در لحظات تاریکی که جز صدای بمباران صدایی شنیده نمی‌شود، روزنامه‌نگار عگید روژ قبل از اینکه توسط دولت اشغالگر ترکیه به قتل برسد، با همکاران خود از خاطرات، عزم و امیدهایش سخن می‌گفت.

پیام روزنامه‌نگار عگید روژ به این شرح است:

«اینک آخرین سخنانم را از دل جنگ برای شما می‌نویسم. صدای بمب‌ها همه چیز را در اطراف من ویران می‌کند. بر روی خاک پاکمان که همیشه منبع قدرت و امید ما بوده است. من برای شما از قهرمانی‌هایی می‌نویسم که هنوز در کتاب‌ها ثبت نشده است و از مقاومتی که فقط کسانی که اینجا هستند، آن را می‌بینند. مقاومت عفرین، کوه‌های آن، شهبا، اردوگاه‌های آن و اکنون نیز در سد تشرین به بالاترین معنای صبر و اراده تبدیل شده است که من هر لحظه، هر ضربان قلب و هر نگاه از قهرمانان‌مان که برای زنده کردن رویای ما جنگیدند، به یاد خواهم آورد.

اما در میان این تاریکی، در دل هر مقاومتی، نوری وجود دارد. بارقه‌ای از امید هست که هرگز نمی‌میرد. بله، شاید من خودم پیروزی را نبینم، اما باور دارم که شهر من عفرین روزی آزاد خواهد شد. عفرینی که در تاریخ خود ویژگی‌های تمدن و شرافت را حمل کرده و در برابر وحشی‌ترین نیروهای بی‌عدالتی، والاترین تصاویر از مقاومت خود را نشان داده است. از اینجا، از سرزمین سد، به شما می‌گویم، ناامید نشوید، ناامیدی را به دل خود راه ندهید. زیرا پیروزی قطعا محقق خواهد شد.

کوچه‌های عفرین مانند روزهای زیبایش با شور و امید پر خواهد شد. امیدوارم فرزندانش بدون ترس برگردند و در محله‌هایش بازی کنند و آفتاب آزادی بر کوه‌هایش بتابد و تاریکی اشغالگری را از بین ببرد. عفرینی که من با دل و جان دوستش داشتم و همیشه منبع الهام من بوده است، هر چقدر هم که زمان بگذرد، این احساس پایان نخواهد یافت.

ما امید آزادی را از اندیشه‌های رهبر عبدالله اوجالان می‌گیریم. ما از اندیشه او آموختیم که آزادی نه فقط شعار، بلکه در عین حال انرژی در درون ماست. پیروزی به آسانی محقق نخواهد شد. اما با اراده‌ای قوی، پیروزی حتمی خواهد شد.

من به قدرت فدائیان آزادی که پیام رهبر اوجالان را حمل می‌کنند و درهای پیروزی را می‌گشایند، باور دارم. این مبارزانی که روحشان با فکر آزادی و جسارت گره خورده است، تاریخ کوردستان و عفرین را خواهند نوشت.

من با صمیمیت فراوان برای شما می‌نویسم. هنوز امیدی در دل کسانی که به زندگی و آزادی باور دارند، وجود دارد. امید در دل مادر، پدر، خواهر، رفیق، فامیل‌های من می‌تپد. شما آن قهرمانانی هستید که پرچم رهایی را برخواهید داشت. شما به این تاریکی پایان خواهید داد. شما کوردستان و عفرین را روشن خواهید کرد و رویای بازگشت و عزت ما را محقق خواهید کرد.

به مردم مبارز خود، امیدوارم که از هدف خود دور نشوید. ۸ سال است که برای بازگشت به سرزمین‌های خود مقاومت می‌کنیم. فداکاری بزرگی انجام شده است، عفرین، خاک و زیتون‌های آن متعلق به مردم عفرین است. این مقاومت باید بیشتر تقویت شود.

رفقا، من نه فقط روزنامه‌نگار بودم، شاهد تاریخ بودم و تا لحظه آخر زندگی‌ام همینطور ادامه خواهم داد. ای کاش عفرین آزاد شده را می‌دیدم. اما من به این باور دارم که این احساس پیروزی و بازگشت توسط مردم ما تجربه خواهد شد.»