پس از جلسه شش نفره در سد چوبوک آنکارا به پیشاهنگی رهبر آپو، روند به سختی پیش می‌رفت. در دوران اختناق و استبداد به زبان آوردن گزاره «کوردستان مستعمره است» از سوی خلق‌ کورد و جنبش‌های انقلابی، گامی دشوار و مستلزم شجاعت فراوان بود. به گفته رهبر آپو، ظلم و ستم نه ناشی از نیروی زیاد بلکه نشأت گرفته از جوهره فاشیسم ترک‌های سفید و فضای فرهنگی-روانی اختناق‌گر آن است.

رهبر آپو رستاخیز جنبش ملی کورد در دورانی که دولت ترکیه در عرصه قتل‌عام فرهنگی به بالاترین سطح رسیده بود را به احیای مردگان تشبیه می‌کند. رهبر آپو اعلام کرده بود که در برهه حکومت نظامی ۱۲ سپتامبر، ترکیه و باکور کوردستان فاقد شرایط مساعد برای رستاخیز و کارزاری نیرومند هستند و باید برای مدتی از کشور خارج شود. به دلیل نامناسب بودن کارزارهای انقلابی اروپا، خاورمیانه برای رسیدن به این مقصود مناسب‌تر به نظر می‌رسید. به همین دلیل رهبر آپو مانند دیگران اروپا را به مثابه عرصه مرکزی مبارزه برنگزید.

بدون جنگ امکان‌پذیر نیست

رهبر آپو اعلام کرد که شرایط اقتضا می‌کند که در داخل، پ‌ک‌ک بجنگد و در خارج از آن نیز ارتباط با دیگر سازمان‌ها و دولت‌‌های جبهه سوسیالیسم رئال توسعه داده شود و در رابطه با جنگیدن در راستای هویت آزاد اعلام می‌کند: «پ‌ک‌ک به خودی خود امید زندگی آزاد را ایجاد می‌کند اما صرفا گفتارهای ایدئولوژيک برای یک زندگی آزاد کفایت نمی‌کند. به همین دلیل تاسیس پ‌ک‌ک ای که می‌جنگد، یک مقطع ضروری بود. بدون عامل جنگ، هیچ نوع آزادی قابل دستیابی نبود؛ صرف نظر از زندگی آزاد، حتی نمی‌توانستیم هویت مستقل خود را نیز کسب کنیم. آنچه که در آنکارا تصور می‌شد، به دور از زندگی آزاد بود، آنچه که رویای آن را داشتیم شاید صرفا به دست آوردن یک نام در رابطه با هویت مستقل بود. این امر نیز خطرات زیادی در پی داشت. در نتیجه، با وجود خطرات ناشی از آن، هویت مستقل کورد به مثابه یک اسم به دست آمده بود. نمی‌بایست دومین گام بزرگ، تکرار آن چیزی باشد که به دست آمده بود. باید جنگ برای آزادی هویت انجام می‌شد.

اگر آزادی را طلب کنید موجودیت را به دست خواهید آورد و در صورتی که خواستار موجودیت باشید، آزاد خواهید شد. تا زمانیکه واقعیت نیروی فیزیکی در نظر گرفته نشود، در این راستا عملیاتی انجام نگیرد و مبارزه توسعه نیابد، نه موجودیت و نه هویت و آزادی به دست نخواهند آمد. فعال بودن پ‌ک‌ک در میان خلق حمایت عظیمی را به دست آورده بود. با وجود تمامی ابهامات، استراتژی جنگ رهایی ملی ضد استعماری در اوایل حقایق مهمی را در خود جای داده بود و به همین دلیل از آن حمایت می‌شد. همچنین در رابطه با این استراتژی، حمایت‌ و علاقه‌مندی زیادی از برخی از عملیات‌های محدود به عمل آمد. با مدنظر قرار دادن خاورمیانه، متوجه می‌شدیم که درباره موجودیت و آزادی بحث می‌شود.»

جنگ قاطعانه در برابر اشغالگری

رهبر آپو تاکید می‌کند که آنان در رابطه با ضرورت جنگ انقلابی خلق مصمم هستند و اظهار می‌دارد که در برابر نگرش‌های ستمگرانه مبتنی بر «یک ملت»، «یک زبان»، «یک فرهنگ» و «یک پرچم»، دفاع صرفا از طریق روش‌های سخت امکان‌پذیر است. رهبر آپو تحلیلات مهمی به شرح زیر ارائه می‌کند: «جنگ‌های انقلابی خلق معاصر مورد تحلیل قرار گرفته بودند. مبنا قرار دادن این مدل از جنگ رهایی ملی، اجتناب‌ناپذیر بود. مدلی از جنگ است که از مقطع گروه تا مقطع آماده شدن در خاورمیانه، مهر خود را بر روند زد. جنگ انقلابی خلق و تمامی آموزش‌ها و جلسات مرتبط با آن در کنفرانس‌ها و اسناد کنگره مورد واکاوی و بحث قرار می‌گرفت و یکی از مسائل اصلی مطرح در تصمیمات بود.

وقوع کودتای ۱۲ سپتامبر، شکنجه‌های وحشتناکی که در زندان‌ها و به ویژه در زندان شهر آمد اعمال می‌شد و تمامی عرصه‌های زندگی اجتماعی را به کمپ‌های گردآوری تبدیل کرده بود، شروع یک کارزار استراتژيک جدید را ضروری گرداند. احکام اعدام در جریان بود. روزه مرگ آغاز شده بود. زمان انجام اقدامات لازم فرا رسیده بود. تاریخ، تعلل را مورد بخشش قرار نمی‌داد. البته عملیات‌های مرتبط با خوددفاعی هیچگاه متوقف نشدند. کارزار ۱۵ اوت به شکل یک اقدام دیرهنگام، نه چندان موفقیت‌آمیز و کمتر فراخور برنامه‌ریزی‌های ما، آغاز شده بود. فراتر از خود عملیات، معنای تاریخی و روزانه آن واجد اهمیت بود.

