هماهنگ‌کننده تحقیقات میدانی سوسیال-پلیتیک، یوکسَل گنچ، که از ابتدای روند صلح، گرایشات مردم در میدان را دنبال کرده است، اظهار داشت که بر اساس داده‌های به دست آمده، در ابتدا نگرانی در بین مردم وجود دارد.

یوکسَل گنچ گفت: «اعلامیه ۲۷ فوریه یکی از لحظاتی بود که نگرانی‌های احتمالی در مورد این روند را نشان داد. در اینجا مسئله مشارکت در محتوای اعلامیه آقای اوجالان یا عدم اعتماد به روند صلح و راه‌حل دموکراتیک نیست. این بی‌اعتمادی از تجربیات روندهای گذشته ناشی می‌شود، بی‌اعتمادی به دولتی که همیشه در این زمینه نیرنگ می‌زند.

علاوه بر این، در طول ۴۱ سال مبارزه، مردم حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) را بیش از یک سازمان، به عنوان یک سازمان حامی، محافظ و تضمین‌کننده حقوق و قوانین خود می‌بینند. بنابراین، درخواست برای پایان دادن به فعالیت‌هایش و مبارزه مسلحانه، مردم را در فضایی از خلاء و اندوه قرار داد. اساسا، در مورد پایان دادن به مبارزه مسلحانه پ‌ک‌ک و روند پایان دادن به فعالیت‌ها تحت نام پ‌ک‌ک، احساس اولیه مردم اینگونه بود: 'در ازای چه چیزی، چرا، چگونه می‌توانیم به آن اعتماد کنیم؟'

اما پس از ۲۷ فوریه، در نتیجه توضیح محتوای اعلامیه آقای اوجالان به مردم، آگاه‌سازی مردم و متقاعد کردن آنها در مورد تغییر روش مبارزه استراتژیک، هنگامی که تصمیمات کنگره در ۱۲ می اعلام شد، میدان به شدت منتظر این تصمیم بود.»

«سه گرایش پدیدار شد»

یوکسَل گنچ اظهار داشت که آنها برای یک تحقیق جدید در میدان هستند و افزود که سه گرایش در بین مردم پدیدار شده است. او ادامه داد: «ما هنوز هم در میدان هستیم. هنگامی که روند پس از کنگره را دنبال می‌کنیم، با سه حس مواجه می‌شویم. گروه اول می‌گوید: 'اوجالان و دولت خودشان در چارچوبی مشخص به توافق رسیده‌اند، آنها روند را پیش می‌برند، همه چیز در مسیر خودش است'. گروه دوم می‌گوید: 'ما منتظر می‌مانیم تا ببینیم به کجا می‌رود، چه می‌خواهند انجام دهند'. گروه دیگری (سوم) نیز به هیچ وجه به این روند اعتماد ندارد و می‌گوید: 'آنها ما را فریب خواهند داد، این خطر وجود دارد که در نهایت مبارزه ما بی‌فایده باشد'. چنین نگرانی‌ای وجود دارد. اما برای هر سه گروه، روند هنوز به اندازه کافی مشخص نشده است تا مسئولیت ایجاد یک جامعه دموکراتیک را بر عهده آنها بگذارد. به عبارت دیگر، مسئولیت اجتماعی به یک روند راه‌حل، صلح پایدار و یک وضعیت واقعی از روند تبدیل نشده است، جامعه هنوز در جایگاهی که بتواند مشارکت کند قرار نگرفته است. احساس و گرایش جامعه عمدتا اینگونه است. یکی می‌گوید: 'ما چه کاری می‌توانیم انجام دهیم'. بخش قابل توجهی می‌گوید: 'دنبال کنیم، ببینیم، تماشا کنیم چه می‌شود'. اما بی‌اعتمادی به دولت هنوز بسیار زیاد است.»

«توجه مردم بیش از سخنان به عمل است»

یوکسَل گنچ در مورد انتظارات مردم از دولت نیز اظهار داشت که به ویژه زبان دولت باعث نگرانی است و گفت: «در واقع، از ابتدای روند تاکنون، سخنان حامیان دولت و نمایندگان آن باعث نگرانی بوده است. زیرا سخنانی که استفاده می‌شود، فراتر از مسئولیت روند، گویی به چیزی وابسته است که با وعده داده شده است.»

یوکسَل گنچ اشاره کرد که از ماه اکتبر، زمان آغاز روند، دو گام بسیار مهم برداشته شده است و گفت: «اولین گام، فراخوان و اعلامیه آقای اوجالان بود و دیگری، کنگره پ‌ک‌ک و نتایج آن. این گام‌ها بسیار جسورانه، رادیکال و استراتژیک بودند، اما دولت در قبال این گام‌ها هیچ گام ملموس و مسئولانه‌ای برنداشته است که این امر نگرانی‌های جامعه را افزایش می‌دهد و انتظارات را نیز کاهش می‌دهد. مردم کورد منتظر یک گام ملموس هستند. مردم به سخنان توجهی ندارند. توجه آنها به این نیست که دولت آ‌ک‌پ سخنان زیبایی در مورد صلح، خواهری و برادری بگوید؛ در طول این روند تاکنون این را نیز ندیده‌اند. زبانی از برابری و خواهری-برادری تاکنون نشنیده‌اند، اما توجه آنها به آن نیست. این جامعه‌ای است که نمی‌خواهد به حرف نگاه کند، بلکه می‌خواهد به عمل نگاه کند. زیرا روندهای از سال ۱۹۹۳ تاکنون، به ویژه نتایج شکست روند ۲۰۱۵-۲۰۱۳، نشان داد که مردم بیش از سخن به نتایج عملی نگاه می‌کنند، می‌خواهند دولت نیز به اندازه پ‌ک‌ک یک دگرگونی رادیکال داشته باشد و برای ایجاد چنین ترکیه‌ای گام‌های جدی بردارد.»