اخبار مربوط به کنگره پ‌ک‌ک -تکمیل می‌شود-
بیانیه پایانی دوازدهمین کنگره حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) منتشر شد. اخبار، واکنش‌ها، تحلیل‌ها، تصاویر و عکس‌های مربوط به کنگره...
تصویر
پخش زنده
۱۴:۳۵
دم پارتی: یک دوره به پایان می‌رسد، دوره‌ای جدید و پرامید گشوده می‌شود
عایشه‌گل دوغان، سخنگوی دم پارتی، در مورد تصمیمات کنگره پ‌ک‌ک که اعلام شد، گفت: «یک دوره به پایان می‌رسد و درهای دوره‌ای جدید و پرامید برای همه ما گشوده می‌شود.»
۱۴:۱۵
مراسم ترحیم برای کایتان و آلتون در کلن برپا شد
مراسم ترحیمی برای علی حیدر کایتان و رضا آلتون، از کادرهای پیشاهنگ حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) که شهادتشان اعلام شده است، در شهر کلن آلمان برپا شد.
۱۴:۰۰
هاکان فیدان: تصمیمی تاریخی و مهم
هاکان فیدان، وزیر امور خارجه ترکیه، تصمیم حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) را «تاریخی» و «مهم» خواند.
فیدان گفت: «تصمیمی تاریخی و مهم است. به ویژه از نظر صلح و ثبات پایدار، این تصمیم را بسیار مهم می‌دانم. پس از اتخاذ این تصمیم، زمینه‌های عملی وجود دارد که باید برداشته شوند، ما آن‌ها را از نزدیک پیگیری خواهیم کرد.»
۱۲:۳۱
باکرهان: دیگر بهانه‌ای برای عدم ساختن ترکیه دموکراتیک وجود ندارد
تونجر باکرهان رئیس مشترک دم پارتی، با انتشار بیانیه‌ای ضمن استقبال از تصمیمات کنگره پ‌ک‌ک، گفت: «دیگر هیچ بهانه‌ای برای عدم حل مسئله کورد و ساختن یک ترکیه دموکراتیک وجود ندارد.»
باکرهان گفت: «این کنگره برای ترکیه مبارک است. دیگر هیچ بهانه‌ای برای عدم حل مسئله کورد و ساختن یک ترکیه دموکراتیک وجود ندارد. امیدوارم این روند را با صلح به اوج برسانیم.»
۱۲:۱۱
ی‌ن‌ک از تصمیم پ‌ک‌ک حمایت کرد
سعدی احمد پیره سخنگوی اتحادیه میهنی کوردستان (ی‌ن‌ک)، تصمیمات دوازدهمین کنگره حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) را ارزیابی کرد.
پیره اظهار داشت که تصمیم پ‌ک‌ک برای پایان دادن به مبارزه مسلحانه و انحلال خود، «یک گام مثبت» برای ادامه خواهری-برادری ترک و کورد همانند گذشته است.
۱۲:۰۴
دوران کالکان: هیچ دستاوردی آسان و بدون هزینه نبوده است
دوران کالکان تاکید کرد هر لحظه از ۵۲ سال راهپیمایی آپویی و مبارزه آزادی ما واقعا بر اساس مبارزه قهرمانانه، شجاعانه و فداکارانه با اهدای خون و شهدا در برابر مشکلات و موانع بزرگ به دست آمده است.
۱۲:۰۰
بریوان آسلان از حزب سبزهای اتریش: نوبت دولت ترکیه است
بریوان آسلان، نماینده حزب سبزهای اتریش در پلتفرم رسانه‌های دیجیتال ایکس با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که پس از تصمیمات دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک، دولت حزب عدالت و توسعه (آک‌پ) باید گام بردارد.
بریوان آسلان این پست را منتشر کرد: «یک گام تاریخی، اما فقط یک آغاز. آنچه پس از این رخ خواهد داد، بسیار مهم است. صلح چیزی بیش از آتش‌بس می‌طلبد. اکنون ما به گفتگوی سیاسی، برابری و مشارکت نیاز داریم. صلح شکننده است. اکنون نوبت اردوغان است! دولت ترکیه باید به مسئولیت‌های خود عمل کند و فرصت یک مصالحه واقعی را از دست ندهد!»
۱۱:۴۷
پروین بولدان مجلس را به انجام وظیفه فراخواند
پس از اعلام انحلال پ‌ک‌ک، پروین بولدان، عضو هیئت امرالی، مجلس را به انجام وظیفه فراخواند.
پروین بولدان در گفتگو با خبرگزاری مزوپوتامیا گفت: «این یک تحول تاریخی است. پایان روند درگیری‌های جاری در ترکیه، همزمان به معنای ورود به روند دموکراتیزاسیون نیز هست.»
۱۱:۴۱
اولین واکنش نچیروان بارزانی: «یک تحول تاریخی»
ین تصمیم یک تحول تاریخی است که درهای دوره جدیدی را در منطقه خواهد گشود. این گام که با فراخوان آقای اوجالان برداشته شده، نشانگر بلوغ سیاسی است. این امر زمینه قدرتمندی برای گفتگو، همزیستی و صلح در ترکیه و کل منطقه فراهم می‌کند. اکنون زمان آن فرا رسیده است.
۱۱:۳۶
کاهش شدید سهام ASELSAN پس از تصمیم کنگره پ‌ک‌ک
اعلام پایان مبارزه مسلحانه توسط پ‌ک‌ک پس از دوازدهمین کنگره فوق‌العاده این سازمان، تاثیر قابل توجهی بر بازار سهام گذاشت.
در حالی که بورس استانبول روز جدید را با افزایش آغاز کرد و به طور کلی جو مثبتی حاکم بود، سهام آسل‌سان (ASELSAN)، یکی از شرکت‌های پیشرو در صنایع دفاعی ترکیه، پس از این تصمیم بیش از ۹ درصد از ارزش خود را در طول روز از دست داد.
تغییرات احتمالی در تقاضا برای صنایع دفاعی و کاهش درک ریسک‌های ژئوپلیتیکی، انتظارات سرمایه‌گذاران نسبت به سهام آسل‌سان را در کوتاه‌مدت تحت تاثیر منفی قرار داد.
۱۱:۳۰
فرانسه ۲۴: اوجالان، نماد کوردها، از جنگ به صلح…
شبکه خبری فرانسه ۲۴ پس از اعلام تصمیمات کنگره پ‌ک‌ک، پرونده‌ای مفصل با تمرکز بر رهبر آپو با عنوان «اوجالان، نماد کوردها، از جنگ به صلح…» منتشر کرد.
۱۱:۲۱
بایهان: مطالبات دموکراتیک مردم کورد باید پذیرفته شود
اسکندر بایهان، نماینده پارلمانی استانبول از حزب کارگران (EMEP)، با اشاره به اهمیت اعلام انحلال پ‌ک‌ک، گفت: «پ‌ک‌ک خود را منحل کرده است، از طرف خود سلاح‌ها را خاموش کرده است، اما قبل از هر چیز عملیات‌ها باید متوقف شود، مطالبات دموکراتیک مردم کورد باید پذیرفته شود.»
۱۱:۱۱
تصمیمات کنگره پ‌ک‌ک در رسانه‌های جهان
تصمیمات دوازدهمین کنگره حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های بین‌المللی داشت.
رویترز
خبرگزاری رویترز در خبری که با امضای دارن باتلر به عنوان تیتر اصلی منتشر کرد، با اشاره به انحلال پ‌ک‌ک، نوشت: «گروه شبه‌نظامی حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) که بیش از چهل سال در یک درگیری خونین با دولت ترکیه بوده است، تصمیم به انحلال و پایان دادن به مبارزه مسلحانه خود گرفته است.»
