تعداد کودکان کار در ایران طبق آمارها به میلیون‌ها نفر می‌رسد. دولت و حکومت ایران که مصبب بدبختی این کودکان هستند خود را در این قبال مقصر نمی‌دانند و در فکر پایان دادن به کار کودک در کشور نیستند. بودجه ۱۴۰۱ دولت رئیسی بخوبی این واقعیت را نشان می‌دهد. حاکمیت بجای ساماندهی کودکان کار، به دنبال طرح جوانی جمعیت است که بر تعداد این کودکان قربانی خواهد افزود.

وقتی که به کوچه و خیابان‌های ایران نگاه می‌کنیم، کودکان کار را همه جا می‌بینیم، اما وقتی به بودجه سالانه دولت ایران نگاه می‌کنیم، اثری از این کودکان آنجا وجود ندارد. آنچه که روح و روان بخش مهمی از جامعه ایران را آزار می‌دهد، گویی هیچ تأثیری بر فکر و قلب تصمیم‌گیرندگان این مملکت ندارد.

این کودکان زاده این حکومتند اما موضوع بحث آن نیستند. هیچ ردیفی در لایحه بودجه ۱۴۰۱ برای رسیدن به فریاد کودکان کار که زیر چرخ‌های سنگین زندگی در لباس گله‌گشاد "نان‌آور و سپرست خانواده" دارند از بین می‌روند، در نظر گرفته نشده است.

نگاهی به گشاده‌دستی ابراهیم رئیسی از خزانه عمومی و بیت‌المال به اختاپوس سپاه و نهادهای نظامی- امنیتی به خوبی نشان می‌دهد که نورچشمی‌ها چه کسانی هستند. آقازاده‌ها در کاخ‌های مجلل خود نشسته و فوقا ناراحتند که دستمال کودکان کار ایستاده سر چهارراه محله، شیشه‌ ماشین‌های میلیاردی آقایان را کثیف می‌کند.

میلیون‌ها دختر و پسر خردسال و نوجوان در مهمترین سنین زندگی‌شان که شخصیت آنها را شکل خواهد داد، مجبورند به خاطر سیری‌ناپذیری عدەای نااهل که گویا سران كشورند، بجای بازی و تحصیل بروند و در بدترین شرایط ممکن کار کنند.

نگاهی به هفده ردیف نخست بودجه ایران نشان می‌دهد که کلان‌ترین بودجه‌ها را همچنان نهادهای نظامی، امنیتی و مذهبی می‌بلعند.

کودکان کار بدترین خاطرات ممکن که می‌شود حدس زد را در محیط کار و خیابان تجربه می‌کنند. هر آنچه که نباید را، می‌بینند و می‌شنوند. امنیت جسمی و روانی ندارند و در زمان هجوم مأموران دولتی و افراد شرور، لطمه می‌خورند. مورد تعرض و آزار قرار می‌گیرند. وضعیت سلامت و بهداشت این کودکان مناسب نیست. بیماری‌های متعدد در کمین آنها نشسته اند. آمارهای مربوط به سوء تغذیه و شیوع ایدز و اعتیاد به مواد مخدر در میان کودکان کار، بخوبی درجه امنیت آنها از بلایای اجتماعی را نشان می‌دهد. 

دولت ایران که هیچ بودجه‌ای برای پایان این فصل تاریک در سال ۱۴۰۱ هم در نظر نگرفته، اقدام به تخصیص بودجه برای "طرح جوانی جمعیت" کرده است که مربوط به فکر رهبر نظام برای افزایش جمعیت كشور و تبدیل شدن به قدرت منطقه از این طریق است. این طرح که بودجه کلانی خرج تبلیغ آن شده، نه تنها بدن زن را همچون یک ماشین فرزندآوری می‌بیند، بلکه سرنوشت آن فرزند هم برایش مهم نیست. طرح جوانی جمعیت که می‌خواهد از طریق برخی وام‌های اندک مقطعی، خانواده‌های فقیر را برای فرزند آوری تشویق کند، به حتی یک ماه پس از تولد کودک فکر نکرده و معلوم نیست چه تعداد از آنها به کودکان کار و خیابان اضافه می‌شوند.