نَدیم سَوَن عضو کمیته مرکزی پ‌ک‌ک با بیان اینکه تاریخ بارزانی‌های همکار دولت اشغالگر ترکیه پر از خیانت است، گفت: «همه از ۷ تا ۷۰ سال می‌دانند که اساس خانواده بارزانی خیانت به کوردستان است» و از همگان خواست تا در برابر خیانت موضع بگیرند.
ندیم سون، عضو کمیته مرکزی حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک)، انزوای تحمیلی بر رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان، همکاری بین سودانی و حزب دمکرات کوردستان (پدک) و دولت ترکیه و مقاومت مداوم گریلا در مناطق حفاظتی مدیا را برای خبرگزاری فرات (ANF) ارزیابی کرد.
سون با یادآوری اینکه تضمین آزادی جسمانی رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان در امرالی وظیفه کل جامعه به ویژه پ‌ک‌ک است، تصریح کرد: «کارزار دوستان خلق کورد در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳ باید بیشتر گسترش داده شود.»
سون با تاکید بر اینکه خاندان همکار بارزانی که دستاوردهای کوردستان را به دشمن تقدیم کردند، تنها به فکر خاندان خود و افزایش سرمایه و در همه جا افزودن بر ثروت مادی خود هستند، تاکید کرد که خانواده بارزانی در هر جریان انقلابی از دشمنان کورد حمایت می‌کند. سون با بیان اینکه در ۳ سال گذشته در بسیاری از مناطق به ویژه در زاپ، متینا و گاره جنگ بدون وقفه وجود داشته است، و گفت، دولت ترکیه محکوم به شکست در برابر گریلاها است.
ارزیابی‌های ندیم سون عضو کمیته مرکزی پ‌ک‌ک به شرح زیر است:
«ابتدا به مبارزات رهبر آپو که ۵۲ سال است بی‌وقفه ادامه می‌دهد درود و عشقم را می‌فرستم. ذهنیت نسل‌کشی و قتل‌عام‌گر با توطئه‌گری بین‌المللی رهبری را به زندان انداخت. رهبری که ۲۶ سال است به گروگان گرفته شده، تحت انواع فشارهای غیرانسانی قرار گرفته است. امروز رهبر آپو به مبارزه و مقاومت خود در برابر ظلم و شکنجه رژیم فاشیستی آک‌پ-م‌ه‌پ ادامه می‌دهد. این را می‌توانم در مورد انزوای اخیر در امرالی بگویم. چنین نمونه‌ای در تاریخ بشریت و جوامع مشاهده نشده است. گاهی نلسون ماندلا را مثال می‌زنند، گاهی پیشگامان مبارزات آزادی‌بخش ملی گذشته را مثال می‌زنند، اما چنین نظامی قبلاً دیده نشده است.
توطئه بین‌المللی با روشهای مختلف ادامه دارد
هدف دشمن، نیروهای سرمایه‌داری، نابودی جسمانی رهبری بود. اما مقاومت رهبری، حمایت مردم کوردستان و دوستان کورد و گریلاهای فدائی پیشگام کوردستان، توطئه را خنثی کرد. با این حال این توطئه با روشهای مختلف ادامه دارد. به خصوص بعد از ۵ آوریل ۲۰۱۵ که رژیم فاشیستی آک‌پ-م‌ه‌پ انزوا را عمیق‌تر کرد، ۴۲ ماه است که هیچ اطلاعی از وضعیت رهبری در دسترس نیست.