نیویورک تایمز
روزنامه مهم آمریکایی نیویورک تایمز خبر پ‌ک‌ک را با تیتر «گروه عصیان‌گر کورد اعلام کرد به درگیری با ترکیه پایان می‌دهد» به اطلاع دنبال‌کنندگان خود رساند. نیویورک تایمز در ستون صدر اخبارهای خود نوشت: «اعلام پ‌ک‌ک مبنی بر زمین گذاشتن سلاح و انحلال، تصمیمی است که می‌تواند در کشورهای همسایه نیز بازتاب داشته باشد.»
بی‌بی‌سی
بی‌بی‌سی با تیتر «پ‌ک‌ک اعلام کرد سلاح را زمین می‌گذارد و منحل می‌شود» خبر مربوط به تصمیمات دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک را به اطلاع دنبال‌کنندگان خود رساند و در محتوای خبر به مسئولیت‌های دولت ترکیه اشاره کرد. بی‌بی‌سی در ادامه خبر خود با استناد به اظهارات وینتروپ راجرز از اندیشکده روابط بین‌الملل چتم هاوس، گفت که ترکیه برای برآورده کردن خواسته‌های احزاب سیاسی کورد باید «یک تحول دموکراتیک بزرگ» انجام دهد. راجرز گفت که در ماه‌های اخیر برخی از مقامات ترک «حسن نیت‌هایی» برای اجازه دادن به انحلال پ‌ک‌ک نشان داده‌اند.
راجرز در ادامه سخنان خود افزود: «اما اینکه آیا این شامل تغییرات بزرگی است که برای اطمینان از مشارکت کامل کوردها در سیاست و جامعه لازم است، بسیار کمتر روشن است. از بسیاری جهات، توپ در زمین ترکیه است.»
۱۱:۰۷
لوموند: ابعاد متعددی در انتظار حل شدن است
روزنامه فرانسوی لوموند پس از اعلام تصمیمات کنگره پ‌ک‌ک، به ابعاد مختلف این موضوع پرداخت. در خبر اول، خوانندگان برای اطلاع از تصمیم کنگره به لینکی در خبرگزاری فرات (ANF) هدایت شدند.
لوموند همچنین خبری با عنوان «پس از انحلال پ‌ک‌ک، ابعاد متعددی از مسئله کورد در انتظار حل شدن است» منتشر کرد.
در این خبر آمده است: «حزب کارگران کوردستان که در سال ۱۹۷۹ تاسیس شد، از سال ۱۹۸۴ برای به رسمیت شناخته شدن موجودیت کورد و اعطای حقوق به مردمش، مبارزه‌ای سرسختانه با دولت ترکیه به پیش برده است. پایان دادن به این درگیری یکی از اهداف اساسی رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه بوده است.»
همچنین اشاره شد: «این تصمیم مدیریت پ‌ک‌ک تنها دو ماه پس از آن اتخاذ می‌شود که عبدالله اوجالان، بنیانگذار و رهبر تاریخی این سازمان که توسط حامیانش با نام 'آپو' شناخته می‌شود و بیست و شش سال است در سلول خود در جزیره امرالی در دریای مرمره زندانی است، از جنبش خود خواست سلاح را زمین بگذارند. فرمان رهبر کورد که در ۲۷ فوریه به طور علنی اعلام شد، هم برای کارشناسان و هم برای افکار عمومی غافلگیرکننده بود.»
۱۰:۵۹
مجله آلمانی اشپیگل در وب‌سایت خود خبر مربوط به تصمیمات کنگره پ‌ک‌ک را منتشر کرد.
در خبری با عنوان «پ‌ک‌ک اعلام کرد منحل شده و به مبارزه مسلحانه پایان داده است» آمده است:
«پ‌ک‌ک دهه‌ها علیه دولت ترکیه جنگید. اکنون حزب کارگران کوردستان اعلام کرده است که ساختار سازمانی خود را منحل کرده است. در آنکارا، این گام به عنوان یک نقطه عطف توصیف شد.»
۰:۵۱
تصاویر جزئیات از کنگره پ‌ک‌ک
۱۰:۴۷
نایب رئیس حزب عدالت و توسعه: سازوکارها به شکل مقتضی عمل خواهند کرد
اَفکان آلا، نایب رئیس حزب عدالت و توسعه (آک‌پ)، در اظهاراتی در رسانه مجازی ایکس، اعلام کرد که با تصمیم پ‌ک‌ک، یک آستانه مهم پشت سر گذاشته شده و وارد مرحله مهمی شده‌ایم.
افکان آلا گفت: «در این مرحله مهم، سازوکارهای مربوط به کارهای آتی و مدیریت روند به شکل مقتضی عمل خواهند کرد. ما با اراده و درایت جناب رئیس جمهور رجب طیب اردوغان و جناب دولت باغچلی، با قاطعیت به سوی هدف 'ترکیه بدون ترور' پیش می‌رویم.»
۱۰:۴۴
اظهارات آک‌پ درباره پ‌ک‌ک: مرحله مهمی است
عمر چلیک، سخنگوی حزب عدالت و توسعه (آک‌پ)، در اظهاراتی در حساب کاربری خود در شبکه مجازی ایکس، با اشاره به اهمیت بیانیه حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک)، از «باز شدن درهای دوره جدید» خبر داد.
چلیک مدعی شد: «علاوه بر این، دستیابی ملموس به هدف 'ترکیه بدون ترور'، در دوره‌ای که سیاست در سراسر جهان در حال غرق شدن در بی‌سیاستی است، به ترکیه امکان می‌دهد تا تمام کانال‌های سیاسی خود را به شکلی مؤثرتر به کار گیرد و دموکراسی، زندگی سیاسی و وحدت ملی ما را بیش از پیش تقویت کند.»
وی افزود: «کانال‌های گفتگوی سیاسی، به ویژه در مجلس ملی کبیر ترکیه، در تمام آدرس‌های مشروع سیاست به قوی‌ترین شکل ممکن عمل خواهند کرد. آگاهی از اینکه جمهوری ما 'سقف' همه ماست و درک اینکه دموکراسی ما 'زمینه' اساسی برای حل هر نوع مشکلی است، تقویت و از نظر سیاسی ریشه‌دارتر خواهد شد. آینده ما با آگاهی از تاریخ مشترک، سرنوشت مشترک و شهروندی به شکل مستحکم و مشروع خود ادامه خواهد داد. هر مرحله مثبت، دعوت‌نامه‌ای برای یک مرحله مثبت جدید خواهد بود. برندگان تمام شهروندان ما خواهند بود. اصل اساسی ما این است: اگرچه نام‌های ما متفاوت است، اما نام خانوادگی همه ما جمهوری ترکیه است.»
