بهرام رحمانی سیاستمدار و فعال عرصه مبارزه خلق‌ها در گفتگو با خبرگزاری روژنیوز به پروژه اقدام دمکراتیک کودار و پژاک اشاره نموده و آنرا گامی به جلو عنوان کرده است.

رحمانی در آغاز لزوم ارائه پروژه اقدام دمکراتیک از سوی کودار را خاطرنشان کرده و اظهار نموده است: "به معنای واقعی جای چنین پروژه‌ای خالی بود. چرا که بحران‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و هم‌چنین فساد دولتی، تمام جامعه ایران را فراگرفته است. بحران‌هایی نظیر بیکاری، رشد روزانه تورم و گرانی، دستمزدهای پایین و بیکاری بالای چندین میلیونی گرفته تا بحران خشک سالی، کمبود آب، محیط زیست فاجعه‌بار و دهها بحران دیگر. چهل سال است که مطالبات زنان، جوانان، دانشجویان، کارگران، خلق‌های تحت ستم و اقلیت‌های مذهبی روی‌هم انباشته شده است. با این وجود حکومت اسلامی ایران، باز هم سعی دارد با قُلدری، زورگویی، تبه‌کاری، زندان و شکنجه، شلاق و قطع عضو، اعدام و ترور حاکمیت خود را حفظ کند. در حالی که حتی تاریخ مصرف این حکومت نه تنها برای اکثریت شهروندان جامعه ایران، بلکه حتی برای رقبایش نیز تمام شده است و در مسیر سراشیبی سقوط افتاده است. این حکومت، در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی نیز دچار بحران است و جامعه ایران را در معرض خطرات عدیده‌ای هم‌چون تحریم اقتصادی و احتمال جنگ نیز قرار داده است. حکومت اسلامی ایران، یکی از حامیان اصلی تروریسم در منطقه و در جهان است."

وی سازماندهی مجالس مردمی و تشکیل شوراها را وظیفه نیروهای انقلابی، آزادی‌خواه و چپ‌گرا و رسالت کودار و پژاک اعلام کره و می‌افزاید:"بی‌تردید در چنین موقعیتی اعلام پروژه کودار و پژاک و تلاش برای سازمان‌دهی مجالس مردم و شوراها با هدف تاسیس یک جامعه بدون «دولت - ملت» کنفدرالیسم دموکراتیک، امری ضروری و مهم است. همان‌طور که دیدیم حکومت اسلامی در این روزها تلاش کرده است با حمله به کردستان و هرچه بیش‌تر میلیتاریزه کردن این منطقه، حمله به نیروهای پژاک در مریوان و ترور رفیق اقبال مرادی در اقلیم کردستان زهرچشم از جامعه بگیرد تا به این پروژه جواب مثبت ندهند. خود این تحرک حکومت اسلامی، بیش از همه نشان می‌دهد که این پروژه چه‌قدر مهم و موثر بوده است."

بهرام رحمانی در مورد تفاوت‌های پروژه اقدام دمکراتیک کودار با دیگر پروژه‌ها و بازتاب آن در میان جامعه گفته است:" این پروژه، اقدامات عملی در مقابل جامعه کردستان و ایران قرار داده است. هر چند که قبلا نیز کمابیش این نوع چاره‌یابی مطرح بوده است. اما اکنون فرموله‌تر و دقیق‌تر بیان شده است.

همین که می‌گوییم اوضاع جامعه ایران بسیار بحرانی و نابسامان است خود‌به‌خود هر نیروی انقلابی و خواهان تغییرات پایه‌ای در جامعه ایران، باید راه‌کارها و چاره‌جویی‌ها و طرح و پروژه خود را به جامعه ارائه بدهد تا بتواند آن را به ذهینت و مشغله جامعه تبدیل کند. حتی اگر فرض کنیم چنین وضعیتی هم وجود نداشت باز هم وظیفه نیروی انقلابی، ارائه راهکارها و برنامه‌هایش به جامعه است که بتواند حول آن افکارسازی کند و دست به بسیج توده‌ای بزند.

به علاوه ما در همین دی ماه سال گذشته، شاهد خیزش مزدبگیران و بیکاران، به‌ویژه جوانانی بودیم که تشنه آزادی و برابری و یک زندگی سالم و شرافتمندانه هستند. آن‌ها در بیش از ١٠٠ شهر بزرگ و کوچک ایران و در میتینگ‌های ده‌ها هزار نفری خود، از جمله شعار می‌دادند: «اصلاح‌طلب اصول‌گرا تمام شد ماجرا»، «نان مسکن آزادی»؛ «زندانی سیاسی آزاد باید گردد»؛ «یمن و سوریه را رها کن فکری به حال ما کن» و... پیام صریح آن‌ها، این بود که ما حکومت اسلامی نمی‌خواهیم. اکنون باید صریحا به این نیرو و همه نیروهای خواهان تغییر باید گفت حکومت اسلامی را نمی‌خواهیم پس آلترناتیومان چیست؟ چه چیزی را باید جایگزین این حکومت کرد تا باز هم فجایع عظیم انسانی و اجتماعی و زیست محیطی در ایران تکرار نشود؟

خوب جواب نیروهای مختلف اپوزیسیون حکومت اسلامی به این سئوال کلی و مهم و اساسی متفاوت است. بنابراین، پروژه جدید کودار و پژاک، به این سئوال جواب صریح می‌دهد و آن‌هم خودمدیریتی دموکراتیک است. تلاشی‌ست که شهروندان سراسر جامعه ایران، از جنبش‌ها اجتماعی، سیاسی و فرهنگی گرفته تا خلق‌های تحت ستم، فعالین فرهنگی، محیط زیست، حقوق بشر و غیره از هم‌اکنون خود را برای اداره جامعه در فردای سرنگونی حکومت اسلامی، به لحاظ نظری و عملی آماده کنند."

بهرام رحمانی سیاستمدار و فعال عرصه مبارزه خلق‌ها در مورد انتقادها برای بهبود پروژه اقدام دمکراتیک کودار و پژاک می‌گوید:" شخصا از این پروژه، با همه کمبودها و اشکالاتش حمایت می‌کنم و همان‌طور که از سوی «پلاتفرم دموکراتیک جنبش‌ها و خلق‌های ایران» نیز، رسما بیانیه‌ای در حمایت از این پروژه منتشر کرده و به کمبودهای آن نیز اشاره کرده‌ایم."

بهرام رحمانی در پایان آحاد جامعه و طیف‌های گوناگون را خطاب قرار داده و خاطرنشان کرد:" از همه نیروهای انقلابی آزادی‌خواه و برابری‌طلب، از کمونیست‌ها و سوسیالیست‌ها گرفته تا آنارشیست‌ها، فمینیست‌ها، سندیکالیست‌ها، فعالین محیط زیست، خلق‌های تحت ستم ایران و حتی اقلیت‌های مذهبی سرکوب شده که علیه ظلم و ستم مدرنیته سرمایه‌داری و حکومت اسلامی حافظ سرمایه مبارزه می‌کنند، دعوت می‌کنم که از هر طریق ممکن به پروژه تاسیس کنفدرالیسم دموکراتیک در جامعه ایران یاری برسانند و آن را از آن خود بدانند. در این راستا، بی‌تردید نقش روشنفکران، هنرمندان و روزنامه‌نگارانی مردمی و متعهد که مخالف هرگونه قدرت و حاکمیت از بالا هستند بسیار مهم حائز اهمیت است."