مقاومت رهبری از سال ۲۰۱۵ با روشهای مختلف ادامه یافته است. اما سیاست کثیف ذهنیت نسل‌کشی در توطئه علیه رهبرمان همچنان ادامه دارد. توسعه یک نظام جدید برای آینده بشریت، برای آزادی، برای دموکراسی و سوسیالیسم به رهبری رهبر آپو به مدت ۲۶ سال اساس این مقاومت را تشکیل داد. به همین دلیل است که امروزه همه بشریت از رهبری حمایت می‌کنند. مردم خاورمیانه، کوردستان، ترکیه، مردم جهان، نیروهای آزادیخواه و دوستان سوسیالیست و دموکرات ما از رهبری حمایت می‌کنند. پارادایم ملت دموکراتیک توسعه‌یافته علیه نظام سرمایه‌داری نشان از عظمت رهبر آپو دارد. هدف توطئه‌گران که هدفشان نابودی جسمانی رهبری بود خنثی شد. این امر به یمن مقاومت رهبر آپو صورت می‌گیرد. بار دیگر به این مقاومت درود و عشقم را می‌فرستم. در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، کارزار "آزادی برای عبدالله اوجالان، راه‌حل سیاسی مسئله کورد" توسط دوستان رهبر آپو، پ‌ک‌ک و مردم کوردستان آغاز شد. این کارزار حدود ۱ سال طول کشید. البته مبارزه برای آزادی رهبر آپو تنها با یک کارزار محقق نمی‌شود، اما این کارزار برای صیانت از اندیشه و فلسفه وی و ایجاد راه‌حلی تاریخی برای مردم کوردستان، ترکیه، خاورمیانه و بشریت مهم است. البته هدف اصلی این کارزار آزادی جسمانی رهبر آپو است.
همه چیز را کنار بگذاریم، سلامت جسمی و ایمنی رهبر آپو سلامتی همه ماست. آزادی جسمانی رهبر آپو همچنین به معنای آزادی یک جامعه دموکراتیک و سوسیالیستی است. باید اینگونه ارزیابی کرد. سال گذشته شهید اردال و روژهات دو تن از بزرگ‌ترین شهدا و ایثارگران کوردستان بودند. رفقای شهید اردال و روژهات، همانطور که مشخص است، در ۱ اکتبر ۲۰۲۳ در پایتخت حکومت نسل‌کش-قاتل آک‌پ-م‌ه‌پ عملیاتی فداکارانه انجام دادند. این دستوری بود به همه کادرها، مبارزان، هواداران و حامیان پ‌ک‌ک. دستور دادند که بدون رهبری زندگی نمی‌شود. آنها خود را به خاطر آزادی جسمانی رهبر آپو فدا کردند. یاد و خاطره رفقای شهید، اردال و روژهات را با قدردانی و با احترام گرامی می‌دارم و در قبال یاد و خاطره آنها تعظیم می‌کنم.
این وظیفه جامعه است که آزادی جسمانی رهبری را تضمین کند
ما به کسانی که از این کارزار تاریخی حمایت کردند، ۶۹ روشنفکر برنده جایزه نوبل، پیشگامان و کسانی که وجدان جامعه هستند درود می‌فرستیم. کارزار "آزادی برای عبدالله اوجالان، راه‌حل سیاسی برای مسئله کورد" توسط دوستان خلق کورد در ۷۴ مرکز مختلف جهان در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳ راه‌اندازی شد. بعدها در ۴ بخش کوردستان و بسیاری از نقاط جهان اقدامات مختلفی برگزار شد. اقدامات و کنش‌های بزرگ و کوچک زیادی مانند کنفرانس‌ها، کنگره‌ها، بیانیه‌های مطبوعاتی، نامه‌نگاری به مؤسسات مجاز و راهپیمایی‌ها انجام شد. میلیون‌ها نفر خواستار آزادی جسمانی رهبر آپو شدند. مرحله‌ای که امروزه کارزار به آن رسیده است بسیار مهم است. نهادی مانند سازمان ملل باید به خواسته‌های میلیون‌ها نفر گوش دهد. بله، نهادهای نظام ملت-دولت‌گرا هستند، اما گوش دادن به ۶۹ برنده جایزه نوبل که نماینده وجدان بشریت هستند بسیار مهم است. کنشی که دوستان خلق کورد به راه انداخته‌اند، نتیجه داده، اما پایان نیافته است. چون هنوز ۴۲ ماه است که از وضعیت رهبر آپو اطلاعی دریافت نمی‌شود.
