مدیریت انستیتوی تحقیقات و علوم کوردی در آلمان به مناسبت ۱۵ مه، روز زبان کوردی بیانیه‌ای کتبی منتشر کرد.
بیانیه به شرح زیر است:
«زبان یک عنصر اساسی در زندگی خلق‌ها و ملل است.
این مستقیماً هویت خلق‌ها است، بنابراین هر خلقی با زبان خود شناخته شده و نامیده می‌شود. افرادی که زبان خود را از دست می‌دهند، در واقع هویت خود را از دست می‌دهند و شکست می‌خورند. یک زبان در یک فرآیند هزاران ساله شکل می‌گیرد، بنابراین تمام ارزش‌های آن خلق را درون خود دریافت می‌کند و به هویت خلق تبدیل می‌شود. زبان از طریق گفتار، نوشتن، برقراری ارتباط و تفکر رشد می‌کند. در گذشته، قدرتی که زبان را زنده نگه می‌داشت صدا، داستان‌سرایی و نویسندگان حرفه‌ای بودند.
در قرن‌های اخیر، مؤسسات با وظایف آموزش نوشتن و ارتباطات، مسئولیت مهمی را برای توسعه و بقای زبان‌ها بر عهده گرفته‌اند. این نهادهای اساسی برای شکل‌گیری یک زبان واحد و تقویت احساسات میهنی نقش اساسی دارند. در برخی کشورها املای کلمات و جملات زبان نیز بر اساس متون روزنامه و به شکل ادبی است.
در تاریخ ما دو مرحله اصلی ارتباطات کوردی وجود دارد. اولی انتشار روزنامه کوردستان است. با حروف آرامی-عربی در ۲۲ آوریل ۱۸۹۸ در قاهره، پایتخت مصر تحت مدیریت مقداد مدحت بدرخان منتشر شد. او نقش بسیار مهمی در روشنفکری داشت.
دومی انتشار مجله هاوار است که در ۱۵ مه ۱۹۳۲ در دمشق به مدیریت جلادت علی بدرخان با حروف لاتین منتشر شد. این موضع زمینه‌ساز نوشتن کردی با حروف لاتین در روژاوا و باکور شد.
با این درک و مسئولیت میهنی، ک‌ن‌ک در نشست سال ۲۰۰۹ خود، ۱۴ تا ۱۶ مه را به عنوان روزهای زبان کوردی تعیین کرد. این تصمیم ارزشمند مورد قبول همه کوردها قرار گرفت. پس از کشتارهایی مانند هلبجە، برای اولین بار یک اجماع میهنی متحد با این تصمیم مطرح شد. همه به اتفاق آرا این تصمیم را تایید کردند و این تصمیم به عنوان روز زبان کوردی در سراسر کوردستان جشن گرفته شد. با این تصمیم و بر اساس اصل صیانت از زبان، موجی از احساسات و وحدت میهنی بر روح خلق کوردستان جاری شد.

متأسفانه چه در داخل (باکور کوردستان) و چه در خارج از کشور کاستی‌هایی در استفاده از زبان وجود دارد؛ این بی‌توجهی به عنوان یک فاجعه بزرگ در مقابل ما ایستاده است. این روند در دنیا دیده و تجربه شده است: «اگر بسیاری از کودکان به زبان مادری خود صحبت نکنند و زبان مادری خود را فراموش کنند، آینده‌ای برای آن کودکان و آن خلق نخواهد بود!»
با این امید که همه کوردها در همه جنبه‌های زندگی و تحصیل، با احساس مسئولیت میهن‌دوستانه، آینده زبان کوردی را بر عهده بگیرند و از آن صیانت کنند. حالا دیگر هر ثانیه از عمرمان باید کوردی باشد!
به ویژه همه کوردها باید از هر فرصتی برای توسعه زبان با احساسات میهن‌دوستانه استفاده کنند. در کلاس‌ها و آموزشگاه‌های کوردی یادگیری زبان را وظیفه کورد بودن و انسان بودن بدانید!
به کوردی صحبت کن!
به کوردی بنویس!
به کوردی بخوان!
به کوردی فکر کن!
همه کوردها باید از زبان خود صیانت کنند!
با این احساس به استقبال و گرامیداشت روزهای زبان کوردی برویم!»