عضو شورای اجرایی ک‌ج‌ک صبری اوک اظهار داشت که اگر آک‌پ در ذهنیت انکار اصرار کند، با همان نتیجه روبرو خواهد شد و گفت: «اگر آک‌پ مانند سال ۲۰۱۳ رفتار کند، دولت ترکیه حتی یک قدم هم پیش نخواهد رفت.»
عضو شورای اجرایی ک‌ج‌ک صبری اوک در برنامه ویژه شبکه استرک تی‌وی به بررسی روند رهیافت پرداخت.
صبری اوک اظهار داشت که رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان برای دموکراتیک شدن ترکیه و حل مسئله کورد اظهارات مثبتی ارائه داد، اما آک‌پ جدی به روند نزدیک نشد و گفت: «عمر چَلیک چند روز پیش گفت که معامله‌ای وجود ندارد، مذاکره‌ای وجود ندارد. آیا نمی‌پرسند که پس چه چیزی وجود دارد؟ فقط می‌گویند که پ‌ک‌ک سلاح‌ها را زمین بگذارد، رهبر آپو بگوید که سلاح‌ها را زمین بگذارند. رهبر آپو در سال ۲۰۱۳ هم گفت، امروز هم می‌گوید؛ اگر آزاد نباشد، انزوای تحمیلی شدید برداشته نشود، اگر شرایط تغییر نکند، آنگاه گامی برداشته نخواهد شد. اگر دولت ترکیه، آک‌پ بخواهند کاری انجام دهند، یا به راه‌حل دموکراتیکی که رهبر آپو با تلاش فراوان آن را خلق کرده است، معنایی بدهند، باید جدی رفتار کنند. باید جدی به مسئله‌ای که سالهاست درد و رنج زیادی به کوردها تحمیل کرده و ترکیه را دچار بحران کرده است، نزدیک شوند.»
صبری اوک با اشاره به حملات دولت ترکیه و تبهکارانش موسوم به SNA به روژاوا، اظهار داشت که در سد تشرین، غیرنظامیان از جمله زنان و کودکان بمباران و قتل‌عام می‌شوند. صبری اوک خاطرنشان کرد که باید از روژاوایی که ارزش‌های انسانی را از تبهکاران داعش محافظت کرد، صیانت کنند و خواستار حمایت از مقاومت بزرگ مردم شمال و شرق سوریه شد.
مصاحبه عضو شورای اجرایی ک‌ج‌ک صبری اوک که در شبکه استرک تی‌وی پخش شد به این شرح است:
هیئت دم پارتی دیدار دوم با رهبر آپو را انجام داد. از یک طرف تلاش‌های رهبر آپو برای حل مسئله وجود دارد، از طرف دیگر ذهنیت و رویکرد آک‌پ وجود دارد که می‌گوید، 'معامله‌ای وجود ندارد، امتیازی وجود ندارد، بگذارید سلاح‌ها را زمین بگذارند.' شما این دیدار اخیر با رهبر آپو را چگونه می‌بینید؟ همچنین ذهنیت و رویکرد حکومت را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
چند روز پیش عمر چلیک نیز صحبت کرده بود. گفت: 'معامله‌ای وجود ندارد، مذاکره‌ای وجود ندارد، امتیازی وجود ندارد، پ‌ک‌ک باید سلاح‌ها را زمین بگذارد. 'ذهنیتی وجود دارد که وجود و حقوق مردم کورد را رد می‌کند، آن را نادیده می‌گیرد. در تاریخ نیز آن ذهنیت به عنوان یک ذهنیت نسل‌کشی نقش ایفا کرد. قتل‌عام، آسیمیلاسیون و ادغام را بر مردم کورد انجام داد. عمر چلیک نیز و آک‌پ نیز به خوبی می‌دانند که اساسی‌ترین و تاریخی‌ترین مشکل ترکیه مسئله کورد است. اگر مسئله کورد نبود، وضعیت ترکیه متفاوت می‌شد. آن ذهنیت باعث شد که نه صد سال، بلکه بیشتر از آن مردم کورد رنج زیادی را تحمل کنند. چه قتل‌عام، چه نسل‌کشی، چه تبعید، چه ویران کردن هزاران روستا، این درد مردم کورد بود که باید تحمل می‌کردند. هزینه آن نیز برای ترکیه سنگین بود. اگر دولت ترکیه امروز در یک بحران عمیق است و در برابر سیستم بین‌المللی اینگونه سر به زیر است، جامعه ترکیه از نظر اقتصادی، سیاسی، روانی مشکلاتی را تجربه می‌کند، دلیل آن حل نشدن مسئله کورد است. اگر همان ذهنیت تکرار شود، همان نتیجه تجربه خواهد شد. ما این را بدون شک خطرناک می‌بینیم. رهبر آپو در برابر این ذهنیت همواره خواست که مسئله کورد را به شیوه‌ای دموکراتیک، سیاسی و از طریق مذاکره حل کند. اگر به یاد داشته باشید، برای اولین بار اوزال خواست که این مشکل را درک کند و جدی به این مسئله نزدیک شد. اما آنچه بر سر اوزال آمد و اینکه به آن شکل زندگی خود را از دست داد، مشخص است. در آن زمان آقای جلال طالبانی مداخله کرد و رهبر آپو نیز واقعا می‌خواست روند پیش برود. پس از آن روندی بسیار سخت، بی‌قاعده و غیراخلاقی علیه مردم کورد و پ‌ک‌ک به اجرا گذاشته شد. پ‌ک‌ک نیز به هر شیوه‌ای با اراده‌ای قوی و روحیه‌ای فدایی مقاومت کرد.