۰۸:۱۳
یک مبارز خستگی‌ناپذیر حقیقت: علی حیدر کایتان
زمانی که جهان نفس می‌کشد، پر از ردپاست
زمان بی‌صدا و آرام نیز سپری می‌شود
اما با جستجوی معنا، پربار نیز سپری می‌شود
کسانی که زمان زندگی خود را با معنا پر می‌کنند
داستان‌هایی را به جانشینان خود منتقل می‌کنند
کسانی که عمری را در پی حقیقت می‌گذرانند
درویشانی هستند که با زمان سخن می‌گویند
آنچه از آن‌ها باقی می‌ماند
باز هم مانند نامشان بر زمان حک می‌شود
تاریخ نیم قرن اخیر کوردها، مجموعه‌ای از داستان‌هایی است که بر زمان، خاک، وجدان‌ها و ذهن‌ها حک شده است
پر از تقدس‌ها، قهرمانی‌ها و فداکاری‌ها
هزاران داستان در این خاک‌ها پنهان است
علی حیدر کایتان، در صدر این داستان‌هایی که به زندگی معنا می‌بخشند
بنیانگذار، رهبر، حامل یک عمر فداکارانه
درویش هزار سالهای که در پی حقیقت می‌دود
شوالیه دوران باستان که برای مقدسات خود سلاح برداشته است
گریلایی که برای یک زندگی آزاد راهی کوه‌ها شده است
و انقلابی پرشوری که کلید گمشده کوه‌ها را دوباره یافته و به دست مردمش سپرده است...
نسل‌کشی، اسکان اجباری، فقر
علی حیدر کایتان در شب سال نو ۱۹۵۱ در روستای خوزو از توابع درسیم به دنیا آمد. خانواده‌اش اهل روستای هَنگیروان بودند. خانواده‌ای که پس از نسل‌کشی درسیم تحت اسکان اجباری قرار گرفته بودند، بعدها به روستای خود هنگیروان بازگشتند.
از طایفه حیدران. همان طایفه‌ای که در دوره قتل‌عام درسیم از تسلیم شدن امتناع کرد، سلاح برداشت و مقاومت کرد و تبعیدها را تجربه کرد.
دوران کودکی پر از فقر و سختی.
سپس در سال ۱۹۷۱، آشنایی با انقلابیون در دانشکده علوم سیاسی آنکارا.
او این سال‌ها را مرحله پیش از انقلابی‌گری می‌نامد:
«در دهه ۷۰، جنبش جوانان انقلابی در ترکیه فعال بود و ما نیز تحت تاثیر آن قرار داشتیم. به ویژه نام‌های دنیز گزمیش و ماهر چایان نماد بودند. در آن سال‌ها هنوز با رهبری آشنا نشده بودم اما شنیده بودم که از او صحبت می‌کنند. او از موفق‌ترین دانشجویان مدرسه بود. پس از یک تظاهرات اعتراضی دستگیر و ۷ ماه در زندان نظامی ماماک ماند. در روزهای پس از آزادی از زندان با او آشنا شدیم. رهبری گفت که می‌خواهد با من صحبت کند. یک گفتگوی ۲-۳ ساعته باعث شد که من با واقعیت کورد و کوردستان روبرو شوم.»
جلسه سد چوبوک
این واقعه اولین گام‌های سفر حقیقت علی حیدر کایتان بود. سپس با کمال پیر و حقی کارَر آشنا می‌شود.
«فکر می‌کنم اواخر مارس یا اوایل آوریل ۱۹۷۳ بود. تعداد کمی از رفقا در نزدیکی سد چوبوک گرد هم آمدیم. رهبری دیدگاه‌های خود را با ما در میان گذاشت. همه ما با افکار او موافق بودیم. او به صراحت به ما گفت که به عنوان یک گروه ایدئولوژیک عمل خواهیم کرد و مسئولیت‌هایی را به ما واگذار کرد. بر این اساس، هر یک از ما مسئول جذب افراد جدید به گروه بودیم.»
پس از این جلسه، تعداد اعضای گروه آپویی روز به روز افزایش یافت. در آوریل ۱۹۷۷، فعالیت‌ها به کوردستان منتقل شد. علی حیدر کایتان در درسیم، چَولیک، کاراکوچان و العزیز فعالیت کرد. گاهی اوقات نیز به دیلوک می‌رفت و در فعالیت‌های حقی کارر شرکت می‌کرد. به قتل رسیدن حقی کارر در ۱۸ می ۱۹۷۷، گروه آپویی را به دوراهی کشاند.
«شهادت رفیق حقی همه ما را عمیقا تکان داد. رهبری یادداشتی برای من فرستاد. از من خواست که در یادبود او مطلبی بنویسم. مطلبی که آماده کردم در سراسر کوردستان توزیع شد. رهبر آپو مصمم بود که شهادت حقی بی‌جواب نماند. اما در مورد روش با ما اختلاف نظر داشت. او بیشتر از همه ما درگیر و در جستجوی پاسخ به شهادت بود. تصمیم حزب‌سازی در نتیجه این جستجو پدید آمد.»
شرکت در کنگره تاسیس پ‌ک‌ک
علی حیدر کایتان نیز در تدارکات عملیاتی شدن تصمیم حزب‌سازی حضور داشت.
گروهی متشکل از کمال پیر، مظلوم دوغان، محمد خیری دورموش و علی حیدر کایتان به رهبری رهبر آپو، برنامه حزب را تهیه می‌کنند. اولین جلسه تدارکاتی نیز در العزیز برگزار می‌شود. در این جلسه، علی حیدر کایتان به عضویت کمیته نظامی انتخاب می‌شود.
در ۲۷ نوامبر ۱۹۷۸، کنگره تاسیس حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) برگزار می‌شود. بدین ترتیب، علی حیدر کایتان نیز در میان گروه بنیانگذار پ‌ک‌ک که نیم قرن اخیر را رقم زده است، جای می‌گیرد.
آنچه تا اینجا و پس از آن رخ داد، در واقع راهپیمایی آزادی یک جامعه بود که ۴۵ سال نفس‌گیر ادامه داشت.
علی حیدر کایتان، در صفوف مقدم این راهپیمایی.
با شور، اشتیاق و وفاداری بی‌پایان همواره به پیش رفت.
عمری که در جستجوی معنا بخشیدن به هر لحظه‌اش سپری شد،
یک پیشرو که پایبندی به سخن او را زینت بخشید
یک سیاستمدار، یک گریلا، یک روشنفکر، یک شاعر...
اما همیشه یک مبارز حقیقت...
۰۸:۱۰
آفریننده و حامل فرهنگ آپویی
رضا آلتون، از کادرهای پیشرو حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک)، در سال ۱۹۵۴ در روستای کوچوک سوبه‌چیمن از توابع سارز وابسته به قیصری به دنیا آمد. این روستای ۶۰ خانواری که توسط کوردهای علوی و با گویش کرمانجکی کوردی مهاجر از درسیم در اواسط قرن نوزدهم در پی قانون فرقه اصلاحیه عثمانی (برای بازگرداندن مناطق خارج از کنترل به اطاعت) تاسیس شده بود، یک مکان منزوی بود که با ترک‌های افشار بر سر زمین اختلاف داشت. آلتون شش سال اول زندگی خود را در این روستا گذراند و به همین دلیل هیچ زبان دیگری جز کرمانجکی (زازاکی) نشنید. پس از مهاجرت پدرش به آنکارا به دلیل مشکلات معیشتی، خانواده در دهه ۱۹۶۰ در توزلوچایر ساکن شدند.
