پنج سال از شهادت رفیق پیشکسوت و زحمتکش دیار غریب که به رفیق هَلمَت معروف بود می‌گذرد. در پنج سال گذشته مطالب زیادی درباره کار و مبارزه شهید هَلمَت نوشته و صحبت شد. با این حال، ما هنوز نتوانسته‌ایم تأثیر کامل کار او را فاش کنیم. چون رفیق هلمت حتی یک روزش را بیهوده سپری نکرد، هر روز خودش را پر از محصولات انقلابی می‌کرد. از آنجایی که امیدش در اوج بود، شور و شوق و روحیه‌اش نه تنها برای او کافی بود، بلکه برای همه اطرافیانش کافی بود. از این رو در پنجمین سالگرد شهادت رفیقم هلمت می‌خواهم جنبه دیگری از مبارزات او را تعریف کنم که دوران فعالیت او برای حزب راه‌حل دمکراتیک کوردستان (پ‌چ‌دک) است.

مشارکت در انقلاب کوردستان در باشور کوردستان پس از سال ۱۹۹۱ دارای تفاوت‌هایی بود. از آنجایی که بیشتر مناطق باشور آزاد شده بود، قدرت بعث ضعیف شده بود. با این حال، درگیری او با حکومت باشور ادامه یافت. حکومت باشور بدون تدبیر و اصول با اشغالگران کوردستان همکاری می‌کرد، به ویژه به دست اشغالگران به سایر بخش‌های کوردستان حمله می‌کرد. از این مرحله به بعد سهم شیر به پ‌ک‌ک افتاد، زیرا پ‌ک‌ک بر ادامه کار و مبارزه اصرار داشت. این یکی از دلایلی بود که حکومت باشور در ۳۳ سال فعالیت خود بیشترین حمله را به پ‌ک‌ک انجام داد. اکنون نیز کادرهای پ‌ک‌ک به دست حکومت باشور به شهادت رسیده، زندانی و به اشغالگران تحویل داده می‌شوند. البته حزب دمکرات کوردستان (پ‌دک) بیشترین جنایات را در این زمینه مرتکب شده است و از سوی دیگر دزدی اموال و غارت مردم، عدم عدالت و عدم اجرای اصول دموکراسی را اساسش قرار داده است. بنابراین لازم بود که مردم باشور به دنبال راه دیگری برای مبارزه باشند و بهترین راهی که جوانان، روشنفکران و دانشجویان می‌توانستند پاسخ آن را بیابند، مسلماً فلسفه رهبر آپو و پ‌ک‌ک بود.

پ‌ک‌ک به عنوان یک نیروی ملی و استقلال‌طلب وارد عرصه سیاسی شد. اگرچه برادر رفیق هلمت در سال ۱۹۹۱ در راپرین (قیام) روستای چیمن کرکوک به عنوان پیشمرگه ی‌ن‌ک به شهادت رسید، اما اکنون سبک مبارزاتی ی‌ن‌ک جوابگوی رفیق هلمت نبود. زمانی که شهید هلمت در سال ۱۹۹۵ در هولیر در دانشگاه مشغول به تحصیل بود، با رفیق دکتر سیروان آشنا شد و در سال ۱۹۹۵ در تشکیلات دانشجویی شرکت کرد و سپس به عنوان کادر به کار خود در تشکیلات اجتماعی ادامه داد.