در آخرین بار در سال ۲۰۱۳، بار دیگر رهبر آپو خواست که یک راه‌حل سیاسی و حقوقی ایجاد کند. دولت ترکیه و آک‌پ نیز به شیوه‌ای شرکت کردند. در آن زمان نیز رهبر آپو چند چیز را بیان کردند. گفتند: 'باید مجلس ترکیه این مسئله را در دستور کار خود قرار دهد. باید کمیسیون‌های لازم تشکیل شوند. باید در بعد قانونی تغییراتی ایجاد شود؛ و مهمترین چیز این روند باید قانونی باشد و مورد پذیرش قرار گیرد. 'حتی به دلیل تردیدهای رهبر آپو، زمانی که هیئت برای دیدار می‌رفت، آنها را آگاه می‌کرد. می‌گفت: 'اگر مشروعیت قانونی ایجاد نشود، در آینده ممکن است شما را بگیرند و به زندان بیندازند.' همینطور هم شد. اکنون نگاه می‌کنیم، دوباره چنین چیزی تجربه می‌شود. عمر چلیک می‌گوید: 'معامله‌ای وجود ندارد، مذاکره‌ای وجود ندارد.' خب چه چیزی وجود دارد؟ فقط می‌گویند: 'بگذارید پ‌ک‌ک سلاح‌ها را زمین بگذارد.' می‌گویند: 'بگذارید رهبر آپو فراخوان دهد و پ‌ک‌ک سلاح‌ها را زمین بگذارد.' رهبر آپو در سال ۲۰۱۳ هم گفت، اکنون هم می‌گوید؛ 'اگر او آزاد نباشد، شرایط و وضعیت او تغییر نکند، انزوای تحمیلی شدید برداشته نشود، به طور عادی و آزاد زندگی نکند، کار خود را به این شکل انجام ندهد، هیچ گامی برداشته نخواهد شد.' لازم است که دولت ترکیه واقعا جدی باشد. اگر می‌خواهد کاری انجام دهد، باید جدی باشد. به ویژه تلاش رهبر آپو راه‌حلی ارائه می‌دهد، راه‌حلی بسیار عادلانه و بسیار معقول ارائه می‌دهد. اگر آک‌پ بخواهد به آن معنایی بدهد، لازم است قبل از هر چیز جدی باشد. دولتی که هزینه بسیار سنگینی را برای ترکیه به بار آورده است و مردم کورد به دلیل آن رنج‌های بسیار سنگینی را متحمل شده‌اند، باید در برابر این مشکل جدی باشد. رهبر آپو در سخنان اخیر خود گفت: 'من تلاش می‌کنم و می‌خواهم آن غل و زنجیرهایی که در پای ترکیه است را بردارم. می‌خواهم راه ترکیه را باز کنم. بگذارید ترکیه دموکراتیک باشد و در اطراف خود تهدیدی نباشد. یا در برابر نیروهای بین‌المللی بی اراده نباشد. جامعه‌ای دموکراتیک و خودباور باشد. چه مردم کورد باشند، چه ترکیه، بگذارید همه هویت‌ها، فرهنگ‌ها و مذاهب آزادانه و با هم به صورت دموکراتیک زندگی کنند.' رهبری می‌گوید که می‌خواهم این کار را انجام دهم. اگر آک‌پ خود را بالاتر ببیند، تا زمانی که شمشیر خود را اینگونه تکان دهد، نه عاقل است و نه جدی. این کار به هیچ راه‌حلی کمک نمی‌کند. برای همین لازم است قبل از هر چیز آک‌پ جدی باشد. اگر رهبر آپو بتواند نقشی ایفا کند، اگر بتواند در شرایط آزاد، وضعیت عادی کار کند، بتواند با رفقای خود و دم پارتی، با شخصیت‌های دیگر دیدار و گفتگو کند و نقش تاریخی خود را ایفا کند، راه ترکیه را باز خواهد کرد. خواسته‌های رهبر آپو نیز بسیار معقول است. دموکراتیک شدن ترکیه است، توسعه دموکراسی است. آیا کسی هست که بگوید من انسان هستم و به ارزش‌های انسانی پایبندم، بتواند مخالف این باشد؟ ما نمی‌دانیم که آک‌پ چقدر به این نزدیک و چقدر از آن دور است؟ اما چیزی که ارائه می‌دهد، منفی است.
