امروز بیست و یکم آبان‌ماه سالگرد یک واقعه تلخ است. استان کرماشان پارسال در چنین روزی لرزید و خانواده‌های زیادی با از دست دادن اعضای خود داغدار شدند. دهها هزار نفر هم خانه‌های خود را از دست دادند و تاکنون داستان بی‌خانمان بودن بسیاری از آنها ادامه دارد. 

 

یک سال گذشت. پارسال درست در چنین روزی بود که کرماشان لرزید و با قدرت ٧.٣ ریشتر خانه ها را خراب کرد. تصاویر منتشر کرده نشان می‌دهد در مناطق زلزله‌زده ساخت و ساز ادامه دارد و کانکس و چادرها هنوز برپا هستند.

 

بیست و یکم آبان‌ماه ١٣٩۶ صدها نفر جان خود را از دست دادند و هزاران نفر مصدوم و بی خانمان شدند. فاجعه‌ای بزرگ که موجب اندوه عمومی شد.

 

زخم‌های زلزله زدگان اما هنوز التیام پیدا نکرده است. دلسوزی‌ها و کمک‌های مردمی پس از مدتی فروکش کرد و این مردم با خانەهای ویران و حکومتی ویران تر باقی ماندند.

 

بار سنگین روانی آنچه که رخ داد بر دوش مردم منطقه بود که عزیزان و خویشاوندان خویش را از دست داده بودند.

 

بازسازی خانه‌ها و جبران خسارت آسیب دیدگان شاید تنها کاری بود که می شد انجام داد.

 

مردم انتظار داشتند دولت خانەهایشان را بازسازی کند. این انتظار بعدا به دریافت کانکس و حتی چادر تقلیل پیدا کرد اما برای همه عملی نشد.

 

خیلی از زلزله زدگان باید سرمای زمستان امسال را هم زیر همان چادرها بگذارنند به امید روزی که این کابوس تمام شود.

 

چندین کودک در زمستان زیر چادرها زندگی خود را از دست دادند و سالمندان و بیماران در شرایط بدی قرار گرفتند.

 

 وزرش باد بعضی شب‌ها چادر را تکان می داد و مادران مشغول کودکان وحشت زدەی خود بودند. خبرهای مربوط به خودکشی در اثر افسردگی هم کم نبودند.

 

دولت ایران مقداری وام که بخش ناچیزی از آن بلاعوض بود در اختیار زلزله زدگان واجد شرایط قرار داده اما از پارسال تاکنون قیمت مصالح در ایران دو برابر شده و برای سر و سامان دادن به زندگی کفاف نمی‌دهد.

 

این مردم دو جرم دارند؛ هم شهروند ایران هستند و هم کُرد.