از سال ۱۹۸۷ تا ۹ اکتبر ۱۹۹۸ و زمانیکه از سوریه خارج شدم، کارزارهای بی‌بدیل و پایداری را آماده کردم و در صدد خنثی کردن فرصت‌طلبی تحمیل شده‌ای برآمدم که ژيتم و کنتراگریلاها به خوبی از آن بهره می‌گرفتند. در پایان سال ۱۹۹۸ نیز کارزار تاریخی جنگ انقلابی خلق نابود نشده بود، اما از موفقیتی که انتظار آن را داشتیم، بسیار دور بودیم.»

رفتارهای تصفیه‌گرایانه، رهبری تاکتیکی ناقص

علیرغم میل رهبر آپو به کسب پیروزی در مقطع ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۸، این مسئله چندان پیش نرفت. به دلیل اقدامات تصفیه‌گران و خیانت‌ها و کنترا گریلاها در صفوف پ‌ک‌ک، این هدف تحقق نیافت. خسران و انحرافات ایدئولوژیکی زیادی به بار آمده بود. در مقطع ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۴، فرار‌هایی که شمار آن از هزار نفر نیز گذشت، در ابتدای روند گذار به راست‌گرایی تاثیرات عظیمی از خود بر جای گذاشت. به ویژه تحت عنوان «تبهکاران چهارگانه» (زَکی، جمال تَرزی، جمال کور و هوگر) که ما آنان را به عنوان «جاسوس‌های ردگیر» توصیف می‌کنیم، صدها گریلا به قتل رسیدند. بسیاری از افراد سست عنصر به جای توسعه جنگ انقلابی خلق، به کنترا گریلا، تبهکار و تصفیه‌گرانی تبدیل شدند که به مانعی در برابر این جنگ مبدل شده بودند.

نیروی گریلا نیز توان ضربه تاکتیکی خود را از دست داده بود، به صورت سردرگم به پایگاه‌ها حمله می‌کرد و تلفات زیادی داد. جنگ انقلابی خلق را به صورت برنامه‌ریزی شده توسعه نداد و در برابر حملات دشمن تدابیر لازم را اتخاذ نکرده بود. رهبر آپو می‌گوید: در صورت عدم بروز حالت‌های منیت، انحراف و خیانت، حتی اگر استقلال ملی هم محقق نمی‌شد، دستکم به راحتی یک راه‌حل مناسب تحقق می‌یافت. اما کاملا خلاف آن روی داد و در نتیجه تمامی سنگینی انقلاب بر دوش رهبر آپو قرار گرفت و به این ترتیتب، توطئه بین‌المللی ۱۹۹۸ به جریان افتاد.

علیرغم بروز مشکلات بسیار جدی در داخل پ‌ک‌ک، مبارزات آزادی کوردستان تقویت شد. انقلابی در بطن یک انقلاب دیگر انجام می‌شد. انقلاب مدنظر انجام نشد اما در بطن این انقلاب یک انقلاب دیگر صورت گرفته بود. در رابطه با جشن رستاخیز، واقعیت خلق و مبارزانی که در راستای آزادی می‌جنگیدند و انقلاب زنان آزاد در یک زندگی جمعی عملی و همچنین از منظر ذهنیتی، انقلاب‌های بزرگی به وقوع پیوست. به این ترتیب پیشرفت ملت دموکراتیک نیز تحقق یافت.

در صورت فقدان سیاست دموکراتیک

رهبر آپو در دفاعیه پنجم خود تاکید کرد که در صورت عدم ایجاد چاره‌یابی بر مبنای سیاست دموکراتیک، باید استراتژی جنگ انقلابی خلق به عنوان ابزاری برای کسب آزادی آزموده شود؛ وی اعلام کرد که معتقد است که چاره‌یابی از طریق سیاست دموکراتیک محقق خواهد شد و موضع خود را به شرح زیر تبیین کرده بود: «اساسی‌ترین شرط ضروری برای این امر این است که حکومت‌های ترکیه، سوریه و ایران (نیروهای تعیین کننده حاکم)، برای چاره‌یابی از خود اراده سیاسی نشان دهند.»

رهبر آپو تاکید کرد به غیر از ارزیابی‌های مهم، هیچ سیاست و ذهنیت قتل‌عامگری به نتیجه نخواهد رسید و گفت: «پیشتر جنگ انقلابی خلق که با روش‌های عادی آزموده شد، موفقیت خود را اثبات کرد. ممکن نیست که پس از این حجم از تجربه به نتیجه دست نیابد. حتی در صورت وقوع نسل‌کشی نیز نتیجه تغییر نخواهد کرد. پس از آن حجم از انزوای تحمیلی و رسوایی، انتظار نمی‌رود که روش‌های نسل‌کشی فرهنگی تداوم یابد. حتی اگر نیروهایی وجود داشته باشند که بر این روش‌ها اصرار ورزند، نتیجه برای آنان به مراتب منفی‌تر و نامطلوب‌تر خواهد بود. مسئله اساسی این است که اقتضائات جنگ انقلابی خلق که پیشتر مهیا نشده‌اند، به شکلی راستین و کافی تحقق یابند.»

ادامه خواهد داشت...