وکلا می‌گویند که خانواده نمی‌توانند برای ملاقات بروند، اما فقط ملاقات نیست. در امرالی انسانیت، اندیشه و آینده مردم کشته می‌شود و فردی که جلوی جنگ، هرج و مرج و بحران موجود را بگیرد هدف قرار می‌گیرد. تنها وظیفه مبارزان پ‌ک‌ک-پاژک نیست که در برابر این بایستند، البته پ‌ک‌ک با انواع فداکاری‌ها پیشاهنگی آن را خواهد کرد، اما رهبر آپو تنها به پ‌ک‌ک محدود نمی‌شود. اگر دقت کنید به یک واقعیت جهانی رسیده است. نویسندگان، روشنفکران، معلمان، آکادمیسین‌ها، مورخان، علمای دینی و پیشگامان جامعه با بیانات خود راه‌حل بحران ایجاد شده توسط مدرنیته سرمایه‌داری در خاورمیانه و جهان را در رهبر آپو می‌بینند. به همین دلیل از رهبر آپو حمایت می‌کنند. بنابراین تضمین آزادی جسمانی رهبری مسلماً وظیفه کل جامعه به ویژه پ‌ک‌ک است. ما کارزاری را که در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳ راه‌اندازی شد، بیشتر گسترش خواهیم داد. کتاب‌های رهبر آپو در بسیاری از کشورها خوانده می‌شود، برخی آلمانی، برخی فرانسوی، برخی انگلیسی، برخی فیلیپینی هستند. همه راه‌حل را در رهبر آپو می‌بینند.
همانطور که می‌گویند اگر انفجاری از نظر وجدان و ذهن و شعور و عمل صورت نگیرد، یعنی اگر نظام امرالی که دولت‌های اشغالگر رهبر آپو را در آن گروگان گرفته‌اند شکسته نشود، این یک شرم بزرگ برای تمام بشریت خواهد بود. گریلاهایی که شبانه‌روز در تمامی مناطق کوردستان به ویژه در زاپ، متینا و خاکورک در مقابل حملات دشمن مقاومت بی‌امان داشتند، پیشگام این کارزار بودند. باز هم مقاومت بزرگی از سوی رفقای ما در زندان‌های باکور و ترکیه وجود دارد. در بسیاری از نقاط جهان زندانیان آزادی وجود دارند، اما امروز ده‌ها هزار نفر تحت حکومت فاشیست آک‌پ-م‌ه‌پ در زندان‌های ترکیه و باکور نگهداری می‌شوند. انزوای تحمیل شده بر رهبر آپو در مورد رفقای ما در زندان نیز اعمال می‌شود. رفقای زندانی ما در ۲۷ نوامبر ۲۰۲۳ به فراخوان دوستان مردم کوردستان پیشاهنگان این کارزار پاسخ دادند و دست به اعتصاب غذا زدند.
