خبرها حکایت از آن دارد که کوره های آجرپَزیِ اطراف تهران، کارگران فصلیِ بی‌خانمان را با اعضای خانواده‌هایشان بدون بیمه و امکانات اولیه انسانی به کار می‌گیرند و در قبال ١٧ ساعت کار روزانه ٣٠ هزار تومان می‌پردازند.

کارگران فصلی، اکثرا ایرانیانی هستند که از مناطق مرزی و محروم کشور به تهران آمده‌اند تا در مناطق حاشیه‌ای مشغول به کار شده و در همانجا نیز زندگی‌ کنند.

بخش قابل توجهی از کارگران فصلی با اعضای خانواده خود به کوره‌پزخانه‌ها مهاجرت می‌کنند و به کار گرفته می‌شوند و اگر شانس با آنها یار باشد حداقل یک نفر از اعضای خانواده بیمه می‌شود.

هر اتاق این کوره پزخانه‌ها برای ۶ یا ٨ نفر در نظر گرفته شده و شاغلین کوره پزخانه ها از ٨ سال به بالا سن دارند.

کار کودکان جمع‌آوری خشت است و بزرگترها هم قالب‌کش، گل ساز، بار جمع کن وقالب‌دار هستند.

بنابراین گزارش کارگران فصلی آب آشامیدنی ندارند و آبی که استفاده می‌کنند شور و کدر و مملو از باکتری است.

از امکانات محدود بهداشتی برخوردارند و اکثر آنها مبتلا به بیماری های قارچی و پوستی هستند.

در جمع آنها یک دختر ٢٢ ساله حضور دارد که از خراسان رضوی آمده و بعد از آنکه دانشگاه را به اتمام نرسانده در کنار خواهر و شوهر خواهرش که دو بچه ٣ و هشت ساله دارند مشغول به کار شده است.

 کارگران فصلی با وجود آنکه به سختی کار می کنند اما نگرانی شغلی هم دارند چون ساخت وساز راکد است و فروش آجر کم.

در این میان دو دسته از کارگران فصلی با نگرانی بیشتری مواجه هستند اول کارگران کشاورزی که اگر در شهرهایشان برای آنها کاری نباشد مطمئن نیستند که کوره پزخانه ها برای آنها جایی داشته باشند و دسته دوم کارگران زن هستند که خواهان حقوق برابر با مردان می‌باشند.