حمدیه عبدالله با درک اینکه درد، مقاومت و مبارزه زنان مشترک است، گفت که خوددفاعی با سازماندهی تقویت خواهد شد.

حمدیه عبدالله اهل آموده و ۵۳ سال سن دارد. خانواده حمدیه عبدالله که در سال ۱۹۸۵ خود را وقف مبارزات آزادی کوردستان کرد، سال‌هاست که برای آرمان خلق کوردستان و مبارزات خلق‌ها تلاش می‌کند.

حمدیه عبدالله، یکی از مدیران خانه زنان در آموده، در پروژه‌هایی از اتحادیه استار تا کنگره استار و خانه زنان شرکت کرد.

حمدیه عبدالله در گفتگو با خبرگزاری فرات (ANF) با بیان اینکه در سال ۱۹۸۵ با جنبش آزادی کوردستان از طریق خانواده‌اش آشنا شد، گفت: «برادرم که از من کوچکتر است در مدرسه با طلبه‌ها (دانشجویان-اسمی که در آنزمان به کادرهای پ‌ک‌ک اطلاق می‌شد) آشنا شد. با هم دوست شده بودند. دانشجویان شروع به آمدن به خانه ما کردند. قبل از هر چیز، سبک زندگی آنها توجه من را جلب کرد. من هم می‌دانستم که ما کورد هستیم. احساس دردناکی داشتم که مردم کورد هم حقوقی دارند، اما دائماً مردمی تحت ستم هستند. آپویی‌ها - در آن زمان آنها را «دانشجو» می‌نامیدند - برای خلق کورد می‌جنگیدند و از آرمان مردم کورد دفاع می‌کردند. آنها با تمام وجود مقاومت می‌کردند تا از نابودی مردم کورد و کوردستان جلوگیری کنند. مبارزه زنان نیز بسیار چشمگیر بود. به دلیل سیاست نسل‌کشی که رژیم بعث به طور خاص علیه کوردها اجرا می‌کرد، ما نه می‌توانستیم به زبان مادری خود صحبت کنیم و نه بنویسیم. حتی نمی‌توانستیم بگوییم کورد هستیم. حتی نمی‌توانستیم عکس یک شهید را به دیوارمان آویزان کنیم. جنبش آزادی کورد دقیقاً برای همین مبارزه می‌کرد.»

«ما خود را به هر قشری می‌رساندیم»

حمدیه عبدالله با اشاره به اینکه مبارزه در قامشلو با قیام سال ۲۰۰۴ قوت گرفت، گفت: «در طول کار در خط مقدم اعلامیه پخش می‌کردیم. ما روش‌های مختلفی داشتیم. کمک جمع می‌کردیم. بنابراین، ما خود را به هر قشری از جامعه می‌رساندیم. به خصوص با رفتن مزارع، خیاطی‌ها و جاهای مشابه که زنان در آن متمرکز بودند، سازمانمان را تقویت می‌کردیم. آموده آبادی است به کوچکی یک روستا. مردم آن به کشاورزی و دامداری مشغول بودند. نزد مردمی می‌رفتیم که مزارع‌شان را شخم می‌زدند و حیوانات خود را می‌چراندند، ما هم کمک می‌کردیم و هم آنها را با جنبش آزادی کورد آشنا کرده و هم بروشور پخش می‌کردیم.»

مبارزه برای آزادی زنان

حمدیه عبدالله که حاضر نبود تحت حمایت ذهنیت مردسالار باشد، گفت: «پدرم در جوانی از دنیا رفت. من بزرگ‌ترین فرزند خانه بودم. من و مادرم مثل دو خواهر شدیم. وقتی وارد جامعه شدم مستقیماً شاهد رنج زنان بودم. لحظه‌ای که زنی از حمایت یک مرد خارج شد، مورد تحقیر و نادیده گرفتن قرار می‌گرفت و چیزی باقی نمی‌ماند که بر سرش نیاید. جامعه تمام تلاش خود را می‌کرد تا صدای زنان را سرکوب کند. نمی‌توانستم خشونت و ظلمی که او در معرض آن قرار می‌گرفت و این واقعیت که زنان به‌عنوان «موجودی ناقص و ناکامل» دیده می‌شدند را تحمل نمی‌کردم. من روی پای خودم ایستادم و با انتخاب زندگی با خانواده‌ام به جای وقف زندگی با یک مرد، برای آزادی مبارزه کردم. این باعث شد که به مبارزه آزادی زنان خدمت کنم.»

یکی از زنانی که خانه زنان را تاسیس کرد

حمدیه عبدالله، یکی از چهار زنی که در تأسیس خانه زنان در آموده در سال ۲۰۱۱ شرکت کرد، آن دوره‌ها را با این جملات توصیف کرد: «۲۲ زن از سوی خلق برای انجام فعالیت‌های اتحادیه استار در آموده انتخاب شدند. هر روز که می‌گذشت کار و مشکلات بیشتر می‌شد. بنابراین تصمیم به افتتاح خانه زنان گرفته شد. من یکی از شاهدان آن دوره و از زنانی هستم که مستقیماً برای افتتاح خانه زنان خدمت کردم. ما در معرض واکنش‌های جامعه بودیم. افراد زیادی بودند که پرسیدند خانه زنان چیست؟ مقابله با هجمه‌های ذهنیتی که نمی‌توانست تحمل کند که زنان نهاد یا سازمانی داشته باشند، آسان نبود. ما با بهره‌گیری از تجربیات مبارزات آزادی زنان به این روز رسیده‌ایم. خانه زنان که (در ابتدا) پذیرفته نشد، قبول نشد، تحقیر شد و طرد شد، به مرور زمان به مکانی تبدیل شد که دو جنس در آن گرد هم آمدند، به بحث و گفتگو و حل مشکلات خانوادگی پرداختند. این به یمن مبارزه مستمر زنان اتفاق افتاد.»

«خوددفاعی نام مقاومت است»

حمدیه عبدالله با بیان اینکه خوددفاعی زنان با همبستگی زنان به سطح بالاتری می‌رسد، افزود: «هر زنی در زنی دیگر پنهان است. ظلم و ستمی که زنان می‌کشند همان است. در عین حال، مقاومت زنان نیز باید مشترک باشد. زنی که مقاومت می‌کند، زنی است که رهایی می‌یابد. خوددفاعی نام مقاومت زنان است. یک زن بی‌دفاع نمی‌تواند از دستاوردهای خود محافظت کند. بنابراین، با قوی‌تر شدن خوددفاعی، آزادی ما تضمین می‌شود.»