آلتون پس از دوره ابتدایی تحصیل نکرد و تا سال ۱۹۷۴ که شروع به فعالیت با انقلابیون کرد، به کارهای روزمزد مشغول بود. در این سال‌ها، آلتون و خانواده‌اش طرد ناشی از «متفاوت بودن اتنیکی و باورداشتی» در توزلوچایر را تجربه و در برابر آن مقاومت کردند. در دهه ۱۹۷۰، فعالیت جنبش‌های انقلابی در محله باعث آشنایی و علاقه آلتون به میراث انقلابی در سنین بسیار جوانی شد. تاثیر رهبران انقلابی مانند ابراهیم کایپاک‌کایا و حسین اینان در محله، کودتای ۱۲ مارس، اعدام‌های دنیز گزمیش و یوسف آسلان و حسین اینان، و تحولات اجتماعی پس از قتل ماهر چایان، توزلوچایر را به یکی از اولین مکان‌هایی تبدیل کرد که این تاثیرات در آن آشکار شد. دوگانگی بین طرد ناشی از تفاوت هویتی و دفاع از خود که از بدو تولد با آن روبرو بود، سرانجام در یک اجتماع که به آن احساس تعلق می‌کرد، جای خود را یافت. ادغام آلتون و تمام خانواده‌اش با جنبش‌های انقلابی گویی از بدو تولد در آن حضور داشتند و تلاش برای عضویت در این اجتماع به همین دلیل بود.
آشنایی با کمال پیر
در سالهای اولیه فعالیت انقلابی خود، تحت چتر یک انجمن که در محله تاسیس شده بود، به سازمان آزادیبخش خلق‌های ترکیه (THKO) علاقه‌مند شد. در سال ۱۹۷۴، با افرادی مانند علی دوغان یلدرم، علی رضا یلدرم، حسن شریک و دوغان کلیچ‌کایا همکاری کرد. نقطه عطفی که به جستجوهای او جهت داد و مسیر انقلابی او را تندتر کرد، آشنایی با کمال پیر بود. او در هر قدم کمال پیر را همراهی کرد و مرتبا به خانه‌ای که کمال پیر در آن اقامت داشت رفت و آمد می‌کرد. در اینجا راه او با حقی کارَر تلاقی یافت. او روح جنبشی را که هنوز نامی برای آن انتخاب نشده بود، در این دو انقلابی انترناسیونالیست دید. آموختن زندگی صحیح از فرد صحیح، قوی‌ترین مایه زندگی انقلابی او بود که وقف ایجاد صحیح، زیبا و خوب شده بود. او هویت عصیان‌گر و پیکار‌جویی را که برای وجود داشتن و زندگی کردن به آن روی آورده بود، با فرهنگ انقلابی درآمیخت. بدین ترتیب، او در میان اولین آپویی‌ها جای گرفت که نامشان هنوز بر سر زبان‌هاست. بعدها با رهبر آپو آشنا شد و وارد ساختار گروه شد. رضا آلتون دوره ارتباط‌گیری که با خانه آنت‌تپه آغاز شد را اینگونه شرح می‌دهد:
«پس از رفتن به آن آنت‌تپه، روابط دیگر به روابط مبتنی بر کمال پیر محدود نشد. بعد خود رهبری شروع به رفت و آمد کرد. رفیق جمعه، رفیق عباس به طور فشرده رفت و آمد می‌کردند و بحث‌های شدیدی داشتند. من دوران عدم افشای هویت کمال پیر در اولین آشنایی را دورانی می‌دانم که آن‌ها در درون خودشان بحث‌های شدیدی داشتند. وضعیتی بود که تصمیم به سازماندهی گرفته شد. بعد از روابط انقلابی عمومی، وارد رابطه بسیار سیستماتیک شد. رهبری اغلب برای جلسات می‌آمد. می‌گفت: 'جوانان محکم و پایدار را جمع کنید.' رهبری آن زمان صحبت می‌کرد و توضیح می‌داد. مرتبا جلسات خانگی برگزار می‌کرد. از استعمار می‌گفت. از تاریخ کوردستان، استعمار کوردستان، درک عمومی سوسیالیسم، مبارزه مسلحانه می‌گفت. جلسات تداوم یافت. تعداد زیادی از جلسات رهبری را به یاد دارم. آن دوران کار گسترده‌ای برای سازماندهی و توده‌ای شدن وجود نداشت. محله بسیار بزرگ بود. ما تاثیرگذار بودیم. اگر می‌خواستیم ۷۰ درصد با ما حرکت می‌کردند. رهبری نمی‌گفت همه را بیاورید. می‌گفت: 'پایدارترین‌ها را بیاورید.'»
آلتون که در محله به عصیان‌گری و سرکشی مشهور بود، پس از شروع فعالانه حرکت با آپویی‌ها، برای او دشوار نبود که دوستانش را نیز به داخل گروه بکشاند. او در مورد آن سال‌ها چنین می‌گوید:
«رهبری توضیح می‌داد. ما چیز زیادی برای اعتراض نداشتیم. هم آن تجربه وجود نداشت و هم جنبه اقناعی گفته‌ها بسیار بالا بود. آن زمان بحث امپریالیسم اجتماعی مطرح بود و ما هم تحت تاثیر آن بودیم و از امپریالیسم اجتماعی دفاع می‌کردیم. یک روز در خانه‌مان جلسه داشتیم، به رهبری گفتم: 'همه چیز درست است. این امپریالیسم اجتماعی چه می‌شود؟' رهبری لبخند زد و گفت: 'آن مشکلی نیست. می‌آیید و ما را هم قانع می‌کنید. ما هم از امپریالیسم اجتماعی دفاع می‌کنیم.' گفتیم: 'پس دیگر مشکلی نیست' و کاملا وارد آن شدیم. از آن روز به بعد دیگر بحث امپریالیسم اجتماعی مطرح نشد.»
رضا آلتون از جمله پیشگامان مبارزه در برابر واکنش چپ ترکیه در آن زمان به شعار «کوردستان مستعمره است» و نوشته‌های «مرگ بر استعمار» بود. نه شرایط، نه افراد و نه موانع، بلکه عظمت هدف مهم بود. او از جوانی به طرز ماهرانه‌ای موفق شد شرایط، افراد و موانع را با روش‌های خاص خود از عامل تعیین‌کننده خارج کرده و به یک جزئیات تقلیل دهد.
اولین سفر به کوردستان
رضا آلتون در سال ۱۹۷۷ با تلاش برای بازگشت به میهن به دیلوک رفت. در آنجا به همراه حقی کارَر، کمال پیر و مصطفی کاراسو فعالیت‌های انقلابی را آغاز کرد. آن‌ها اولین نمایندگان میراث «چاه کندن با سوزن» بودند. آن‌ها نپرسیدند کجا، چگونه و با چه امکاناتی. تنها تکیه‌گاه آن‌ها ایمان خالصانه‌ای بود که به آغاز این قیام علیه استعمار داشتند. آلتون که در میان گروه پیشرویی که فعالانه در این فعالیت‌ها شرکت داشت، در مورد آن دوران چنین می‌گوید:
«کاراسو بیشتر در نزیپ کار می‌کرد. کارگران صابون‌سازی را سازماندهی کرده بود. کمال پیر در حال رفت و آمد بود و به رحا و جاهای مختلف می‌رفت. رفیق حقی آنجا می‌ماند. من هم با رفیق حقی آنجا ماندم و به طور سیستماتیک در فعالیت‌ها شرکت کردم.»
