دو برادر به اسامی وَلات محمد خلو (۳۴) و خلیل محمد خلو (۴۰) که نابینا به دنیا آمده‌اند، از سال ۲۰۱۷ در جنبش فرهنگ و هنر دموکراتیک بین‌النهرین (TEV-ÇAND) شرکت می‌کنند.

این برادران اهل روستای کَفَر سَفره از توابع جندریسیه کانتون عفرین در سنین جوانی با آواهای هنرمندان کورد آشنا و به موسیقی علاقه‌مند شدند. کلیپ‌های «اشغالگر»، «تو نزدیکتر از قلبمی» و «آخ ای روستای من» برادران پس از اشغال عفرین منتشر شد و کلیپ‌های تهیه شده آنها برای آهنگ «فریاد‌های برادر» (هَوارا برا) نیز در شرف انتشار است.

تاثیر هنرمندان باوه صلاح و جمیل هورو

وَلات چگونگی علاقه آنها به موسیقی را اینگونه توضیح داد: «از آنجایی که ما توانایی دیدن نداشتیم، صداها مدام توجه ما را به خود جلب می‌کردند. ما نمی‌توانستیم ببینیم، اما می‌توانستیم بشنویم. وقتی مادرم مشغول بود برای ما موسیقی می‌گذاشت. می‌توانم بگویم ما با ترانه بزرگ شدیم. مادرم نوارهای باوه صلاح و جمیل هورو را باز می‌کرد و تا کارش تمام می‌شد، نوارها نیز تمام می‌شدند. می‌توانم بگویم ما با صدای باوه صلاح و جمیل هورو بزرگ شدیم. من در آن زمان حدود ۱۰ ساله بودم. برادرم خلیل نیز ۱۶ ساله بود.

آنها آموزش صدا را دریافت کردند

وَلات، که از دانشکده هنرهای زیبا در حلب فارغ التحصیل شده است، همچنین برادر بزرگتر خود خلیل را تشویق می‌کند تا به هنر دست بزند. ولات آموزش موسیقی می‌بیند تا بتواند از صدای خود به درستی و کارآمد استفاده کند و با خلیل در سال ۲۰۱۷ در جنبش فرهنگ و هنر دموکراتیک بین‌النهرین شرکت کرد. ولات با بیان اینکه علاقه آنها به موسیقی با حمایت خانواده‌اش بیشتر شد، گفت: «برای اولین بار در ۱ اوت ۲۰۱۴ روی صحنه رفتم. برادرم دو هفته بعد به تیم ملحق شد. در صحنه اولم هیجان زده بودم. من نگران بودم که آیا می‌توانم این کار را انجام دهم یا نه. اولین صحنه‌ام را با موفقیت به پایان رساندم. سپس در سال ۲۰۱۷ در فعالیت‌های جنبش فرهنگ و هنر شرکت کردیم.

آنها در گروه موسیقی اَنگیزَک هستند

وی با بیان اینکه در گروه موسیقی «کوما انگیزک» (گروه موسیقی انگیزک) در کانتون عفرین-شهبا اجرا داشته‌اند، ادامه داد: «نابینایی ما تاثیری در زندگی ما ندارد. چشمان قلب و احساسات ما برای ادامه زندگی کافی است. اگرچه نمی‌توانیم ببینیم، اما می‌توانیم با احساسات خود عمل کنیم. ما نور را نمی‌بینیم، در تاریکی زندگی می‌کنیم، اما می‌توانیم تولید کنیم. ما توانایی دیدن نداریم اما به هنر کمک می‌کنیم. هیچ چیز شرافتمندتر و شادتر از خدمت به مردم ما نیست. شرکت در فعالیت‌های فرهنگی و هنری برای ما کافی است. ما در همبستگی با جامعه به یکدیگر کمک می‌کنیم.»

اشغال زندگی آنها را دشوار کرد

اگرچه بعد از اشغال عفرین آمدن برادران ولات و خلیل به شهبا سخت بود اما با برقراری نظم در شهبا به زندگی هنری خود ادامه می‌دهند. ولات در مورد ورود آنها به شهبا پس از اشغال اینگونه گفت: «ما در سرزمین خود زندگی خوشی داشتیم. ما به عفرین عادت کرده بودیم، ترک سرزمینی که در آن بزرگ شدیم آسان نبود. رفت و آمدمان راحت بود. جدا شدن از مکان‌هایی که به آن عادت کرده‌اند برای افراد نابینا دشوارتر است. می‌دانستیم کجا و چگونه می‌توانیم عمل کنیم. ما نشانه‌های خودمان را داشتیم. حرکات ما محدود نبود. بعد از آمدن به شهبا تا مدت‌ها نتوانستیم خود را با زندگی وفق دهیم. هیچ جایی مثل خانه و روستا نیست. ما همیشه با حسرت عفرین زندگی می‌کنیم، می‌دانیم که روزی به عفرین برمی‌گردیم و با این امید زندگی می‌کنیم. همانطور که انسان بدون نان و آب نمی‌تواند زنده باشد، نمی‌تواند دور از سرزمین خود زندگی کند. عشق ما به سرزمینمان برای ما امید و نفس زندگی شد.»

آنها آواز خواندن را دوست دارند

خلیل اظهار داشت که فقط از آواز خواندن لذت می‌برد، در حالی که ولات اظهار داشت که می‌خواهد در آلات موسیقی پیشرفت کند و گفت: «داربوکا (تمبک) می‌نوازم، اما به همه آلات موسیقی هم علاقه دارم. تخصص در ارگ جزو آرزوهای من است. ما مانند هر عفرینی منتظر بازگشت به سرزمین خود هستیم. هر اتفاقی هم که بیفتد، روزی با تنفس هوای عفرین از همان جایی که  مانده بود، به زندگی خود ادامه خواهیم داد.»