خیلی‌ها در چند دهه حکومت جمهوری اسلامی شاید می‌توانستند خفقان و نبود آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را به امید اصلاحات تحمل کنند اما تورم و گرانی دیگر به سطحی رسیده که امکان زندگی را از میلیون‌ها شهروند گرفته است.
خیلی‌ها در چند دهه حکومت جمهوری اسلامی شاید می‌توانستند خفقان و نبود آزادی‌های سیاسی و اجتماعی را به امید اصلاحات تحمل کنند اما تورم و گرانی دیگر به سطحی رسیده که امکان زندگی را از میلیون‌ها شهروند گرفته است.
افزایش ٢۵٠ درصدی ارز‌های خارجی و طلا نشان می‌دهد که اقتصاد ایران در سراشیبی سقوط قرار دارد.
افزایش جرم و جنایت و نا امنی در ایران هم در رابطه مستقیم با فقر و استبداد بوده و شورش‌های خیابانی و تجمعات اعتراضی به نظر می رسد که مهمترین دغدغه حکومت ایران در ماههای آینده خواهد بود.
اعتراضاتی که با آتش زدن خودروهای پلیس و موتور نیروهای سرکوبگر، شکل رادیکال به خود گرفته است.
جالب اینکه دور تازه اعتراضات، در شهرهای مرکزی ایران بوده که شواهد نشان می دهد در گذشته نارضایتی کمتری از حکومت در این مناطق وجود داشته است. شهرهایی مانند اصفهان، کرج و شیراز از آن جمله هستند.
دستگیری و شکنجه صدها نفر در اعتراضات دی ماه ١٣٩۶ و صدور احکام سنگین زندان و شلاق برای بازداشت شدگان نتوانسته حکومت را به هدفش برای ترساندن مردم از اعتراض برساند.
نا آرامی‌ها همچنین در تهرانِ پایتخت در حالی ادامه دارد که حکومت ایران تحت فشارهای بین المللی بیش از همیشه به همراهی مردم نیاز دارد؛ همان مردمی که هر وقت حقوق انسانی و شهروندی خود را طلب کردند آشوبگر و ضد انقلاب و عامل دشمن نامیده شدند.
وقتی که حکومت خودکامه جمهوری اسلامی و رقیبان بین‌المللی آن، صدای حق‌طلبی و آزادیخواهی خلق‌های ایران را نمی‌شنوند، خیابان آخرین سنگری خواهد بود که همچنان در دست مردم است.