رهبر آپو در سال ۲۰۱۳ نیز گفت: 'من اینقدر می‌خواهم نقشی ایفا کنم، تلاشی کنم، ریسک کنم. می‌خواهم مردم ترکیه و مردم کورد با هم و آزادانه زندگی کنند. اما دولت ترکیه به عنوان بهانه و ابزار به من نزدیک می‌شود. جدی نیست.' ما نمی‌خواهیم همان چیز تکرار شود. اما اگر دوباره به عنوان بهانه و ابزار به رهبر آپو نزدیک شود، دولت ترکیه نمی‌تواند گامی بردارد و همه چیز را زیر و رو خواهد کرد. برای همین دولت ترکیه باید جدی باشد و به رهبر آپو پاسخ دهد. ما این را می‌دانیم، مردم کورد و دوستان آنها نیز می‌دانند. رهبر آپو برای یک راه‌حل دموکراتیک و شرافتمندانه هر چه بگوید و هر گام عملی بردارد، ما کاملا باور داریم که چیز لازم را می‌گوید و گام لازم را برمی‌دارد. به جز این رهبر آپو هیچ دیدگاه، موضع و جستجویی نخواهد داشت. همه آنها برای دموکراتیک شدن ترکیه و آزادی مردم کورد است. ما به عنوان سازمان و مردم کورد به موضع رهبر آپو، نقشی که می‌خواهد ایفا کند و موضع او وابسته‌ایم. همیشه هم همینطور خواهد بود. اما دولت نیز باید این را بفهمد. به جز دولت، شخصیت‌ها و نهادهایی که خود را مسئول آینده جامعه ترکیه و مردم کورد می‌دانند نیز باید سر خود را به درد آورند. آنها نیز باید صدای خود را بلند کنند. یعنی واقعا چنین دیدگاه دموکراتیک و اراده دموکراتیکی در برابر این ذهنیت نسل‌کشی، رد و انکار ظاهر شود و باید مبارزه صورت گیرد. اکنون نگاه می‌کنیم، دیروز و پریروز قیم بر شهرداری سِرت منصوب کردند. همچنین کارکنان مطبوعات دستگیر شدند. یعنی چنین ترسی را بر جامعه حاکم می‌کنند. نمی‌گذارند سیاست دموکراتیک کوردها نفس بکشد و به هر نحوی فشار روانی ایجاد می‌کنند. همچنین در روژاوا ۲۴ ساعت جنگ است، به شکلی غیراخلاقی و بدون رعایت قوانین بین‌المللی بمباران می‌کنند. غیرنظامیان، کودکان و زنان را می‌کشند. از سوی دیگر خواسته می‌شود که روندی پیش برود. اینها با هم سازگار نیستند. اگر با عقل مردم کورد و انسانیت بازی کنند، عاقل نیستند. مردم کورد هزینه زیادی داده و تجربه دارد. پ‌ک‌ک نیز همینطور است. هیچ کس نمی‌تواند به عنوان بهانه و ابزار به رهبر آپو نزدیک شود. باید محترم و جدی باشند. رهبر آپو جدی است. هر چه می‌گوید درست است و رهبر آپو درستکار است. مخاطب او نیز باید همینطور باشد. بگذارید به یک چیز تاریخی تبدیل شود. مانند ۲۰۱۳ و آزمایش‌های قبل از آن، دوباره تکرار شود، شکست بزرگی ایجاد خواهد کرد. ما به عنوان جنبش و مردم نیز باید این واقعیت را ببینیم. مانند ساده‌لوحان، مانند غافلان به این روند نزدیک نخواهیم شد. رهبر آپو چقدر جدی باشد، ما نیز باید همانطور باشیم. اگر ما اینطور باشیم، روند پیش خواهد رفت. نباید هرگز سست و غافل باشیم. ما همیشه، در همه جا مبارزه خود را به هر نحوی بلند خواهیم کرد. بی‌وقفه مبارزه خواهیم کرد. مثلا کمپین بین‌المللی که برای آزادی رهبر آپو ادامه دارد، باید در آمریکای جنوبی، آفریقا، اروپا، خاورمیانه و ترکیه، به طور خلاصه باید در همه جا بیشتر پیش برود. تلاش‌های اجتماعی و سیاسی نیز باید توسعه یابد. همچنین جنبش ما نیز نقش خود را ایفا می‌کند. اگر چنین باشد، دولت ترکیه جدیت، پتانسیل، اراده و مبارزه ما را بار دیگر ببیند، همچنین دست رهبر آپو نیز قوی باشد، ممکن است روندی پیش برود. همه چیز به پافشاری بر حقایق بستگی دارد. بسیاری از موارد به بزرگ کردن مبارزه بستگی دارد.
