اردوغان در سخنرانی خود در شورای عمومی سازمان ملل خواستار اقدام علیه اسرائیل و به رسمیت شناختن کشور فلسطین شد. حرف‌هایی را که ماه‌ها به آن گوش می‌دادیم را تکرار کرد، اینکه «حماس یک سازمان تروریستی نیست، یک سازمان مقاومت است که از فلسطین دفاع می‌کند» یک نفر آنجا ‌نتوانست برخیزد و بگوید آنچه شما با کوردها انجام می‌دهید چیست؟ و باز این اردوغان بود که گفت: «سازمان ملل دیگر کارایی ندارد.» اینکه کارایی ندارد امری واضح است. همانطور که نمی‌تواند تصمیماتی به نفع مردم جهان بگیرد، تصمیمات اتخاذ شده اجرا نمی‌شوند. جهان در حال حاضر خطرناک‌ترین و ناامن‌ترین دوره را تجربه می‌کند.

حماس یک سازمان مقاومت است، پس چرا پ‌ک‌ک یک سازمان تروریستی است؟ ارجاع اردوغان تصمیمی است که آمریکا و کشورهای اروپایی در مورد پ‌ک‌ک گرفته‌اند. اما همین آمریکا و اروپا هم حماس را یک سازمان تروریستی می‌نامند. اردوغان از تصمیم اتخاذ شده در مورد پ‌ک‌ک تا حد امکان سوء استفاده می‌کند، زیرا این تصمیم با منافع او مطابقت دارد. او برای پاکسازی کوردها از تاریخ و حذف آنها از دستور کار جهان تلاش می‌کند. او حتی هیچکس را در دنیا قبول ندارد که به پ‌ک‌ک و مردم کورد سلام کند. این کشور در مناطق اشغالی مانند عفرین پاکسازی اتنیکی انجام می‌دهد و زبان کوردی را از تبدیل شدن به زبان آموزشی منع می‌کند. هدف اردوغان و دولت او نه تنها سازمان‌های مقاومت‌گر کورد است، بلکه خود کوردها نیز هستند. حتی در مکان‌هایی مانند آمد، انجمن‌هایی که برای زبان و فرهنگ کوردی کار می‌کنند مورد حمله قرار می‌گیرند و ده‌ها نفر به اتهام سازمان تروریستی هستند، دستگیر می‌شوند.

مردم فلسطین ویرانی و کشتارهای بزرگی را تجربه کردند. آنها هنوز مورد حمله هستند. اما تصمیماتی در مورد فلسطین در نهادهایی مانند سازمان ملل گرفته شده است. کوردستان از نظر وسعت بسیار بزرگتر از فلسطین است و جمعیت کوردها چندین برابر فلسطینیان است. اما هیچ نهادی برای کوردها تصمیمی اتخاذ نکرده است. هیچ دولتی به موضوع هستی و آزادی خلق کورد نزدیک نمی‌شود. ترکیه به کسی اجازه انتقاد یا دفاع از کوردها را نمی‌دهد. او رشوه می‌دهد، امتیاز می‌دهد و در صورت شکست دیگران را تهدید می‌کند. ایالات متحده آمریکا از مشارکت مردم شمال و شرق سوریه که با آنها علیه داعش شریک بود، در کار کمیسیون قانون اساسی ژنو حمایت نکرد. وزنه‌ی خود را تحمیل نکرد. دلیل آنها این بود که دولت ترکیه جلوی کوردها را می‌گیرد. روسیه هم همین را گفت. آنها از مشارکت کوردها در نشست‌های ژنو حمایت نکردند. تبهکاران ترکیه که محافلی بودند که هویت سیاسی خود را از دست داده و تحت فرمان اردوغان قرار گرفته‌اند، به نمایندگی از مخالفان سوری به کمیته قانون اساسی ژنو پیوستند.

فاشیسم اردوغان و باغچلی افکار عمومی را در ترکیه مسدود کرده است. او تمام مطبوعات و سیستم قضایی را در اختیار گرفت. آنها بحث در مورد مسئله کورد را ممنوع کردند. حتی ج‌ه‌پ هم که با حمایت کوردها در انتخابات حزب اول شد، با این ممنوعیت سازگار شده است! او می‌گوید کاندیدای مدیریتی ترکیه است، اما نمی‌تواند طرحی برای حل مسئله بزرگ کورد به مردم ارائه دهد. آنها برای لاینحل باقی گذاشتن مسئله خود را به موش‌مردگی زده‌اند.

