روستاها زیر آب سد پاسور می‌روند: زمین‌هایمان را ترک نمی‌کنیم
مردم پاسور که روستاهایشان زیر آب می‌رود، با بیان اینکه دولت ترکیه سیاست تخریب کوردها را اجرا می‌کند، گفتند: «ما زمین و طبیعت خود را ترک نمی‌کنیم.»
تصویر
مقاومت در برابر تخریب اکولوژیک
گَلیه گُدرنه (دره) که محل تقاطع بخش‌های پاسور (کُلپ)، لجه (لیجه)، فارقین (سیلوان) و هَزرو (هازرو) استان آمد است، به دلیل ساخت سد تخریب و غیرقابل شناسایی شد. سد سیلوان که پیش‌بینی می‌شود آب را در خود نگه دارد، گلیه گُدرنه با سابقه هزاران ساله و تاش‌کوپروی تاریخی که ماه گذشته بخشی از آن بر اثر دینامیت‌گذاری‌ها فروریخت را سیل خواهد کرد. در چارچوب این پروژه تاکنون بیش از ۱۰ روستا زیر آب رفته و پیش‌بینی می‌شود حدود ۵۰ روستا زیر آب بروند.
«آنها روستا را با نیروی سرباز غارت کردند»
روستاهای قوکان و کَریکا از توابع پاسور دو روستایی هستند که زیر آب می‌روند. اگرچه مردم ساکن در روستا مصمم بودند که با وجود تمام سیاست‌های دولت، روستا را ترک نکنند، اما بسیاری از مزارع در محدوده سدسازی غارت شدند. اگرچه روستاییان نسبت به آبگرفتگی زمین‌هایی که در آن کشت می‌کنند واکنش نشان می‌دهند، اما مسئولان به روستاییان بی‌توجهی می‌کنند.
ماشاالله کارامان با بیان اینکه روستا غارت شده است، گفت: «با سربازان وارد روستای ما می‌شوند. آنها با نیروی نظامی سرزمین‌های ما را غارت می‌کنند. ما نمی‌خواهیم روستا را ترک کنیم، نمی‌خواهیم زمین خود را ترک کنیم. دولت هزاران هکتار از زمین‌های سند‌دار را به زور تصاحب می‌کند و آن را قربانی سد می‌کند. نه درختی گذاشتند و نه گلی. با سد و نفت تمام طبیعت ما را نابود می‌کنند. آنها با سربازان و حفاران وارد سرزمین‌ام می‌شوند و سرزمینم را غارت می‌کنند. من و فرزندانم در این زمین‌ها و مزارع کار می‌کنیم. بچه‌های من می‌روند و در استان‌های غربی کار ساختمانی می‌کنند چون اینجا شغلی نمانده است. سرزمین‌هایش خراب شده‌اند. در حالیکه ما اینجا زمین داریم چرا بچه‌های ما در غرب تلف می‌شوند؟
«آیا کسی که طمع به کار و زحمات دیگران داشته باشد می‌تواند مومن باشد؟»
کارامان گفت: «از کسی نمی‌ترسند؟ آیا از خدا هم نمی‌ترسند؟ آیا از دین نمی‌ترسند؟ اگر بپرسید همه مسلمان هستند، همه مذهبی هستند. این چه نوع تدین‌داری است؟ آیا کسی که طمع به کار و زحمات دیگران داشته باشد می‌تواند مومن باشد؟ من کار فرزندانم را به آنها نمی‌سپارم. من روستای خود را ترک نمی‌کنم. از ما می‌خواهند که زمین‌هایمان را ترک کنیم و برویم. ما به جایی نخواهیم رفت، با وجود آنها به سبز کردن زمین‌هایمان ادامه می‌دهیم. آنها انسان نیستند، از انسانیت نصیبی نبرده‌اند.»
«شرافت ما این را قبول نمی‌کند»
آرزو کارامان که در روستا زندگی می‌کند، می‌گوید: «این سد نه درخت، نه حیوان و نه تاریخی بر روی این زمین به جا گذاشت. ما سالهاست که صدایمان را علیه این سد بلند کرده‌ایم اما هیچکس صدای ما را نمی‌شنود. هیچکس از مقاومت این مردم حمایت نمی‌کند، هیچکس صدای این مردم را نمی‌شنود. هیچ کس به این قتل‌عام نمی‌گوید "ایست". چند روز پیش یک گردان سرباز آوردند و وارد زمین‌ها کردند. فقط برای اینکه در زمان غارت زمین واکنشی نشان ندهیم. با وجود این ما واکنش نشان دادیم و دعوا کردیم، اما سربازان ما را هل دادند و فحاشی کردند. عکس گرفتیم و به زور تصاویر گوشی‌هایمان را پاک کردند. انتظار می‌رود چه اتفاقی بیفتد تا کسی به این موضوع واکنش نشان دهد؟ ارتش دولتی اینجا می‌آید و مادران ما را تهدید می‌کند. از حفار تا راننده کامیونی که اینجا کار می‌کند، هیچ‌کدام خجالت نمی‌کشند، هیچ‌کدام نمی‌گویند ما چه کار می‌کنیم. همه آنها کورد هستند، همه در این سرزمین‌ها به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند. شرم‌آور است، گناه است. چگونه به آن بی‌احترامی می‌کنند؟ وقتی واکنش نشان می‌دهیم، می‌گویند ما هم کوردیم. شما کورد نیستید. یک فرد کورد سرزمین خود را قتل‌عام نمی‌کند.»
«هیچ کس نباید زمین خود را برای پول بفروشد، ما باید قیامت به پا کنیم!»
آرزو کارامان با بیان اینکه دهیاران نیز با مناقصه‌گران همکاری می‌کنند، گفت: «مادران می‌روند و مراقب زمین‌ها هستند. هر بار سربازها می‌آیند و مادران ما را از آنجا دور می‌کنند. به مادران ما توهین می‌کنند. چگونه می‌توانیم از این موضوع چشم‌پوشی کنیم؟ حتی برای این هم باید قیامت به پا کنیم. آنها همه سربازان را به اینجا فرستادند تا مانع واکنش ما شوند. ما را با سربازان می‌ترسانند. زمین‌های ما را کاملا غارت کردند. حتی با حفار و کامیون وارد زمین‌های سند‌دار ما می‌شوند و آنها را غارت می‌کنند. ما می‌خواهیم این قتل‌عام متوقف شود. مردم ما هرگز نباید به اینها اجازه دهند. هیچ کس نباید زمین خود را به ازای پول بفروشد. از سرزمین و طبیعت خود صیانت کنیم. بیایید زمین و طبیعت خود را ترک نکنیم.»