در تابستان ۱۹۹۷ تصمیم گرفته شد که رفیق هلمت به آکادمی رهبری در سوریه برود، اما به دلیل حملات اشغالگری ترکیه و حزب نوکر، حزب دمکرات کوردستان تا پایان سال به عنوان فرمانده دسته در منطقه بهدینان به مبارزه گریلایی پرداخت. در پایان سال که حزب دمکرات کوردستان در منطقه سوران علیه گریلا‌ها کودتای مرگباری را متحمل شد، رفیقان هلمت این فرصت را پیدا کردند که با جمعی از رفقای خود به روژاوا بروند و از طریق مردم میهن‌دوست روژاوا به آکادمی رهبری در دمشق می‌رسانند. تا زمانی که رهبر آپو مجبور به ترک سوریه می‌شود، رفیق هلمت در دوره‌های آموزشی شرکت می‌کند و کارهای آرشیوی و ارتباطی را انجام می‌دهد. شهید هلمت از یک طرف سخنرانی‌های رهبر آپو را ضبط می‌کند و از طرف دیگر با دوربین خود از رهبر آپو و رفقایش عکس می‌گیرد و آنها را بایگانی می‌کند. الان هم عکس‌های زیادی از رهبری در سال ۱۹۹۷ وجود دارد که توسط رفیق هلمت گرفته شده است.

در بازگشت به میدان گریلایی، وظیفه آموزش رفقای جدید گریلا (تازه‌وارد) در قندیل به رفیق هلمت سپرده می‌شود. با تایید رهبری و تکمیل ششمین کنگره پ‌ک‌ک، عرصه کاری رفیق هَلمَت یک بار دیگر به کار اجتماعی در باشور تغییر یافت و تا سال ۲۰۰۱ ادامه یافت.

مردم باشور در نتیجه جنگ داخلی بین ی‌ن‌ک و پ‌دک‌ و به دلیل رقابت و اختلافات بر سر قدرت و پول، آسوده خاطر شده بودند. بنابراین نیاز به قدرت و اراده بیشتر برای بازگرداندن اخلاق و اعتماد به جامعه احساس می‌شد. در تابستان سال ۲۰۰۰ در کنفرانس خاورمیانه بحث‌های زیادی برای شروع کارهای سیاسی و اجتماعی در باشور با روشی جدید انجام شد. نتیجه، خودسازمانی در درون جنبش راه‌حل دمکراتیک کوردستان بود. بنابراین در تابستان ۲۰۰۱ جنبش راه‌حل اعلام شد.

در زمستان سال ۲۰۰۱ عرصه کار رفیق هَلمَت یک بار دیگر در قندیل بود اما این بار با رفقا و جوانان مجربی چون شهیدان آری، دانا، ولات، سیپان رِبَر، پولا و... کارهای اجتماعی انجام می‌دادند. . متأسفانه در زمستان ۲۰۰۱ در اواخر ماه فوریه ۱۱ رفیق در اثر آمدن بهمن به شهادت رسیدند، اما کار همچنان ادامه داشت تا باشور کوردستان به تشکیلاتی قوی دست یابد.

تغییرات جهانی و منطقه‌ای بسیار سریع بود، به ویژه حمله سازمان القاعده به آمریکا و حمله آمریکا به افغانستان و همچنین مقدمات شکست رژیم بعث در عراق. از سوی دیگر رهبر آپو علی‌رغم اینکه به اسارت درآمد، با دفاعنامه از دولت کاهنی سومر به سوی تمدن دموکراتیک قدرت و توانایی و جهت‌گیری جدیدی به جنبش‌های آزادی‌خواهانه خلق‌ها بخشید، به‌ویژه دریچه نوینی برای جنبش پ‌ک‌ک گشود. تجربه کار در باشور و رویکرد رهبر آپو و بحث‌هایی که انجام شد، زمینه را برای ایجاد حزب سیاسی مردم در باشور کوردستان فراهم کرد. در ابتدای ماه مارس ۲۰۰۲ اعضای کنگره جنبش راه‌حل گردهم آمدند و رفیق هلمت و رفیق ویان جاف از رفقا استقبال کردند. در نتیجه بحث‌های ۱۰ روزه در قندیل، در قلب انقلاب و مبارزه، کار جدید با حزب راه‌حل دمکراتیک کوردستان (پ‌چ‌دک) شکل گرفت. در کنگره بحث‌ها عمدتاً توسط رفیق هلمت و رفیق ویان انجام شد تا کاستی‌های قبلی تکرار نشود و کادرهای همه بخش‌ها بدون تمایز نقش خود را در مبارزه ایفا کنند. به عبارت دیگر، باید از سیاست منطقه‌گرایی احزاب کلاسیک گذار شود و برای احتمال سقوط رژیم بعث آماده باشند.