کنش‌هایی که توسط مادران صلح، مادران شهدا و مادران زندانی برای حمایت از رهبر آپو آغاز شده بود نیز باعث تقویت این کارزار شد. من به مادران صلح، مادران شهدا و مادران زندانیان تبریک می‌گویم و از صمیم قلب درود می‌فرستم. البته مبارزه برای رهبر آپو در همه عرصه‌های اجتماعی، ایدئولوژیکی و سیاسی محور کار است، اما کسانی هم هستند که بدن و مغز و قلب خود را فدای این امر می‌کنند. مردم ما در چهار بخش کوردستان در این کارزار برای حمایت از رهبری نقش مهمی دارند. مبارزه‌ای از کوبانی تا شهبا، از شهبا تا تبقا، از تبقا تا رقه در جریان است. کوردستان از یک سو، از سوی دیگر، کوردها، عرب‌ها، آشوری‌ها، کلدانی‌ها، ارمنی‌ها، چرکس‌ها کنش‌های زیادی از جمله راهپیمایی، تجمع و تحصن برای رهبر آپو انجام دادند. بنابراین آزادی و امنیت اجتماعی خود را در آزادی جسمانی رهبر آپو می‌بینند. به همین دلیل است که مردم باشور، باکور و خارج از کشور از رهبر آپو حمایت می‌کنند. البته ما بر این باوریم که این مبارزه بزرگ که در درجه اول توسط گریلاهای کوردستان رهبری می‌شود، آزادی جسمانی رهبر آپو و رفقای اسیرش را اجتناب‌ناپذیر خواهد کرد.
تاریخ‌شان پر از خیانت است
توطئه بین‌المللی با خروج رهبری از سوریه در ۹ اکتبر ۱۹۹۸ آغاز شد. رهبر آپو در ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ توسط نیروهای امپریالیستی و خائنین و همدستان با روشهای غیرانسانی در کنیا دستگیر و به دولت ترکیه تحویل داده شد. رهبری ۲۶ سال است که در انزوای شدید در امرالی به سر می‌برد. خانواده همکار و مزدور بارزانی از اولین کسانی بودند که در جریان دستگیری رهبر آپو به او خیانت کردند. مدیریت ما گاهی در بیانیه‌های خود این را بیان می‌کند و عده‌ای هم در این باره می‌نویسند، اما متأسفانه کسانی در جامعه که نمی‌خواهند این را بشنوند و ببینند، گوش‌ها و چشمانشان را می‌بندند. اما این بی‌وجدانی و بی‌اخلاقی است. تاریخ خاندان بارزانی تا امروز پر از خیانت است. همه از ۷ تا ۷۰ سال می‌دانند که اساس خانواده بارزانی خیانت به کوردستان است. اما متأسفانه موضع جدی در برابر این موضوع اتخاذ نمی‌شود. یک موضع ضعیف نمایش داده می‌شود.
امروزه در ۳ سال گذشته در بسیاری از مناطق مانند زاپ، متینا، گاره و خابور جنگ بی‌وقفه وجود داشته است. آیا کسی این جنگ را نمی‌بیند، مردم بهدینان، عشایرشان، خانواده‌هایشان، این جنگ را نمی‌بینند؟ یا دشمن از این همه هواپیما، بمب‌های هسته‌ای، ترموباریک و شیمیایی استفاده می‌کند، این همه جنگل باشور و بهدینان را می‌سوزاند، تمام کوردستان را می‌سوزاند، هر روز شهید می‌دهد، هر روز دشمن متحمل ده‌ها و گاهی صدها تلفات می‌شود، آیا کسی اینها را نمی‌شنود؟ آیا کورد بودن، کوردستانی بودن یعنی این؟ این کاملاً نتیجه سیاست پدک و خانواده بارزانی است. خانواده بارزانی سیاستی را دنبال می‌کند که تمام دستاوردهای کوردستان را به دشمن تقدیم می‌کند. نقش آنها در تاریخ مشخص است. این نقش خود را ایفا می‌کنند. آنها در برابر پ‌ک‌ک و رهبر آپو که فداکاری‌های بزرگی برای ایجاد وحدت ملی انجام دادند، می‌ایستند. وی حتی در امرالی خواستار ایجاد وحدت ملی شد، اما متاسفانه خانواده بارزانی به وحدت ملی اهمیتی نمی‌دهند.
