هدف اصلی دولت ترکیه در سوریه، دشمنی با کوردهاست. به همین دلیل، بسیاری از شهرهای سوریه اشغال شده‌اند و این اشغالگری هنوز ادامه دارد.

هنگامی که به حوادث ده سال اخیر در سوریه و سیاست دولت ترکیه در این زمینه نگاه می‌کنیم، این موضوع بهتر دیده می‌شود. با آغاز جنگ داخلی در سوریه، دولت ترکیه از طریق گروه‌های تبهکار وارد عمل شد. گروه‌های زیادی را تشکیل داد، سازماندهی کرد و آنها را به سمت کوردها سوق داد.

اولین حمله گروه‌های تبهکار وابسته به دولت ترکیه، در سال ۲۰۱۲ در عفرین علیه کوردهای ایزدی در روستای قَستل جندو رخ داد. پس از آن، حملات تبهکاران همه روژاوا را دربرگرفت و موج به موج گسترش یافت. یعنی در مدت کوتاهی مشخص شد که هدف دولت ترکیه و تبهکارانش، نه سرنگونی رژیم و دموکراتیک شدن سوریه بود. هدف اصلی آنها، جلوگیری از ایجاد یک جایگاه برای کوردها و نابودی دستاوردهای آنها بود.

دولت ترکیه از سال ۲۰۱۲ تا بهار ۲۰۱۸، از طریق گروه‌های تبهکار مانند القاعده، النصره، داعش و بسیاری گروه‌های دیگر، جنگی بی‌رحمانه علیه روژاوای کوردستان به راه انداخت. حملات وحشیانه‌ای انجام دادند، قتل‌عام کردند، اماکن تاریخی را ویران کردند، طبیعت را غارت کردند، انسان‌ها را ربودند و راه را برای مهاجرت باز کردند. اما با وجود تمام این حملات شدید، کوردها مقاومت کردند و آنها موفق نشدند. در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸ نیز خودِ دولت ترکیه بطور مستقیم به عفرین حمله کرد و در ۱۸ مارس آن را اشغال کرد. حملات خود را یک سال بعد، در ۹ اکتبر ۲۰۱۹، علیه سرِکانی ادامه داد و آن را اشغال کرد.

در حال حاضر عفرین، سرِکانی، گرِسپی، جرابلس، باب، اعزاز تحت اشغال ترکیه هستند. این اشغالگری نیز ظاهرا به بهانه حفاظت از تمامیت ارضی سوریه انجام شد و تمام دنیا نیز چشم خود را بر این دروغ بستند. در طول سال‌های این اشغالگری، با وجود تمام انواع وحشی‌گری، سیاست ترک‌سازی و تغییر جمعیتی به سرعت در این مناطق به اجرا درآمد.

بله، هدف اصلی این حملات و اشغالگری، دشمنی با مردم کورد بود. همانطور که دولت ترکیه ادعا می‌کند، هیچ حمله‌ای از سوی روژاوا علیه آنها صورت نگرفته بود و هیچ تلاشی که امنیت آنها را تهدید کند نیز انجام نشده بود. برعکس، کوردها تلاش می‌کردند در جنگ داخلی سوریه از خود محافظت کنند تا نسل‌کشی نشده و آواره نشوند.

سوریه اکنون در یک روند جدید قرار دارد. هرچند سیاست دولت ترکیه در سوریه شکست خورده است، اما هنوز هم می‌خواهد عمر اشغالگری خود را طولانی کند و در ساختار جدید سوریه، سهم و نقشی بر اساس منافع خود داشته باشد. اما شرایط تغییر کرده است، وضعیت جدیدی در منطقه و سوریه پدید آمده است. یعنی برنامه‌های دولت ترکیه برای روژاوا و کل سوریه محقق نشد و از امروز به بعد نیز محقق نخواهد شد.

راه پیش رو برای ترکیه

اکنون تنها یک راه پیش روی ترکیه باقی مانده است. باید به اشغالگری خود در سوریه پایان دهد و به دموکراتیک شدن و بازسازی سوریه کمک کند. اشغالگری و حفاظت از تمامیت ارضی سوریه با هم سازگار نیستند. با اشغالگری نمی‌توان تمامیت ارضی یک کشور را حفظ کرد. اگر دولت ترکیه می‌خواهد با کوردها صلح کند و آن خواهری-برادری هزار ساله‌ای را که از آن صحبت می‌کند ادامه دهد، باید به اشغالگری خود در روژاوای کوردستان پایان دهد. همچنین اگر می‌خواهد در خاورمیانه به یک قدرت پیشرو و نوآور تبدیل شود، باید به دموکراتیک شدن سوریه کمک کند.

زیرا دیگر سیاست‌های عثمانی جدید، فاشیسم، و نژادپرستی ترک نفوذ خود را از دست داده‌اند و دیگر هیچ سودی برای مردم ترکیه ندارند. روندی که با فراخوان «صلح و جامعه دموکراتیک» رهبر آپو آغاز شده است، فرصت بزرگی به ترکیه می‌دهد تا در خاورمیانه پیشتاز گام‌های دموکراتیک باشد و در حل بحران‌ها نقش‌آفرینی کند. ابتدا باید در داخل خود شروع کند و سپس در منطقه، یک سیاست صلح‌آمیز را دنبال کند.