از سوی دیگر اکنون نگاه می‌کنیم، به نظر می‌رسد که مقامات دولت ترکیه در تلاش‌های مثبتی نیستند. به عنوان مثال از یک طرف وزیر امور خارجه هاکان فیدان در بغداد و ابراهیم کالن نیز در دمشق است. با این تلاش‌ها، حساب آنها و هدفشان چیست؟ چه کانسپتی در جریان است؟
شما هم می‌گویید که برای خیر و نیکی نیست. بدون شک همینطور است. دولت ترکیه فرصت‌طلب است. می‌خواهد برخی چیزها را به عنوان فرصت استفاده کند. در خاورمیانه روندی پیش رفت. از حماس و فلسطین شروع شد، در حزب‌الله و لبنان ادامه یافت. اخیرا در سوریه رژیم اسد سقوط کرد. آنها نیز این را می‌بینند و بر اساس آن تحلیل می‌کنند. فکر می‌کنند، این روند به کجا خواهد رسید. آنها نیز حدس می‌زنند که با عراق ادامه خواهد داشت. حتی فکر می‌کنند که ایران نیز باشد. ترسی دارند. کمی ناراحتند. می‌گویند چگونه این کار را انجام دهیم. بر عراق فشار می‌آورند. هاکان فیدان برای این به عراق می‌رود. می‌خواهد از آن امتیاز بگیرد. در رسانه‌ها نیز منتشر شد. به مقامات عراق می‌گوید، 'من خواهش می‌کنم که پ‌ک‌ک را در لیست ترور قرار دهید.' یعنی رفت و آمد آنها برای نابودی و تصفیه پ‌ک‌ک است. هاکان فیدان برای این به عراق رفت. ترس آنها وجود داشت. در کنار آن می‌گوید، 'پ‌ک‌ک برای امنیت عراق خطر است.' به ترکی می‌گویند، 'یاووز دزد'، به کوردی می‌گویند، 'دزدی که صاحب خانه را دزد می‌انگارد.' تو خاک عراق و باشور کوردستان را اشغال می‌کنی، هزاران نیروی خود را مستقر می‌کنی، پایگاه می‌سازی، ۲۴ ساعته بمباران می‌کنی، از سوی دیگر نیز می‌گویی، 'پ‌ک‌ک برای امنیت عراق خطر است.' این دورویی و بی اخلاقی است. احتمالا عراق نیز این را خواهد دید. عراق با امتیاز دادن نمی‌تواند چیزی به دست آورد. ببینید دولت ترکیه با پیمان آنکارا و بغداد چگونه از آنها استفاده کرد. ما باور داریم که دولت عراق از این درس بگیرد. ترکیه می‌خواهد عراق و باشور کوردستان را به عنوان شریک سازماندهی کند. می‌خواهد طبق استراتژی خود فکر کند. باید فکر کند که در سوریه چه اتفاقی افتاد، باید خود را آماده کند. بر این اساس می‌خواهند بر دولت عراق فشار بیاورند. احتمالا عراق نیز می‌بیند. به این وسیله ما بار دیگر می‌گوییم، عراق باید از این امتیاز دادن دست بردارد و به عنوان دولتی با اراده باشد. قبل از هر چیز باید بگوید، 'چه کار داری در بعشیقه که سربازان خود را در آنجا مستقر کرده‌ای؟ پ‌ک‌ک آنجا نیست. تو و نیروهای تو در خاک من چه می‌کنید؟' خطر اصلی دولت ترکیه است. موضع باید اینگونه باشد. هاکان فیدان می‌خواهد از آنها استفاده کند. فکر می‌کند چگونه می‌تواند بر پ‌ک‌ک فشار بیاورد و از عراق امتیاز بگیرد. ابراهیم کالن نیز همینطور است. او نیز همین کار را در سوریه، با HTS و رئیس آنها جولانی انجام می‌دهد. یعنی، احتمال دارد که روژاوا و دمشق دیداری داشته باشند، یا بتوانند مشکلات خود را به شیوه‌ای سیاسی حل کنند. دولت ترکیه وقتی چنین احتمالی را می‌بیند، ناراحت می‌شود و ناراحتی خود را آشکار می‌کند. می‌خواهد بر دمشق فشار بیاورد. می‌گوید، تو نباید با کوردها و روژاوا به عنوان مذاکره دیدار کنی. تحریک می‌کند. می‌خواهد دمشق را تحریک کند. می‌خواهد بحران بر روژاوا ادامه داشته باشد. استدلال‌هایی را در دمشق ایجاد می‌کند و می‌گوید، 'پ‌ک‌ک آنجاست و آنها تروریست هستند.' همه جهان نیز می‌دانند که ارتش ملی سوریه در تعارض با قوانین بین‌المللی به روژاوا حمله می‌کند. دولت ترکیه نیز از آنها حمایت می‌کند و از طریق آنها با روژاوا در جنگ است. از سوی دیگر هنوز هم می‌گویند، 'سالهاست که ما HTS را پرورش داده‌ایم، تامین مالی کرده‌ایم و غیره. از این پس چه از نظر اقتصادی و چه سیاسی باید در آینده سوریه وزن و تاثیر داشته باشیم.' در چنین فریبی هستند. اما هرگز نیروهای بین‌المللی به ترکیه اجازه نخواهند داد که در سوریه، به اندازه عربستان سعودی یا مانند کشورهای عربی، صاحب حرف و نفوذ شود. این امکان‌پذیر نیست. کشورهای عربی فروپاشی امپراتوری عثمانی را به خوبی به یاد دارند و ناراضی خواهند بود. نخواهند خواست که ترکیه بر سوریه تاثیرگذار باشد. از نظر سیاسی و اقتصادی نیز مانند عربستان و کشورهای عربی فرصت دولت ترکیه وجود ندارد که چنین نقشی به خود بدهد. شاید از نظر ایدئولوژیک دمشق از دولت ترکیه دور نباشد. اما به عنوان هویت و فرهنگ جامعه عرب است. برای همین حسابی که آنها بر سوریه دارند که می‌خواهند منافع خود را سازماندهی کنند، در آینده سوریه صاحب نقش باشند، سود ببرند، این دشوار است. به نظر ما نتیجه نمی‌دهد.