تنها چیزی که آنها به آن اهمیت می‌دهند این است؛ خاندان آنها، رشد آنها، یعنی افزایش پول آنها و افزایش ثروت مادی آنها در همه جا. آنها به هیچ چیز دیگری اهمیت نمی‌دهند، همه چیز را فدای خانواده بارزانی می‌کنند. آنها از دولت ترکیه در هر فرآیند انقلابی در باکور، از سعید قرمزی‌توپراک در سال ۱۹۷۲ گرفته تا رهبر آپو، حمایت می‌کنند. آنها در توطئه شرکت کردند، در معاهده واشنگتن، معاهده دوبلین شرکت کردند، همه اینها مستند و در تاریخ وجود دارد. زمانی که رهبر آپو در سال ۱۹۹۸ به ایتالیا رفت، ۶ پرونده برای نخست وزیر ایتالیا و وزیر دادگستری ایتالیا ارسال شد. آنها در پرونده‌ای که مسعود بارزانی امضا کرده است، رهبر آپو و پ‌ک‌ک را محکوم می‌کنند و چنین رفتار غیرصادقانه‌ای دارند. آیا این خیانت نیست؟ این چه ربطی به کوردبودن دارد؟
آنها اخیراً در سال ۲۰۱۷ همه‌پرسی برگزار کردند. در آن رفراندوم گفتند که برای استقلال کوردستان می‌جنگیم. استقلال کوردستان کجاست خاندان بارزانی؟ همینکه طیب اردوغان و خدمه‌اش دو تهدید کرد، به پایشان رفته و تسلیم شدند. آنها کرکوک را به عراق تحویل دادند و مدت‌هاست که می‌خواهند کرکوک، موصل و حلب را در محدوده پیمان ملی به دولت ترکیه تحویل دهند. این یک خیانت بزرگ است. مردم کوردستان، میهن‌دوستان کوردستان باید در تعریف میهن‌دوستی تجدید نظر کنند. در خاندان بارزانی چیزی به نام کوردبودن و میهن‌دوستی وجود ندارد. لباس ملی کوردی می‌پوشند، به لهجه‌های سورانی و کرمانجی صحبت می‌کنند، اما نه سوران هستند، نه کورد و نه کوردستانی. همه کوردستان را بخاطر سرمایه و پول و خاندان بارزانی می‌فروشند.
قبایل کوردستان باید نقش خود را ایفا کنند
پروژه آک‌پ برای ادامه توطئه بین‌المللی است. جنگی که از سال ۲۰۱۵ تاکنون بدون وقفه در تمام مناطق کوردستان ادامه دارد گواه این امر است. همانطور که دولت ترکیه در سال ۱۹۷۴ قبرس را اشغال کرد و امروز قبرس به یک مشکل در سراسر جهان تبدیل شده است، اکنون عفرین، گری‌سپی، باشور و بعشیقه در مرز موصل را اشغال کرده است و از آنجا خارج نخواهند شد. هدف آنها رسیدن به کرکوک، موصل، حلب و ایجاد مرزهای پیمان ملی است. هم عراق، هم کشورهای همسایه و هم مردم کوردستان باید این را بدانند. پس برخورد مردم کوردستان باید چگونه باشد؟ در این حملات اشغالگری از تمامی روشهای مغایر با قانون جنگ، حقوق جنگ و قوانین بین‌المللی استفاده می‌شود. گاهی در مورد افرادی که به قتل رسیده‌اند می‌گویند، این غیرنظامی است، این نیست.
