کابینه حسن روحانی در روزهای اخیر رونمایی شد؛ کابینه‌ای که رنگ تبعیض در آن خودنمایی می‌کند. بی‌شک کابینه دولت دوازدهم را باید "کابینه تبعیض" نامید؛ کابینه‌ای تک جنسیتی که در آن تنوعات ملی‌ـ مذهبی نیز به چشم نمی‌خورد
کابینه حسن روحانی در روزهای اخیر رونمایی شد؛ کابینه‌ای که رنگ تبعیض در آن خودنمایی می‌کند. بی‌شک کابینه دولت دوازدهم را باید "کابینه تبعیض" نامید؛ کابینه‌ای تک جنسیتی که در آن تنوعات ملی‌ـ مذهبی نیز به چشم نمی‌خورد
چینش اعضای هیئت‌وزیران بیان‌کننده این است که روحانی قصد ندارد در راستای تغییرات و دمکراتیزاسیون در ایران گامی بردارد؛ امری که همگان مخصوصاً زنان و تنوعات ملی‌ـ مذهبی ایران را با شوک روبه‌رو کرده است. در این نوشتار به‌طور اجمالی نگاهی خواهیم داشت بر اهمیت کابینه:
کابینه یا هیئت‌وزیران جزئی از اصلی‌ترین نهادهای ساختار دولت در ایران است. این نهاد با مشارکت رئیس‌جمهور در مورد امور کلان مدیریتی جامعه تصمیم‌گیری می‌کند؛ اموری مانند تأیید استانداران و سفرا، تأیید طرح‌های پیشنهادی به مجلس، تصویب آیین‌نامه‌های دستگاه‌های اجرایی و سایر امور مقرر در قانون از اختیارات هیئت دولت است. لازم به ذکر است در جلسات هیئت دولت، معاون رئیس‌جمهور، ریاست سازمان حفاظت محیط‌زیست، مشاور ریاست جمهوری در امور زنان، ریاست سازمان صداوسیما و... نیز بنا به تصمیم ریاست‌جمهور یا به تناسب موضوع در جلسه هیئت دولت شرکت می‌کنند اما حق رأی ندارند. حق رأی تنها مختص به هیئت‌وزیران و رئیس‌جمهور است.
باتوجه به اهمیت نقش اعضای کابینه در تصمیم‌گیری‌های کلان ایران این امر ضروری است که زنان به‌عنوان نیمی از جامعه که به‌طور آشکار "جنس دوم" نامیده می‌شوند و زیر فشار روزافزون سیستم مردسالار ایران هستند، باید حداقل نماینده‌ای در کابینه داشته باشند. روحانی با بیان اینکه از ۱۱ معاون خود ۳ تن از آنها زن هستند، در پی این است که حامیان ناراضی خود را کنترل کند و از واکنش‌های غیر‌قابل پیش‌بینی آنها جلوگیری کند؛ امری که در راستای مهندسی اجتماعی و ساکت کردن مردم به‌خوبی انجام شد.
حضور و نقش‌آفرینی زنان و تنوعات ملی‌ـ مذهبی در سطوح بالای مدیریتی بی‌شک یکی از معیارهای دمکراتیک بودن یک جامعه است؛ به‌گونه‌ای که می‌توان گفت در جامعه‌ای که زنان و تنوعات ملی‌ـ مذهبی در تصمیم‌گیری‌های کلان مدیریتی جای ندارند با وضعیتی غیردمکراتیک و در شرایط اجتماعی نامساعدی قرار دارد. نباید فراموش کنیم که جامعه زنان ایران جز جوامعی می‌باشد که به‌دلیل سایه‌های مذهبی، ذهنیت و نظام مردسالار دارای تنش‌ها و تضادهای فراوانی است و با گذار جامعه سنتی ایران به مدرنتیه این مشکلات در حال افزایش است که در صورت عدم پاسخ مناسب در آینده نزدیک، این امر بحران‌آفرین خواهد بود. در صورت به‌کارگیری و پاسخ به مطالبات و خواسته‌های زنان در اداره جامعه، می‌توان کشتی شکسته مدیریت اجتماعی ایران را به ساحل دمکراسی رهنمون ساخت.
تنوعات ملی‌ـ مذهبی مانند اهل سنت به‌عنوان دومین مذهب از نظر جمعیتی نیز جایی در کابینه دوازدهم حسن روحانی نداشتند و این یعنی اینکه رویه استبداد و خودکامگی بازهم ادامه دارد. این تنوعات نیز مانند زنان در صورت مشارکت در مدیریت و تصمیم‌گیری جامعه می‌توانند ضامن دمکراسی و ثبات در ایران باشند اما در صورت عدم پاسخ به مطالبات و خواسته‌های آنها می‌توانند فرصتی گردند برای مداخلات نیروهای منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای در ایران.
انگار "دمکراسی هدیه‌ای" دروغی بیش نبود و وعده‌های روحانی در راستای تغییرات تنها وعده‌هایی بود که در حد وعده ماندند. حسن روحانی تنها وعده داد؛ وعده به ۲۴ میلیون کسی که حامی‌اش بودند و بیش از نیمی از آنها را زنان و تنوعات ملی‌ـ مذهبی تشکیل می‌دادند. تازه مردم ایران فهمیدند دوباره فریب خورده‌اند؛ "فریب مردی با لبخند بنفش" که وقتی از او پرسیدند چرا زنان در کابینه جای ندارند گفت: "اگر یک وزیر زن هم در کابینه وجود داشت، زنان نباید راضی می‌شدند و باید مطالبه بیشتری می‌داشتند".
