TEV-ÇAND اروپا به مناسبت سی و نهمین سالگرد شهادت هنرمند برجسته هوزان سفقان (جلال ارجان) بیانیه‌ای منتشر کرد. TEV-ÇAND اروپا بیان داشت هوزان سفکان نه تنها با سلاح، بلکه با ساز و صدای خود به رفقایش روحیه بخشیده و ارزش‌های انقلابی را هنرمندانه بیان می‌کرد.

بیانیه TEV-ÇAND اروپا به شرح زیر است: 

«ما یاد هنرمند برجسته سفقان (جلال ارجان) را که در ۱۶ آوریل ۱۹۸۵ در هفتانین به کاروان شهدا پیوست گرامی می‌داریم. شهید سفقان پیشرو هنر و فرهنگ کوردی بود. هوزان سفکان از مبارزان انقلاب کوردستان بود. در تابستان ۱۹۸۲ به همراه هوزان مزگین از لبنان به آلمان رفتند. وظیفه آنها ترویج فرهنگ و هنر کوردی بود. زمانی که هوزان سفقان به آلمان رفت با هنرمندان کورد ملاقات کرده و پیشنهاد تاسیس کنگره هنری را داد. پس از تمهیدات لازم، کنگره فرهنگ و هنر در ژوئن ۱۹۸۳ به سرپرستی هوزان سفقان برگزار شد. هوزان سفکان در این کنگره می‌گوید: «باید جبهه فرهنگ و هنر ایجاد شود. باید موسسات فرهنگی با خط مبارزه هماهنگ باشند. در کوردستان مبارزه برای آزادی ملی در حال انجام است. جبهه فرهنگ و هنر باید نیروی اخلاقی و پشتوانه مبارزه باشد. این جبهه باید بزرگترین پاسخ به استعمارگری، ممنوعیت‌ها، آسمیلاسیون و شکنجه باشد.» در این کنگره، انجمن هنرمندان میهن‌دوست کوردستان (HUNERKOM) تأسیس شد و تصمیمات مهم بسیاری اتخاذ شد. به این ترتیب فعالیت‌های فرهنگی و هنری ساماندهی شد. هوزان سفقان و دوستانش دفتر مرکزی HUNERKOM را در شهر کلن و شعبه‌های این موسسه را در هلند، فرانکفورت، هانوفر، اشتوتگارت، برلین و استکهلم افتتاح کردند.

انتشار کاست موسیقی و تهیه یادواره شهدا 

آنها گروه‌های موسیقی، تئاتر و هَلپرکی را هم در مرکز اصلی و هم در شعبه‌ها تشکیل دادند. کاست‌های موسیقی را منتشر کردند، نمایش برگزار کردند، شب‌نامه و خاطرات شهدا را آماده کردند. در همین زمان به رهبری هوزان سفقان، گروه بَرخودان تشکیل شد و این گروه صدای انقلاب کوردستان شد. در قرن بیستم، فرهنگ و هنر کوردی در معرض آسمیلاسیون و محدودیت‌های شدید قرار داشت. کار HUNERKOM فرهنگ و هنر کوردی را احیا و توسعه داد. هوزان سفقان در سال ۱۹۸۴ به وطن بازگشت. در عرض دو سال جبهه فرهنگ و هنر را تأسیس کرد و اولین افراد گروه بَرخودان را آماده کرد و همچنین نوار «سولو» خود را منتشر کرد. او همچنین نقاشی‌های زیادی برای کتاب‌ها، مجلات، پیاده‌روها و شب‌نامه‌های آن زمان کشید. در طول دو سال ده‌ها شب هنری در اروپا برگزار شد. در همه آنها هوزان سفقان یکی از برگزارکنندگان بود و آهنگ‌های خود را در ده‌ها شهر به اشتراک گذاشت. 

او مشوق یارانش بود

هوزان سفقان در باشور کوردستان به یگان‌های گریلا پیوست. او در اینجا نیز نه تنها با سلاح، بلکه با ساز و آهنگ خود رفقایش را تشویق می‌کرد و ارزش‌های انقلابی را هنرمندانه بیان می‌کرد.

۱۶ آوریل ۱۹۸۵ روز سیاهی برای انقلاب کوردستان است. در آن روز ۸ مبارز پ‌ک‌ک از جمله هوزان سفقان، رئوف اکبای و ادریس اوکمن در اثر توطئه و خیانت حزب کمونیست عراق در هفتانین به شهادت رسیدند. همه آنها خود را برای مبارزه گریلایی -که تازه شروع شده بود- آماده کرده بودند. به عنوان مثال، رئوف آکبای در دانشگاه گوته تحصیل کرد، فدراسیون انجمن‌های کوردی در آلمان (FEYKA KURDISTAN) را تأسیس کرد و از لحاظ نظری و عملی به انقلاب کمک شایانی کرد. هر کدام از آنها برای انقلاب آمادگی کامل داشتند. بنابراین شهادت ۱۶ آوریل ضایعه بزرگی برای انقلاب کوردستان بود. 

بنیان نهادن جبهه فرهنگ و هنر

شهید سفقان می‌خواست جبهه فرهنگ و هنر یکی از ارکان مهم انقلاب کوردستان باشد. با این هدف، شالوده جبهه فرهنگ و هنر گذاشته شد. بر این اساس صدها نوار کوردی و هزاران آهنگ نوشته شد. صدها گروه موسیقی، هَلپرکی و تئاتر تشکیل شد. همه این‌ها نشان می‌دهد که انقلاب کوردستان، شهدا و اهداف آنها را فراموش نمی‌کند و پرچمی را که شهدا به آنها امانت داده‌اند حمل خواهند کرد.

یاد و خاطره شهدا جبهه فرهنگ-هنری را روشن می‌کند

بربرهای استعمارگر می‌خواستند فرهنگ و هنر کوردی را نابود کنند. به همین دلیل تحریم‌ها و کشتارها را یکی پس از دیگری انجام دادند. می‌خواستند نام، زبان و آهنگ کوردی را جذف کنند. مبارزات همه شهدا اهداف استعمارگران را شکست داد و دریچه جدیدی از زندگی به روی مردم کورد گشود. دوران جدیدی از فرهنگ، هنر و ادب در کوردستان با پیشاهنگی شهدا آغاز شد. خاطرات شهدا جبهه فرهنگ و هنر را روشن می‌کند. به همین دلیل است که می‌گوییم «شهید سفقان زنده است و همیشه پیشاهنگ خلق کوردستان خواهد بود.» 

هنر شهید سفقان با خلق و مبارزه گره خورده بود. شهید سفکان با آهنگ‌ها و تصاویر خود به بیان مقاومت، مبارزه مسلحانه، شکنجه و شهادت پرداخت.

اهالی فرهنگ و هنر باید مانند شهدا رفتار کنند. آنها باید وظایف انقلابی خود را انجام دهند. آنها باید در آثار خود وضعیت خلق و مبارزه را توصیف کنند. آهنگ‌هایی که می‌نویسیم، نمایشنامه‌هایمان، کلیپ‌ها یا فیلم‌هایی که ظبط می‌کنیم، تصاویری که می‌کشیم باید به خلق اشتیاق و قدرت بدهد. اراده خلق برای مبارزه باید افزایش یابد. پرچم هوزان سفقان باید همیشه در اهتزاز باشد.»