رسانه‌ها در پیشبرد روندها می‌توانند نقش مثبتی ایفا کنند. در این روند، زبانی که در رسانه‌ها استفاده می‌شود، به راه‌حل کمک می‌کند یا مشکلات را بیشتر می‌کند؟
۹۰ درصد رسانه‌های ترکیه وابسته به حکومت هستند. چه رادیو، چه تلویزیون، چه روزنامه و غیره، همه رسانه‌ها وابسته به آک‌پ هستند. در کنار آن، مخالفتی نیز وجود دارد. دیگری مطبوعات آزاد است. یعنی سه خط وجود دارد. یکی حول و حوش آک‌پ است، یکی متعلق به مخالفان ترکیه است و دیگری متعلق به مطبوعات آزاد است. اکنون وقتی نگاه می‌کنیم، از دهان رسانه‌های آک‌پ زهر می‌بارد. شاید این چند روز توجهی وجود داشته باشد، اما به طور کلی اینطور نیست. نه زبان و نه طرز فکری وجود دارد که جامعه چیزی از آن بفهمد و آن را به عنوان چیزی مثبت در نظر بگیرد. اینطور نیست، سیاه‌نمایی، نابودی و انکار است. دقیقا مانند نیروی حاکم استفاده می‌شوند. این به چیز مثبتی کمک نمی‌کند. شاید در همه جای جهان نیز صددرصد چیزی مانند مطبوعات آزاد وجود نداشته باشد. اما معیارهایی نیز دارند. مانند BBC و Reuters، برخی از شخصیت‌های مشهور نیز وجود دارند. تا حدی خود را آزاد نیز می‌بینند. اما در ترکیه ۹۰ درصد در اطراف آک‌پ کار می‌کنند. کدام کانال را باز می‌کنید، کدام روزنامه را نگاه می‌کنید، پر است، اما فقط از آنچه آک‌پ گفته و می‌خواهد انجام دهد، صحبت می‌کنند. در برابر اراده مردم کورد و نیروهای دموکراسی، زهر از دهانشان بیرون می‌آید. این به نفع انسانیت و جامعه ترکیه نیست. اختلافات را عمیق‌تر می‌کند. ذهنیت راه‌حل نیست. باید از این چیزها دست بردارند. می‌توانند انتقاد کنند و ناراحتی خود را بیان کنند. اخلاق دشمنی نیز وجود دارد. هیچ معیاری در زبان آنها وجود ندارد. دروغ و تقلب، هر کاری می‌کنند. دولت جلوی اینها را نمی‌گیرد. آنها نیز مانند مست‌ها از هر چیزی استفاده می‌کنند. این ضرر می‌زند. شاید گاهی اوقات بخواهند محتاط باشند، اما به طور کلی اینطور نیست. کسانی که می‌گویند ما به عنوان رسانه مخالف هستیم نیز بیشتر حول و حوش ج‌ه‌پ هستند. گاهی اوقات افراد دموکرات نیز ظاهر می‌شوند. فشارهای آک‌پ بر آنها وجود دارد. می‌توانند نقش بهتری ایفا کنند. در واقع، برخی از افراد می‌خواهند نقشی ایفا کنند. آنها می‌توانند بهتر عمل کنند. می‌توانند جسورتر باشند و به حقیقت وابسته باشند. استراتژیک‌تر فکر کنند. بدانند، ببینند، باور کنند که همه چیز مانند امروز نخواهد بود. یعنی تغییر ایجاد خواهد شد، روزی ترکیه دموکراتیک خواهد شد، مردم کورد آزاد خواهند شد. از این حقیقت نیرو بگیرند و به خود ایمان داشته باشند. بیشتر نقش مثبت ایفا کنند. نقش مثبت آنها وجود دارد، اما باید این نقش را موثرتر ایفا کنند. با وجود این، فشار بر آنها مشهود است. دستگیری، اعدام، بازداشت و غیره. در جهان برای آزادی رسانه، ترکیه در رتبه‌های آخر قرار دارد. این معیار و شاخصی است که نشان می‌دهد ترکیه چقدر آزاد است! یعنی اینقدر از آزادی و دموکراسی دور است. وضعیت مطبوعات و رسانه‌ها اینگونه است. بخش سوم یا خط سوم نیز مربوط به مطبوعات آزاد است. در شخص آپه موسی و غربت‌اَلی اَرسوز، من همه شهدای مطبوعات آزاد را گرامی می‌دارم. هزینه‌های بسیار سنگینی پرداخت کردند. فشار بسیار زیادی بر مطبوعات آزاد وجود داشت. ساختمان‌های آنها را بمب‌گذاری کردند، هر کاری کردند. اما اراده در برابر آن نیز قوی بود. هرچند فشار وجود دارد، اما واقعا مطبوعات آزاد نقش خود را ایفا می‌کند. می‌خواهند جلوی آن را بگیرند. اما با وجود این در مقاومت پافشاری می‌کنند.