هنگامی که حقی کارر در دیلوک به شهادت رسید، رضا آلتون که برای فعالیت‌های گروه آپویی در شهر آمد بود، از آنجا دوباره به دیلوک رفت. رضا آلتون اهمیت این روند را بعدها چنین شرح داد: «شهادت رفیق حقی یک نقطه عطف است. اول اینکه اندیشه و سازماندهی‌ای که می‌خواست توسعه یابد با پیشگامی رفیق حقی وارد کوردستان شد و جای خود را باز کرد. در همان دوره در درسیم، رحا و الح پیشرفت وجود دارد. در شهر آمد مستقر شده‌ایم. سفر رهبری نیز باعث روشن شدن دیدگاه‌های ایدئولوژیک و سیاسی پ‌ک‌ک شد. به نقطه‌ای بی‌بازگشت رسیدیم. گام‌های کاری برداشته شد که تا آخر ادامه خواهد یافت. هر چقدر ما بخواهیم وارد میهن‌مان شویم، سازماندهی کنیم و توسعه پیدا کنیم، وضعیت‌های متضادی به وجود می‌آید. عینی یا ذهنی. باید تنوع نیروهای متخاصم را دید. در داخل حزب گرایش‌هایی مانند بوزان و محمد اوزون وجود دارد که دائما باعث سردرگمی می‌شوند. در کنار آن، رویکرد چپ ترکیه با لحن و زمینه بسیار متفاوتی وجود دارد. به همان اندازه مخالفت فاشیست‌های غیرنظامی وجود دارد. شهادت رفیق حقی توسط پنج پارچه‌ای‌ها وجود دارد. مشخص شد که مبارزه آسان نیست. رهبری می‌گوید با این شهادت تصمیمات جدیدی گرفته شده است. بهترین پاسخ به شهادت توسعه سازماندهی است. این همان حزب‌سازی است. تا آن زمان خشونت به کار گرفته نشد. خشونت در پ‌ک‌ک به عنوان دفاع از خود ظاهر شد. بعد از آن یک تحرک آغاز شد. تحرک مبتنی بر سلاح در پ‌ک‌ک از آن تاریخ به بعد توسعه یافت. تصمیم انتقام از پنج پارچه گرفته شد. من با رهبری ارتباط نداشتم اما من و کمال پیر مصمم بودیم که حساب آن را از پنج پارچه‌ای‌ها بگیریم. برای تضمین حزب. اگر این کار را نمی‌کردیم چه می‌شد؟ هیچ دلیلی برای عدم حمایت HK و KUK از پنج پارچه‌ای‌ها وجود ندارد. درگیری‌ها در دیلوک اینگونه آغاز شد. تا سال ۸۰ نیز دوره درگیری عظیمی آغاز شد.»
مکان متغیر، هدف همواره یکسان
آن‌ها اولین آفرینندگان میراث آپویی بودند. میراث قدم زدن وجب به وجب کوردستان برای رسیدن به نیکی، درستی و زیبایی. مکان متغیر، هدف همواره ثابت. ایستگاه بعدی مکانی بود کمی نزدیک‌تر به ریشه‌هایش. این بار همراه او جمیل بایک بود. او به همراه جمیل بایک در العزیز فعالیت کرد. در آوریل ۱۹۷۸ در یک حادثه اتوبوس در راه آمدن از آمد به العزیز، پاها و دنده‌هایش شکست. مجبور شد مدت طولانی تحت درمان قرار بگیرد. پس از درمان به دیلوک بازگشت و به همراه حسین ساری‌چیچک، مصطفی یوندَم، شاهین کلاووز، مظفر موغول‌تاش و بژی یوسف اهل پرسوس فعالیت‌های انقلابی را به پیش برد. در این دوره، موفقیتی که در مبارزه علیه سازمان‌های تکوشین و رهایی خلق نشان دادند، باعث تسلط جنبش آپویی در دیلوک شده بود.
پس از دیلوک، رضا آلتون این بار فعالیت‌های خود را در رحا آغاز کرد. در آنجا نیز به همراه محمد کاراسونگور نقش‌های مهمی در مبارزه علیه ارتجاع بر عهده گرفت.
در همان دوره، یک عملیات دستگیری گسترده علیه جنبش آپویی در العزیز رخ داد. اسنادی که با خیانت شاهین دونمَز به دست دولت افتاد، جنبش آپویی را ناگهان به هدف اصلی تبدیل کرد. کادرهای پیشرو مانند مظلوم دوغان و خیری دورموش بر اساس این اطلاعات به اسارت درآمدند.
رضا آلتون در آن زمان معاون محمد کاراسونگور، مسئول سازماندهی نظامی بود. رضا آلتون نیز به همراه کادرهای پیشرو آن دوره در مبارزه نظامی که در رحا به پیش برده می‌شد، شرکت داشت.
به اسارت درآوردن اسارت
آلتون در سال ۱۹۷۹ در رحا به اسارت درآمد و در دوره حکومت نظامی به زندان نوع E آمد منتقل شد. تا سال ۱۹۹۱، با اراده‌ای که در حساس‌ترین لحظات مقاومت زندان نشان داد، به یکی از چهره‌های نمادین تبدیل شد. او در شرایط وحشتناکی که انسانیت را شرمسار می‌کرد و هنوز منتظر مواجهه است، مقاومت کرد. او نه تنها با بدن خود، بلکه با اجازه ندادن به استعمارگران برای گرفتن چیزی که می‌خواستند زندانیان فراموش کنند؛ با شوخی‌ها و بازی‌هایش، با نگذاشتن دوستانش فراموش کنند که بخندند، مقاومت کرد. مکان متغیر، هدف ثابت بود. به همین دلیل، او توانست خود را با آن شرایط سازگار کند تا جایی که حاضر بود یک عمر در زندان بماند. از آنجایی که خود را طوری شرطی کرده بود که گویی هرگز بیرون نخواهد رفت، حتی خودش هم تصمیم آزادی را باور نکرد. او آن روز را اینگونه تعریف می‌کند:
«یک دادگاه برگزار شد. من هم آن روز باید در یک بند در مورد حزب آموزش می‌دادم. گفتم: 'چه دادگاهی؟ من نمی‌آیم. من به دادگاه نمی‌آیم، من به رفقا آموزش خواهم داد.' اما بقیه رفقا رفتند. من هم رفتم برای آموزش دادن.
در بند ۳۵ ناهار می‌خوردیم، روبرویم هم روستاییان میهن‌دوست اهل جزیر و رفقا بودند. گفتم حالا رفقا از دادگاه می‌آیند و کاری که من با آن‌ها کردم را آن‌ها با من خواهند کرد، خواهند گفت رضا تو آزاد شدی. وسایلت را آماده کن، تو داری می‌روی. من اینطور صحبت کردم، نیم ساعت گذشت. رفیق یلماز اوزون و یک رفیق دیگر با عجله از در وارد شدند و گفتند: 'تو آزاد شدی.' همه ما خندیدیم. گفتم: 'ببینید، می‌بینید من چقدر اخلاق این‌ها را می‌دانم. مگر من به شما نگفتم، می‌آیند و به من می‌گویند تو آزاد شدی.' گفتند: 'نه واقعا، به خدا تو آزاد شدی.' گفتم: 'دروغ نگویید. بگذارید کار و زندگی داریم.'
آن زمان آنجا رسم بود. کسی که آزاد می‌شد، آنجا سخنرانی می‌کرد؛ قول و قسم می‌خورد که به حزب خواهد رفت، مبارزه خواهد کرد و از حزب جدا نخواهد شد. بعد همه دست می‌زدند و دست می‌دادند. حالا باید می‌گشتم. ۳۶ بند وجود دارد، آن‌ها اصرار می‌کنند، می‌گویم: 'بابا من نیستم'، دیدم خیلی اصرار می‌کنند. می‌گویم: 'غیرممکن است، من بیرون نمی‌روم.' انتظار چنین چیزی را نداشتم، گفتم بروید رئیس زندان را صدا کنید - زندان دست ما بود - رئیس زندان آمد، گفتم: 'این‌ها چنین چیزی می‌گویند، این چیست؟' گفت: 'درست است، برگه‌های آزادی تو آمده، کمی دیگر تو را صدا خواهند کرد. اداره هم مراحل آزادی تو را شروع کرده است.'