افرادی مانند فرهاد و بوتان که می‌خواستند پ‌چ‌دک را به سمت اهداف خود هدایت کنند، یکی از رفقایی که در مقابل آنها ایستاده بود، رفیق هلمت بود. مثلاً فرهاد می‌خواست مثل پیشمرگه‌ها با ۵۰ مارک اعضای تازه را ملحق کند، اما رفیق هلمت به این موضوع اعتقاد نداشت و به لحنی شوخی‌کنان می‌گفت در یک سال فقط یک نفر آمده است که برای پول مبارزه کند. زیرا اعتقاد رفیق هلمت بر این بود که اگر فردی از نظر فکری، سیاسی و ایدئولوژیکی قانع نشود، شرکت در مبارزه فایده‌ای ندارد.

رفیق هلمت در اولین کنگره در صحن کنگره شرکت کرد و به عضویت شورای رهبری انتخاب شد و سپس به عضویت هیئت مدیره انتخاب شد. در کنگره دوم و سوم نیز نقش عمده‌ای در موفقیت کنگره داشت. چون می‌گفت موفقیت کنگره باید قبل از کنگره مشخص شود.

در کنگره چهارم رفیق هلمت به عنوان رئیس‌ پ‌چ‌دک انتخاب شد و در کنگره پنجم نیز به عنوان رئیس مشترک به کار خود ادامه داد. اگرچه تجربه ریاست مشترک هنوز موضوعی تازه بود، اما رفیق هلمت برابری جنسیتی را حفظ کرد و حداکثر فداکاری را انجام داد تا رفقای زن هژمونی و فشارهای مردسالارانه را احساس نکنند و کار و مبارزه خود را با هم با روحیه رفاقت توسعه دهند.

در طول ۱۲ سال کار و فعالیت پ‌چ‌دک، رفیق هلمت کوشید تا پ‌چ‌دک را به حزب همه مردم باشور کوردستان، از زاخو گرفته تا خانقین مبدل کند. بارها پیشنهاد کار در بهدینان را می‌داد، زیرا عشق خاصی به مردم بهدینان داشت. به ویژه می‌خواست با جوامع ایزدی، کاکه‌یی، هورامی، فیلی و شَبَک ارتباط برقرار کند و جایی برای آنها در سازمان‌ها باز کند. او تمام تلاش خود را کرد تا پیام رهبر آپو مبنی بر «انقلاب باشور، انقلاب زنان است» را محقق کند. این نیز دلیلی بود که رفقای زن اعتماد بیشتری به رفیق هَلمَت داشتند.

پ‌چ‌دک در ششمین کنگره خود در ۱۶ اکتبر ۲۰۱۴ به کار خود پایان داد و به سازمان چتری جنبش آزادی جامعه کوردستان (جنبش آزادی) پیوست. اگرچه پ‌چ‌دک دیگر یک سازمان نیست، اما میراث پ‌چ‌دک در جنبش آزادی جمع شده است. رفیق هلمت تمام تلاش خود را برای تأسیس و موفقیت جنبش آزادی انجام داد و پروژه‌ها، طرح‌ها و ایده‌هایی را به هیئت ریاستی جنبش آزادی ارائه کرد. همانطور که می‌دانیم رفیق هلمت، رکن اصلی کار و مبارزه باشور بود، دشمنان و عوامل نیز می‌دانستند، به همین خاطر او را هدف حمله خود قرار دادند و در نتیجه در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۹ در حمله هواپیماهای جنگی دولت اشغالگر ترکیه در دامنه قندیل به شهادت رسید. بدون شک باشور کوردستان به رفقای دیگری همچون هلمت نیاز دارد زیرا بحران‌های مزمن باشور کوردستان با روحیه و اخلاق و روش‌های هَلمَت حل خواهد شد.