حکومت ترکیه، به دلیل ضعف مخالفان در ترکیه، اسب خود را به دلخواه خود می‌تازد. به ویژه ج‌ه‌پ چرا نمی‌تواند مخالفت موثری را پیش ببرد؟
از زمان تاسیس جمهوری ترکیه تاکنون، اگر واقعا به مخالفان نگاه کنید، چه کسی است، چه کرده است؛ چیزی دیده نمی‌شود. یعنی وجود ندارد. وقتی انسان به سیستم جهانی و سیستم‌های خارجی نگاه می‌کند، در میان آنها نیز مخالفتی وجود دارد، می‌خواهد کاری انجام دهد، مبارزه‌ای را پیش می‌برد. اما در ترکیه چنین فرهنگی وجود ندارد. اگر بخواهیم بگوییم، مخالفتی وجود دارد که پشت خود را به جامعه بدهد و علیه حکومت برخیزد، چنین چیزی وجود ندارد. ج‌ه‌پ حزبی است که جمهوری را تاسیس کرده است، بیش از صد سال وجود دارد. بدون شک، تغییراتی ایجاد می‌شود، کمی تغییر در ذهنیت وجود دارد. اما واقعا امروز فرصتی وجود دارد که ج‌ه‌پ در برابر حکومت آک‌پ مخالفت را تقویت کند. از قبل نیروهای سوسیالیست، دموکرات و انقلابی با پرداخت هزینه مبارزه خود را ادامه می‌دهند. یعنی از قبل نیروهایی مانند دم پارتی و دیگران، نقش خود را ایفا می‌کنند، هزینه می‌دهند، یعنی به اندازه اراده و حکم خود در یک مبارزه هستند. اما ج‌ه‌پ چه می‌کند، حول و حوش دستور کاری که از سوی آک‌پ تعیین شده، می‌چرخد. خودش نمی‌تواند کاری انجام دهد. نمی‌تواند موضعی را مطرح کند و این راحتی را به آک‌پ می‌دهد. پروژه ج‌ه‌پ برای حل مسئله کورد چیست؟ لازم است نیروها و جامعه بدانند که پروژه ج‌ه‌پ چیست! اما کسی نمی‌داند. اگر واقعا مخالفتی ایجاد شود، ترکیه دموکراتیک شود، آیا بدون حل مسئله کورد، دموکراتیک شدن ترکیه امکان‌پذیر است؟ یا کسی بگوید من مخالف هستم و مسئله کورد را نبیند، آیا می‌تواند مخالف باشد! اساس همه مشکلات ترکیه، مسئله کورد است. تو چشمان خود را بر این یکی می‌بندی و می‌گویی، من مخالف هستم، نمی‌توانی مخالف باشی. تو فقط تکیه‌گاه حکومت می‌شوی. بنابراین استراتژی و پروژه ج‌ه‌پ برای حل مسئله کورد، باید دانسته شود. لازم است ج‌ه‌پ در این نقطه جسور باشد. باید بگوید، دیدگاه من برای مسئله کورد این است. یا ترس است، یا خجالت است، یا ذهنیت اجازه نمی‌دهد، اما موضعی دموکراتیک نشان نمی‌دهد. بنابراین در این موضوع نمی‌تواند نتیجه بگیرد. خب، پروژه ج‌ه‌پ برای دموکراتیک شدن ترکیه چیست؟ باز هم چیزی وجود ندارد. حل مسئله جامعه، چه اقتصادی، چه آموزشی، چه بهداشتی، چه سیاست بین‌المللی، چه خاورمیانه، یعنی در همه ابعاد ج‌ه‌پ بدون نقشه است. این امر فرصت بسیار گسترده‌ای را به آک‌پ می‌دهد و به این ترتیب به دلخواه خود اسب خود را می‌تازد.