هنوز باور نمی‌کنم. می‌گویم این‌ها رئیس زندان را هم هماهنگ کرده‌اند. چون من خیلی این کارها را با رفقا کرده‌ام. چون خیلی انجام داده‌ام، حالا سرم می‌آید. می‌گویم اگر این شوخی است، من از پس این کار برنمی‌آیم، رسوا خواهم شد. اما از طرفی هم احتمالش وجود دارد. رفتم گفتم: 'ببین رفیق، این کار از شوخی گذشته.' قسم خوردند. با ترس و لرز رفتم بندها را گشتم، باورکردنی نیست. هیچ‌کس باور نمی‌کند. اما می‌بینم، خیلی از رفقا گریه می‌کنند. من دارم می‌روم، مسئولیت دارم، نامی هم دارم. یکی گریه می‌کند، یکی خوشحال می‌شود، وضعیت عجیبی شد. خلاصه وارد آن اتاق‌ها شدم. وارد آن اتاق‌ها شدم و قول دادم که به حزب خواهم رفت. رفتم تمام بندها را گشتم و قول دادم. رفتم بند ۳۵، آنجا رفیق فاضل بود، رفتم داخل اتاق، صحبت کردم، دیدم بیش از نیمی از رفقا گریه می‌کنند. آنجا بود که باور کردم واقعا آزاد شده‌ام، وقتی گریه آن‌ها را دیدم، آنجا صحبت کردم. بعد رئیس زندان آمد و گفت تو را صدا می‌کنند، رفتم اداره، گفتند تو آزاد شده‌ای. رفتیم دم در، بیرون رفتم، قدمم را از در بیرون گذاشتم. هیچ اشتیاقی به زندگی بیرون نداشتم. این را در زندان برای خودم اصل قرار داده بودم. یعنی من تمام زندگی‌ام را بر اساس زندان بنا کرده بودم. زندان در واقع دنیای من بود. روانشناسی من و حوادثی که رخ می‌داد، این را ضروری می‌دانست. هنوز سربازها مرا نگرفته بودند که به شعبه نظام وظیفه ببرند، قسم می‌خورم، دلم می‌خواست بدوم و داخل بروم. وضعیت وحشتناک و غیرقابل کنترلی بود. آنقدر یخ زدم و ماندم. در آن لحظه چنان احساسات شدیدی را تجربه کردم که دلم می‌خواست دوباره داخل بروم.»
دیدار دوباره با رهبری
او مطابق قولی که به رفقایش و خودش در زندان داده بود، عمل کرد. مکان مبارزه بار دیگر تغییر کرد. رضا آلتون پس از آزادی در سال ۱۹۹۲ به همراه مصطفی کاراسو به حوزه رهبری رفت. کسانی که در این راهپیمایی که آپویی‌ها در توزلوچایر آغاز کرده بودند، شرکت کردند؛ اجتماع پیرامون او بزرگ شده بود.
آلتون آن دوره را نیز با این کلمات شرح می‌دهد: «رفتیم پیش رهبری - رهبری به حلب آمده بود - در یک ساختمان سه-چهار طبقه نشسته بودیم. وقتی رفتیم، به پایین در آمده بود و ما را پایین استقبال کرد. از آمدن ما خیلی خوشحال شده بود. خندید و گفت: 'من به ورود شما از مرز اهمیت ویژه‌ای می‌دهم.' البته من زیاد فکر نکردم. رهبری به نحوه آمدن ما معنای متفاوتی داده بود. بعد از پنج-ده روز ماندن در حلب، به دمشق رفتیم. رهبری مرا و رفیق مصطفی کاراسو را با هم در خانه‌اش پذیرفت. کاراسو بعدا به اروپا رفت، اما من مدت طولانی آنجا ماندم. تا رفتن به ایران آنجا ماندم. فعالیت‌های زیادی آنجا داشتم. هم مرا در خانه‌اش پذیرفت و هم مستقیما در فعالیت‌ها شرکت کردم. به ویژه در دیپلماسی مرا شرکت داد.
من آن زمان آنجا خیلی مطالعه کردم. یعنی برای همگام شدن با ساختار جدید سازمان خیلی مطالعه کردم. آن یک داستان بسیار فشرده است، من آن زمان از این رویکرد رهبری خیلی تعجب کردم. رهبری مرا به تمام دیدارهای دیپلماتیک خود می‌برد. در آن زمان برای تمام دیدارهای دیپلماتیک با سوریه و دیدارهای دیپلماتیک انجام شده در جاهای دیگر مرا می‌برد. تمام دیدارهای انجام شده با حزب دموکرات کوردستان و اتحادیه میهنی کوردستان را به طور زنده تجربه کردم. آتش‌بس‌ها، تمام کنفرانس‌های مطبوعاتی را به طور فشرده تجربه کردم. همه آن‌ها را تجربه کردم و اغلب به نمایندگی از رهبری نیز در این نوع فعالیت‌ها شرکت کردم. آن زمان نیز از زمانی که از حزب جدا شده بودیم، کتاب‌ها و تحلیل‌های زیادی منتشر شده بود. حجم وحشتناکی از اطلاعات وجود داشت. در طول آن روند نیز همه آن‌ها را به طور فشرده مطالعه کردم. علاوه بر این، رهبری دائما روزی یک-دو ساعت با من صحبت می‌کرد. آن برای من دوره آمادگی بسیار خوبی بود.»
شرط اساسی آزادی، کوه‌ها هستند
رضا آلتون بعدها به ویژه در زمینه روژهلات کوردستان و خاورمیانه در فعالیت‌های دیپلماتیک شرکت کرد و در مناطق گریلاها مسئولیت‌هایی را بر عهده گرفت. آلتون که تا سال ۲۰۰۱ در مناطق مختلف کوردستان فعالیت کرد، به ویژه در ششمین کنگره پ‌ک‌ک که در جریان توطئه علیه رهبر آپو برگزار شد، نقش مهمی ایفا کرد.
رضا آلتون در مصاحبه‌ای در مورد زندگی در کوهستان چنین می‌گوید:
«بله، منطقه‌ای است که ما می‌توانیم خودمان را به آزادانه‌ترین شکل ممکن بیان کنیم. نباید این را کم اهمیت شمرد که یک بار خودمان را به عنوان منطقه‌ای که به آزادانه‌ترین شکل ممکن بیان می‌کنیم، در نظر بگیریم. مثلا انسان در یک جامعه معین انقلابی‌گری می‌کند، اما خیلی آزاد نیست، اما کوه این بار چنین فرصتی را به شما می‌دهد. یعنی یک منطقه بسیار آزاد است. از طرفی، مهم‌ترین فضای زندگی برای پیشبرد و به پیروزی رساندن مبارزه ماست. یعنی هم برای ادامه زندگی خود و حفظ آزادی ضروری است و هم کوه یک شرط اساسی برای پیشبرد مبارزه آزادی است. و این کوتاه نیست، گ ۳۰-۳۵ سال است که کوه را به منطقه آزادی اساسی تبدیل کرده‌ایم و این به کوه معانی متفاوتی می‌بخشد و آن را به یک سبک زندگی اساسی برای انسان تبدیل می‌کند. آن را به یک سبک زندگی غیرقابل چشم‌پوشی تبدیل می‌کند. البته نیازی به توضیح طولانی تاثیرات مختلف آن نیست. به این معنایی که گفتم، کوه فضای زندگی اساسی و غیرقابل چشم‌پوشی ماست.»
