریی کشورش را به تمامی برای جنگ مصرف می‌کند و با تمام کمک‌هایی هم که دریافت کرده، تنها توانست شرایطی را فراهم کند که سربازانش را به کام مرگ بفرستد. سربازانی که حتی مرگشان را هم اعلام نمی‌کنند و جنازه‌هایشان یا هدف بمب‌های نیروی هوایی خودی‌ها یا تعمه‌ی حریق هم جوخه‌ای‌هاشان می‌شود. سربازانی که بدن بی‌جانشان را هم حتی به خاک ترکیه نمی‌برند. ارتشی اشغالگری که جنازه‌های سربازانش که روزها روی زمین ماند را به اعماق دره‌های کوهستان‌های کوردستان پرتاب می‌کند. سربازان فاشیستی که بدون ادای احترام نظامی جنازه‌هاشان رها شده برای حیوانات وحشی گذاشته شد به جای خاکسپاری. این تصویر واقعی از سرنوشت نظامیان اشغالگر ترکیه است در این جنگ. اما در یک ماه گذشته در منطقه غرب زاپ یا همان منطقه‌ی شهید دلیل که نامش را می‌شود منطقه‌ی کابوس اشغالگران گذاشت، انسانیت شاهد راستی آزمایی این گفته بود که «انسان بزرگ ترین تکنیک است». در ادامه‌ی جنگ گریلاهای آزادی با دستانی خالی از تجهیزات نظامی و فقط با باور به اجتناب ناپذیری پیروزی انسانیت بر بربریت نه هر روز بلکه هر ساعت به ارتش فاشیست ترکیه ضربه می‌زنند. کار به جایی کشید که از میان نیروهای اشغالگر بارها شاهد درز ویدیو و مدارک این شکست‌های روزانه‌ی ارتش ترکیه بودیم. در یک ماه گذشته بارها گریلا با استفاده از ابتدایی‌ترین تجهیزات نظامی در اختیارش و با تاکتیک‌هایی که مدرن ترین ارتش‌های جهان هم برای انجامش با زحمت مواجه هستند، ارتش دوم ناتو و کلانتر منطقه را زمین گیر کرده. می‌شود گفت که کار به جایی رسید که خائنین کرد را هم به شکلی آشکارا به میدان کشیده شدند که شاید بتوانند انقلاب اوجالان را متوقف کنند. اما فراموش کرده‌اند که آرمان‌ها را نمی‌شود در بند کرد و یا کشت. این گریلاها حاصل زحمات رهبر اوجالان و روح فداییانی هستند که این زحمات را درک نمودند و آن را سرمشق خود قرار دادند. اتاق فکرهای سیستم نباید این‌را فراموش می‌کردند که برای متوقف کردن این انقلاب، نه از خانواده‌ی خائن بارزانی کاری ساخته است، نه از سلاح‌های ممنوعه‌ی ارتش دوم ناتو و نه از تمام سیستم کاپیتالیسم. گریلاهای آزادی کوردستان توانستند به همه نشان بدهند که می‌شود در برابر همه‌ی سلاح‌ها و توحش سیستم کاپیتالیسم، در برابر خیانت و جاه‌طلبی‌های خودفروخته‌هایی چون خاندان بارزانی می‌شود با ساده‌ترین سلاح‌ها و فقط با ایمان به جوهر انسان ایستادگی نمود و در عین حال آن را به خاک کشید.
«رستاخیز زن آزاد را عبدالله اوجالان ممکن کرد»
در این جنگ مهم‌ترین موضوع برای من به عنوان یک شاهد، نه شکست‌های نظامی ارتش ترکیه بلکه شکست ایدئولوژی سیستم مدرنیته‌ی کاپیتالیسم در برابر سیستم مدرنیته‌ی دموکراتیک است. در طول مدت جنگ ما به خوبی شاهد این بودیم که پیشگامی این مقاومت افسانه‌ای بر عهده‌ی زن است، هم به عنوان پیشگام جنبش و هم پیشاهنگ جنگ. در واقع می‌شود گفت زن که همیشه در جامعه‌ی سرمایه‌داری جنس دوم و کاراکتر کالاوار حساب می‌شود، امروزه با ایمان به آزادی و با قدرتی که از افکار رهبر خلق‌ها گرفته به نقش اول و پرچم دار مبارزه و میدان جنگ مبدل شده است. رستاخیز زن آزاد را عبدالله اوجالان ممکن کرد و حالا تمام بشریت وجودش را مدیون این فرد است که نه برای خودش بلکه برای انسانیت همه چیزش را فدا کرد. خالق فکر «زن، زندگی، آزادی» که توانست به تمام انقلابیون جهان روحی تازه بدمد. امروزه ما شاهد این واقعیت هستیم که در جواب بانگی که از کوهستان‌های آزاد کوردستان بلند می‌شود و با جسارتی که از گریلا گرفته می‌شود در جای جای این سرزمین، مردم و بخصوص زنان دربرابر سیستم سر به عصیان می‌زنند. اگر امروزه شاهد زدن آخرین ضربه‌ها به رژیم خونخوار ایران یا فاشیست‌های کراواتی در ترکیه هستیم، بایستی دانست که همه‌ی ما مدیون خون گریلاهایی هستیم که حتی شاید اسمشان را نشنیده باشیم. گریلا به ما نشان داد که این مدرنیته‌ی کاپیتالیستی که تا قبل از حرکت آپویی تنها انتخاب بشر بود، بزرگ ترین دلیل به نابودی کشیده شدن فرهنگ‌ها، زندگی‌ها و انسانیت است.