صدای مردم در سازمان ملل شنیده نمی‌شود. شیپور دولت‌ها و قدرتمندان بر سر سازمان ملل به صدا درآمده‌اند. قدرت‌های بزرگ در حال تنش با یکدیگر هستند، بنابراین نمی‌توان تصمیمات جدی گرفت و هیچ کس به آنچه که اتخاذ می‌شود توجه نمی‌کند. اگر اینطور نبود، اردوغان نمی‌توانست در جلسات قبلی بگوید: «من کنترل منطقه‌ای به عمق ۳۰ کیلومتر از عفرین تا دِرک را در دست می‌گیرم و برای خودم منطقه امنی در داخل مرزهای سوریه ایجاد می‌کنم.» انجام عملیاتی بر روی نقشه سوریه خلاف قوانین سازمان ملل و قوانین بین‌المللی است. هیچ یک از نمایندگان دولت در آن سالن مخالفت نکردند. اگر امروز خرابکاری و گسترش اشغال و جنگ اردوغان در مرزهای سوریه و عراق از دستور کار خارج شده است، دلیل اصلی آن دور شدن نهادهایی مانند سازمان ملل از اهداف تأسیسی خود است. هدف سازمان ملل به اصطلاح حل مشکلات بین دولت‌ها از طریق گفتگو به جای جنگ و تلاش برای برقراری صلح است. بسیاری از نقاط جهان در شعله‌های آتش هستند، همه جا بوی باروت می‌دهد. سازمان ملل حتی نمی‌تواند تشییع جنازه مناسبی ترتیب دهد!

رهبر آپو که تأثیرگذارترین و دارای گسترده‌ترین حمایت توده‌ای در کوردستان است، ۲۶ سال است که در زندان امرالی به سر می‌برد. او به عنوان یک زندانی از تمام حقوق انسانی و قانونی خود محروم است. هیچ قواعد قانونی در امرالی اعمال نمی‌شود. آمریکا رهبری نیروهایی را بر عهده داشت که رهبر آپو را به ترکیه تحویل دادند. تا امروز حتی لب به زندگی و حقوق انسانی و قانونی او باز نکرده‌اند. او سال‌ها به عنوان گروگان در انزوای مطلق به سر می‌برد. این وضعیت جنبه‌هایی دارد که به سازمان ملل و قوانین آن مربوط می‌شود. سازمان ملل نه ابتکار عملی را اتخاذ کرد و نه آن را در دستور کار خود قرار داد. اگر ما این دنیا را نمی‌شناختیم، می‌گفتیم بله، ترکیه بر دنیا حکومت می‌کند، تا این حد هم ممکن است.

در یک برنامه تلویزیونی در ترکیه، یک ژنرال بازنشسته از قتل دولتی رهبران ی‌ن‌ک، یکی از احزاب مهم کوردها دفاع می‌کند. اگر واکنشی از سوی سازمان ملل و دیگر قدرت‌ها صورت نگیرد، مسلماً ترکیه از تمام محدودیت‌های انسانی و قانونی فراتر خواهد رفت. اگر یک کورد همین را می‌گفت، ترکیه قیام به پا می‌کرد. هیچ صدا و واکنشی از سوی مطبوعات ترکیه و احزابی که می‌گفتند مخالف هستند دیده نشد. وقتی صحبت از کوردها می‌شود، همه لال و کر می‌شوند.

آنهایی که ادعای «چپ و دموکرات بودن» دارند، از رهبر آپو که پرچم ماهر و دنیز و کایپاک‌کایا را به اهتزاز درآورده است، سخنی به میان نمی‌آورند. این چه نوع اجماع و اشتراکی است که به اصطلاح ضد امپریالیست‌هایی که در آمریکا و روسیه و اروپا و ترکیه تظاهر به دمکرات‌بودن می‌کنند در همین سکوت و بی‌تفاوتی به هم می‌رسند؟

منبع: یِنی اوزگور پولیتیکا