البته گاهی اوقات ج‌ه‌پ موضعی دارد، ما به طور کلی آنها را اینقدر سیاه نمی‌بینیم. گاهی اوقات تلاش می‌کند موضعی دموکراتیک اتخاذ کند. اما این پایدار نیست. اگر ج‌ه‌پ بگوید حقیقت مسئله کورد این است، حل مسئله کورد به معنای دموکراتیک شدن ترکیه است و به همین ترتیب بتواند جامعه را هدایت کند، برخیزد. یعنی فقط شکایت و گله نکند و درد خود را به درون خود نریزد. به شکلی دموکراتیک، مبارزه کند. آیا چیزی که من می‌گویم خیلی سخت است؟ نه. یعنی در جهان، به این شکل مخالفت می‌کنند. اما ج‌ه‌پ این کار را نمی‌کند، این نیز مشکل بسیار سنگین و مهمی است. نیروهای دموکراسی‌خواه اگر که ج‌ه‌پ نیز بتواند خود را در آن سهیم کند، باید علیه بی‌عدالتی و فشارها برخیزند و مبارزه کنند.
در این اواخر، حملات دولت ترکیه و تبهکاران SNA به شمال و شرق سوریه و روژاوا بسیار زیاد شده است. در این حملات جنایات علیه بشریت رخ می‌دهد. آیا این حملات با چه هدفی انجام می‌شوند؟
هدف این حملات مشخص است. دولت ترکیه نه در روژاوا، نه در باکور، نه در آسمان و نه در زمین نمی‌خواهد اراده، سازمان و جایگاهی برای کوردها وجود داشته باشد. نمی‌خواهد در شمال و شرق سوریه و در روژاوا خودمدیریتی برای کوردها وجود داشته باشد. روژاوا برای کل جهان مایه افتخار است. اما اکنون دولت ترکیه به آنجا حمله می‌کند، به ارزش‌های انسانی حمله می‌کند، به نیروی افتخار حمله می‌کند. برای همین نیز SNA را ساخته‌اند، همه آنها تهبکار هستند، آنها را جمع کرده‌اند و می‌خواهند در برابر مردم کورد به جنگ وادارند. ما اینها را در رسانه‌ها می‌بینیم و دنبال می‌کنیم. در برابر نیروهای ق‌س‌د و ی‌پ‌ژ نمی‌توانند مقاومت کنند، فرار می‌کنند. اراده و انگیزه جنگیدن را نیز ندارند. وقتی آنها نمی‌توانند نتیجه بگیرند، دولت ترکیه خودش وارد عمل می‌شود. معیارهای بین‌المللی را زیر پا می‌گذارد و به این ترتیب حمله می‌کند و با پهپادهای مسلح غیرنظامیان را به قتل می‌رساند. می‌خواهد سد تشرین و قره‌قوزاق را به دست بگیرد. در واقع در برابر این مقاومت بسیار بزرگ و باشکوهی وجود دارد که نتیجه نیز می‌گیرد.
دولت ترکیه تحمل نمی‌کند که چیزی به نام کوردها وجود داشته باشد، به همین دلیل مداخله می‌کند. در برابر این نیز، البته مردم کورد مقاومت می‌کنند. همانطور که گفتیم، مقاومتی که باشکوه‌ترین مقاومت انسانیت است. در اساس خود، شکوه انسانیت در آن تجلی می‌یابد. برای همین لازم است بشریت برخیزد و به هر نحوی به روژاوا کمک کند. باید بر دولت ترکیه فشار بیاورند. مبارزات و تلاش‌هایی که در این راستا وجود دارد، واقعا با معنا و مهم هستند. باید در اینجا اراده روژاوا را دید. مثلا یک روز زنی در رسانه‌ها ظاهر شده بود، می‌گفت 'ما از مرگ بزرگتریم'. این گفته‌ای تاریخی است، مهم است، روحیه‌بخش است. دیگری چه می‌گفت، می‌گفت 'اراده ما از سلاح و فناوری شما قوی‌تر است'. دولت ترکیه در برابر چنین جامعه‌ی خودباور و آگاه، نمی‌تواند نتیجه بگیرد. باید در همه جا، هر کس این مقاومت را به عنوان مقاومت خود ببیند و از آن حمایت کند. چه حقوقی و چه سیاسی، باید مبارزه‌ای برای حمایت وجود داشته باشد. باید جنایت دولت ترکیه دیده شود و علیه آن مبارزه شود. مثلا در شمال و شرق سوریه، مدلی بسیار دموکراتیک پیدا شده است که در تاریخ نمونه‌های آن بسیار کم است. در روزگار ما نیز، فقط یک نمونه از آن وجود دارد، یعنی به جز آن نمونه‌ای وجود ندارد. چه کورد باشد، چه عرب، مسیحی، ترکمن، ایزدی و غیره همه با هم با هویت خود زندگی می‌کنند. این آزمایش شده است، یعنی نزدیک به ۱۳ سال است. دولت ترکیه اکنون از این امر ناراحت است. می‌گوید، اگر چنین چیز دموکراتیکی به وجود بیاید، بر ما نیز تاثیر خواهد گذاشت، برای خاورمیانه نمونه خواهد شد. بدون شک، تلاش و کوششی صورت گرفته است، همه این را می‌بینند، در روژاوا مدلی ساخته شده است. بنابراین باید همه از آن حمایت کنند و از آن دفاع کنند.