در سال ۲۰۰۱ به حوزه اروپا رفت. در طول دوره‌ای که در اروپا فعالیت می‌کرد، مهمان خانه کوردهای زیادی شد. در هر مکانی که می‌رفت، با هوش سرشار و سبک بیان تاثیرگذارش، باعث ایجاد پیوندهای ناگسستنی مردم با آپویی‌ها می‌شد. در مرکز سرمایه‌داری، هر جوان و زنی را قادر ساخت تا با این ارزش‌ها ارتباط برقرار کند. با مردم از تمام اقشار جامعه دیدار کرد. تجربه به دست آمده در مکان‌های مختلف مبارزه، اندوخته فکری عظیم او، مهارتش در تحلیل جامعه‌شناسی جامعه و «روش‌های اقناع خاص خود» که میراث جوانی‌اش بود، او را به حامل حقیقت جذاب، ساده و تکان‌دهنده جنبش تبدیل کرده بود.
آلتون در سال ۲۰۰۷ دوباره به منطقه کوردستان بازگشت. رضا آلتون که در منطقه گریلاها نیز در فعالیت‌های آموزشی و دیپلماتیک شرکت داشت، در ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۹ به شهادت رسید.
مکان متغیر، هدف ثابت است. آخرین ایستگاه زندگی کوچ‌نشینی رضا آلتون که با یک تبعید اجباری آغاز شد و سپس به یک انتخاب آگاهانه تبدیل شد، کوه‌های کوردستان بود که او آن را باارزش‌ترین زندگی می‌دانست. آنچه او در هر جا، هر شخص و هر مکانی که گشت، گذر کرد، صحبت کرد و لمس کرد، آفرید، مانند هدفش است. در تیزی قلب، آگاهی، سخن و عمل است. جاودانه است.
۰۸:۰۰
بیانیه پایانی پ‌ک‌ک منتشر شد: فعالیت‌های انجام شده تحت نام پ‌ک‌ک پایان یافت
متن بیانیه هیئت رئیسه دوازدهمین کنگره حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) به شرح زیر است:
«فرایندی که با بیانیه ۲۷ فوریه رهبر عبدالله اوجالان آغاز شد، در پرتو تلاش‌های چندجانبه و دیدگاه‌های متنوع ارائه شده، با برگزاری موفقیت‌آمیز دوازدهمین کنگره حزب ما در روزهای ۵ تا ۷ می به پایان رسید.
کنگره ما با وجود شرایط دشوار ادامه درگیری‌ها، تداوم حملات هوایی و زمینی، محاصره مناطق ما و ادامه تحریم‌های حزب دموکرات کوردستان (پ‌دک)، به شکلی امن برگزار شد. به دلایل امنیتی، کنگره به طور همزمان در دو منطقه مختلف برگزار شد. دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک با شرکت مجموعا ۲۳۲ نماینده، با بحث در مورد موضوعات رهبری، شهدا، جانبازان، موجودیت سازمانی پ‌ک‌ک و روش مبارزه مسلحانه و ساخت جامعه دموکراتیک، تصمیمات تاریخی اتخاذ کرد که بیانگر ورود جنبش آزادی ما به دوره‌ای جدید است.
فعالیت‌های انجام شده تحت نام پ‌ک‌ک پایان یافت
دوازدهمین کنگره فوق‌العاده پ‌ک‌ک ارزیابی کرد که مبارزه پ‌ک‌ک سیاست انکار و نابودی علیه مردم ما را درهم شکسته، مسئله کورد را به نقطه حل از طریق سیاست دموکراتیک رسانده و از این نظر، وظیفه تاریخی پ‌ک‌ک به پایان رسیده است. بر این اساس، دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک تصمیماتی مبنی بر انحلال ساختار سازمانی پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه اتخاذ کرد تا فعالیت‌های انجام شده تحت نام پ‌ک‌ک، تحت مدیریت و اجرای رهبر آپو، به پایان برسد.
حزب ما، پ‌ک‌ک، به عنوان جنبش آزادی مردم ما در برابر سیاست انکار و نابودی کوردها که ریشه در پیمان لوزان و قانون اساسی ۱۹۲۴ داشت، پا به عرصه تاریخ گذاشت. در بدو پیدایش خود، تحت تاثیر سوسیالیسم رئال قرار گرفت و با پذیرش اصل حق تعیین سرنوشت ملت‌ها، مبارزه‌ای مشروع و برحق را بر اساس استراتژی مبارزه مسلحانه به پیش برد. پ‌ک‌ک در شرایطی شکل گرفت که انکار شدید کوردها، سیاست نابودی مبتنی بر آن، و سیاست‌های نسل‌کشی و آسیمیلاسیون حاکم بود. مبارزه آزادیبخش که از سال ۱۹۷۸ آغاز کرد، مبتنی بر شناساندن موجودیت کوردها و به رسمیت شناختن مسئله کورد به عنوان واقعیت اساسی ترکیه بود. بر این اساس، در نتیجه مبارزه موفقی که به پیش برد، انقلاب رستاخیز را به نام مردم ما به انجام رساند و به نماد امید آزادی و جستجوی زندگی شرافتمندانه برای مردم منطقه تبدیل شد.
در شرایط دهه ۱۹۹۰ که انقلاب رستاخیز ما منجر به تحولات بزرگی برای مردم ما شد، تلاش رئیس‌جمهور وقت ترکیه، تورگوت اوزال، برای حل مسئله کورد از طریق سیاسی شکل گرفت. رهبر آپو با آتش‌بس ۱۷ مارس ۱۹۹۳ به این تلاش پاسخ داد و روند جدیدی را آغاز کرد. اما تاثیرات سنگین سوسیالیسم رئال، رویکردهای اخلال‌گرانه تحمیل شده بر خط مشی جنگی ما، و حذف تورگوت اوزال و تیمش توسط دولت پنهان، با اصرار بر سیاست انکار و نابودی کوردها و تشدید جنگ، این روند جدید را تخریب کرد. هزاران روستا تخلیه و سوزانده شدند. میلیون‌ها کورد از خانه و کاشانه خود آواره شدند، ده‌ها هزار نفر شکنجه و به زندان افکنده شدند و هزاران نفر به شکل جنایت‌هایی که فاعل‌شان مجهول است به قتل رسیدند. در مقابل، جنبش آزادی هم از نظر کمی و هم کیفی رشد کرد و جنگ گریلایی به کوردستان و ترکیه گسترش یافت. با تاثیر جنگی که گریلاها به پیش بردند، مردم کورد به قیام برخاستند. بدین ترتیب، جنگ به گزینه اصلی برای هر دو طرف تبدیل شد. چرخه تشدید متقابل جنگ شکسته نشد. بدین ترتیب، تلاش‌های رهبر آپو برای حل مسئله کورد از طریق دموکراتیک و صلح‌آمیز بی‌نتیجه ماند.
تنظیم و برقراری مجدد روابط کورد و ترک اجتناب‌ناپذیر است
این روند با توطئه بین‌المللی ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ وارد مرحله‌ای متفاوت شد. در این روند، جنگ کورد و ترک که هدف مهمی از این توطئه بود، به یمن فداکاری‌ها و تلاش‌های بزرگ رهبر آپو خنثی شد. علی‌رغم نگهداری وی در سیستم شکنجه و نسل‌کشی امرالی، بر اصرار خود برای حل مسئله کورد از طریق دموکراتیک و صلح‌آمیز پایدار ماند. رهبر آپو که ۲۷ سال است تحت انزوای تحمیلی مطلق قرار دارد، با مبارزه با سیستم نسل‌کشی امرالی، توطئه بین‌المللی را خنثی کرد. در مبارزه با توطئه بین‌المللی، با تحلیل سیستم اقتدارگرایانه-دولت‌گرایانه مردسالار، پارادایم جامعه دموکراتیک، اکولوژیک و آزادیبخش زنان را توسعه داد. بدین ترتیب، سیستم آزادیبخش جایگزین را برای مردم ما، زنان و بشریت تحت ستم عینیت بخشید.
رهبر آپو با ارجاع به پیش از پیمان لوزان و قانون اساسی ۱۹۲۴ که روابط کورد و ترک در آن مسئله‌دار شده است، دیدگاه میهن مشترک و جمهوری دموکراتیک ترکیه را که مردم کورد و ترک عناصر بنیانگذار آن هستند، و مفهوم ملت دموکراتیک را به عنوان چارچوب حل مسئله کورد پذیرفت. قیام‌های کورد در طول تاریخ جمهوری، دیالکتیک ۱۰۰۰ ساله روابط تاریخی کورد و ترک و ۵۲ سال مبارزه رهبری نشان داده است که حل مسئله کورد تنها بر اساس میهن مشترک و شهروندی برابر سودمند خواهد بود. تحولات کنونی خاورمیانه در چارچوب جنگ جهانی سوم نیز تنظیم و برقراری مجدد روابط کورد و ترک را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد.
مردم ما انحلال پ‌ک‌ک و پایان مبارزه مسلحانه را بهتر از هر کس دیگری درک کرده و به وظایف دوره عمل خواهند کرد
مردم شریف ما که ۵۲ سال است با پرداخت بهای سنگین در راهپیمایی رهبری و پ‌ک‌ک شرکت کرده و در برابر سیاست انکار و نابودی، و سیاست‌های نسل‌کشی و آسیمیلاسیون مقاومت کرده‌اند، روند صلح و جامعه دموکراتیک را با آگاهی و سازماندهی بیشتر از آنِ خود خواهند کرد. ما اطمینان کامل داریم که مردم ما تصمیم انحلال پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه را بهتر از هر کس دیگری درک کرده و بر اساس ساخت جامعه دموکراتیک، به وظایف دوره مبارزه دموکراتیک عمل خواهند کرد. ایجاد سازمان‌های خودمدیر در تمام عرصه‌های زندگی به پیشاهنگی زنان و جوانان، سازماندهی بر اساس خودکفایی با زبان، هویت و فرهنگ خود، توانمندسازی برای دفاع از خود در برابر حملات و ساخت جامعه دموکراتیک کمونال با روحیه بسیج عمومی برای مردم ما حیاتی است. بر این اساس، ما باور داریم که احزاب سیاسی کورد، سازمان‌های دموکراتیک و اندیشمندان به مسئولیت‌های خود در جهت توسعه دموکراسی کورد و تحقق ملت دموکراتیک کورد عمل خواهند کرد.
میراث تاریخ آزادی ما که با مبارزه و مقاومت سپری شده است، با تصمیمات دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک با روش سیاست دموکراتیک قوی‌تر توسعه خواهد یافت و آینده مردم ما بر اساس آزادی و برابری شکل خواهد گرفت. مردم فقیر و کارگر ما، تمام گروه‌های باورداشتی، زنان و جوانان، کارگران، دهقانان و تمام اقشار خارج از قدرت، با دفاع از حقوق خود در روند صلح و جامعه دموکراتیک، زندگی مشترک را در فضایی عادلانه و دموکراتیک توسعه خواهند داد.
همه را به مشارکت در روند صلح و جامعه دموکراتیک دعوت می‌کنیم
تصمیم کنگره ما مبنی بر انحلال پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه، زمینه قوی برای صلح پایدار و راه‌حل دموکراتیک فراهم می‌کند. اجرای این تصمیمات مستلزم رهبری و هدایت روند توسط رهبر آپو، به رسمیت شناختن حق سیاست دموکراتیک و تضمین حقوقی جامع و مستحکم است. در این مرحله، ایفای نقش مجلس ملی کبیر ترکیه با مسئولیت تاریخی اهمیت دارد. به همین ترتیب، ما از تمام احزاب سیاسی حاضر در مجلس، به ویژه حزب حاکم و حزب اصلی اپوزیسیون، سازمان‌های جامعه مدنی، گروه‌های دینی و باورداشتی، نهادهای مطبوعاتی دموکراتیک، اندیشمندان، روشنفکران، آکادمیسین‌ها، هنرمندان، اتحادیه‌های کارگری، سازمان‌های زنان و جوانان، و جنبش‌های محیط زیستی دعوت می‌کنیم تا با پذیرش مسئولیت، در روند صلح و جامعه دموکراتیک مشارکت کنند.
با صیانت نیروهای چپ و سوسیالیست، ساختارهای انقلابی، سازمان‌ها و شخصیت‌های ترکیه از روند صلح و جامعه دموکراتیک، مبارزه مردم، زنان و ستمدیدگان به سطح جدیدی ارتقا خواهد یافت. این به معنای تحقق اهداف انقلابیون بزرگی خواهد بود که آخرین سخنانشان 'زنده باد خواهری-برادری خلق‌های ترک و کورد و ترکیه مستقل کامل! 'بود.
سوسیالیسم جامعه دموکراتیک، که مرحله جدیدی را در روند صلح و جامعه دموکراتیک و مبارزه برای سوسیالیسم نمایندگی می‌کند، با توسعه جنبش جهانی دموکراسی، منجر به ایجاد جهانی عادلانه و برابر خواهد شد. بر این اساس، ما از افکار عمومی دموکراتیک، به‌ویژه دوستانمان که پیشگام کارزار جهانی آزادی هستند، دعوت می‌کنیم تا همبستگی بین‌المللی را در چارچوب تئوری مدرنیته دموکراتیک گسترش دهند.
ما از قدرت‌های بین‌المللی می‌خواهیم با درک مسئولیت خود در قبال سیاست‌های نسل‌کشی صد ساله علیه مردم ما، مانع حل دموکراتیک نشوند و کمک‌های سازنده خود را به این روند ارائه دهند.
شهادت رفقا علی حیدر کایتان و رضا آلتون را اعلام می‌کنیم
دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک که با فراخوان رهبری ما تشکیل شد، شهادت رفقا فواد-علی حیدر کایتان، از کادرهای پیشاهنگ حزب ما که در ۳ جولای ۲۰۱۸ به شهادت رسید، و رضا آلتون، که در ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۹ به شهادت رسید، را اعلام کرد. بر این اساس، کنگره رفیق فواد-علی حیدر کایتان، از کادرهای بنیانگذار پ‌ک‌ک را به عنوان نماد 'پایبندی به رهبری، حقیقت و زندگی مقدس'؛ و رفیق رضا آلتون، از اولین همراهان رهبر آپو را به عنوان نماد 'رفاقت آزادی' پذیرفت. ما کنگره تاریخی دوازدهم حزب خود را به این دو رفیق شهید بزرگ که از آغاز جنبش آزادی ما حضور داشته و با مبارزه بی‌وقفه خود تا به امروز ما را رهبری کرده‌اند، تقدیم می‌کنیم و به یاد آن‌ها و تمام شهدای مبارزه خود، قول پیروزی را تکرار می‌کنیم و بر ادعای خود برای تحقق آرزوهای رفیق شهید صلح و دموکراسی، سری ثریا اوندر، تاکید می‌کنیم.
سوسیالیسم دولت-ملتی به شکست؛ سوسیالیسم جامعه دموکراتیک به پیروزی می‌انجامد!
اصرار بر انسانیت، اصرار بر سوسیالیسم است!
زنده باد رهبر آپو!»