در این اواخر تلاش‌های ک‌ن‌ک برای اتحاد ملی، افزایش یافته است. برای تحقق اتحاد ملی در میان کوردها، نیاز به چه نوع فعالیتی وجود دارد؟
رهبر آپو همیشه از اهمیت اتحاد ملی صحبت کرده است. برای این واقعا بارها چشم‌انداز ایجاد کرده، پروژه‌هایی را پیش برده است. تلاش بسیار زیادی کرده و گام‌های زیادی نیز برداشته شده است. اما متاسفانه این گام‌ها همه نیمه تمام ماند. آن خواب و خیال اتحاد مردم کورد همیشه زنده است. مردم کورد رنجی را تجربه کرده‌اند، از بسیاری از قتل‌عام‌ها عبور کرده‌اند. کسی که بیش از همه تکه‌تکه شده است، مردم کورد هستند. اگر اتحاد مردم کورد ایجاد نشود، هیچ کس راحت نخواهد بود. بنابراین مردم کورد می‌خواهند اتحاد ملی ایجاد شود. اکنون، باید سازمان‌ها، افراد آگاه و کسانی که بر جامعه تاثیر دارند، صدا، اراده، رویا و خیال مردم کورد را ببینند، بدانند و به آن احترام بگذارند. این مسئله واجب است یعنی. برای این قبلا نیز رهبر آپو بارها آن را بیان کرده است. رفقای مدیریت مان نیز آن را بیان کرده‌اند. مهمترین چیز این است که باید کنفرانسی ملی ایجاد شود و اراده‌ای ملی به وجود آید. اگر این کار امروز یا فردا نباشد، یعنی اگر کار یک روز نباشد، بگذارید از میان مردم کورد هماهنگی، شورایی ایجاد شود و آن شورا تصمیم بگیرد. این امر امکان‌پذیر است. قبلا نیز آن را بیان کرده‌ایم، پ‌ک‌ک همیشه برای این کار تلاش کرده است و همیشه نیز گفته است، من آماده‌ام. اما کسانی که این کار را پیش ببرند مهم هستند. می‌گوییم، ما آماده‌ایم، اما گام‌ها برداشته نمی‌شوند. برای این ک‌ن‌ک فعالیت‌هایی را انجام می‌دهد، آنها کنگره خود را برگزار کردند، اینها مهم هستند. برخی از سازمان‌ها، مانند ک‌ن‌ک مثلا، برای اتحاد در تلاش هستند. باید تلاش‌ها برای اتحاد بیشتر باشد. مثلا بگذارید یک بار در اروپا تجمعی برگزار کنند، بگذارید همه برای اتحاد ملی گرد هم آیند و فراخوان دهند. بگذارید برای این امر راهپیمایی و تجمع برگزار شود. بگذارید در باشور نیز چنین کنند، شخصیت‌ها، عشایر، روحانیون، احزاب و گروه‌ها با هم بنشینند، موضعی مشخص کنند، راهپیمایی کنند. همچنین احزاب دیگر کوردستان نیز چنین کنند. چرا، زیرا وقتی تفرقه در میان کوردها باشد، دشمن دست دراز می‌کند و با آن بازی می‌کند. در طول تاریخ تاکنون اینگونه بوده است. امروز حتی بیشتر است. از گذشته تاکنون دولت ترکیه، خیلی با این موضوع بازی می‌کند. نباید فرصت داده شود که دشمنان مردم کورد با اراده مردم کورد بازی کنند. در واقع، اتحاد و کنگره ملی مردم کورد بسیار مهم است. ک‌ن‌ک می‌تواند پیشگام باشد، یعنی باید تلاش و خواسته‌ای اجتماعی به وجود آید.
پیام نهایی شما چیست؟
مردم کورد و دوستان آن، ۱۵ فوریه روز توطئه بین‌المللی را به عنوان روز نسل‌کشی مردم کورد، روز تاریک تعریف کردند. علیه این توطئه، در زندان‌ها، در کوه‌های کوردستان، در هر نقطه‌ای از جهان، افراد زیادی بدن خود را به آتش کشیدند، خود را فدا کردند. چنین میراث مهمی که هر روز انسان در مورد آن فکر کند، موضع خود را مشخص کند، آن را تقویت کند، در مقابل ما قرار داده شده است. به این مناسبت من در شخص شهدای ۱۵ فوریه، شهدای انقلاب، همه شهدا را با احترام گرامی می‌دارم و در برابر آنها سر تعظیم فرود می‌آورم. ما در ۱۵ فوریه، در هر جا مبارزه خود را باید افزایش دهیم. هیچ کس نباید دچار سستی شود. از سستی بدتر، چیز دیگری نیست. هیچ دلیلی هم وجود ندارد که ما دچار سستی شویم. رهبر آپو هنوز در سیستم امرالی است. ما باید ۱۵ فوریه را روز آزادی جسمانی رهبر آپو قرار دهیم. در هر جا فکر، اراده و تلاش خود را یکی کنیم. به هر نحوی مبارزه خود را افزایش دهیم، برای آزادی رهبر آپو پافشاری کنیم و نتیجه بگیریم.
ادامه دارد...