آیا در خاورمیانه و کوردستان غیرنظامی و نظامی وجود دارد؟ بنابراین همه قتل‌عام می‌شوند، پس آیا به قتل رساندن گریلاهای کوردستان مشروع است؟ این یک تعریف بسیار اشتباه است. کسانی که جامعه را رهبری می‌کنند هر روز با قتل‌عام مواجه می‌شوند، مردم میهن‌دوست در منطقه بهدینان و سوران قتل‌عام شدند. اخیراً، گلستان تارا و هیرو بهاالدین، دو تن از پیشگامان مطبوعات آزاد به قتل رسیدند، ده‌ها شهروند در باشور به شهادت رسیدند و هر روز در قامشلو، دِرک و شنگال شهید می‌شوند. به عبارت دیگر شهدا در سراسر جغرافیای کوردستان مرهون حملات دولت ترکیه و همکاری خانواده بارزانی هستند. دستان خانواده بارزانی به خون همه این شهدا آغشته است. این باید دانسته شود. میهن‌دوستان کوردستان همواره نقش تاریخی خود را در تمامی انقلاب‌ها ایفا کرده‌اند. اما در منطقه‌ای مثل بهدینان و سوران اقوام بسیار میهن‌دوست نیز وجود دارند. چرا نقش خود را ایفا نمی‌کنند؟ این قبایل در طول تاریخ از خود محافظت کرده و از جامعه در برابر دولت-ملت دفاع کرده‌اند. پس چرا الان نمی‌توانند نقش‌هایشان را بازی کنند دلیلش چیست؟ آنها چیزی از میهن‌دوستی خود را از دست نداده‌اند، اما باید ببینند که خانواده بارزانی دیگر به آنها خدمت نمی‌کند.
خانواده بارزانی علیه مردم کوردستان می‌جنگند. در عصر تکنولوژی و رسانه‌های مجازی، نمی‌توان این وضعیت را پنهان کرد، اما همه آن را می‌بینند. اگر میهن‌دوست باشم، اگر سرزمین کوردستان را دوست دارم، اگر عاشق تاریخ کوردستان هستم، اگر عاشق فرهنگ کوردستان و زبان کوردی باشم، خائنان و مزدوران را خفه می‌کنم. این موضع است. اگر چنین موضعی اتخاذ نشود، هر چه به خانواده بارزانی می‌گویید از یک گوش گرفته و از گوش دیگر خارج می‌شود. روشنفکران حرف می‌زنند و واکنش نشان می‌دهند، اما چند حزب کوردستانی چنین موضعی گرفته‌اند؟ در کوردستان احزاب، نهادها و سازمان‌های زیادی وجود دارد، کسانی هستند که نماینده وجدان جامعه هستند. موضعی که آنها از خود نشان می‌دهند، موضع میهن‌دوستی است. مثلاً در مطبوعات آمده بود که در خطبه‌ها و بیانات چند ملا میهن‌دوستی و وجدان جامعه وجود دارد. همه باید چنین موضعی داشته باشند.
همانطور که نقش آک‌پ یا دولت ترکیه در توطئه بین‌المللی نگهبانی است، نقش خانواده بارزانی در برابر میهن‌دوستی نیز همان است. مردم کوردستان نیز از این وضعیت آگاه هستند اما باید در مقابل آن موضع‌گیری کرد. من یک بار دیگر درخواست می‌کنم؛ همه باید در مقابل خیانت موضع بگیرند. هیچ کس نمی‌گوید شما باید اسلحه بردارید و حمله کنید، اما سرزمین شما و کشور شما مورد اشغالگری قرار می‌گیرد، چگونه این را می‌پذیرید؟ چگونه تسلیم کردن کرکوک به اشغالگران را می‌پذیرید؟ منظور از کوردبودن این نیست. هر کاری که ضد کوردستان است، خانواده بارزانی انجام می‌دهند. دولت ترکیه که ۵۲ سال است می‌گوید به پ‌ک‌ک پایان می‌دهد، در یک بحران بزرگ اقتصادی، سیاسی و اجتماعی قرار دارد و در شرف نابودی است و پ‌ک‌ک با هزاران گریلا، کادر و مبارزانش روز به روز قوی‌تر می‌شود. انقلاب کوردستان ادامه دارد، اما خانواده بارزانی کوچکتر و کوچکتر شده و پایان خواهد یافت. مردم کوردستان امیدوار باشند.
دولت سودانی در حال مرتکب اشتباهات بزرگ است
عراق-بغداد هم از نظر تمدن و هم از نظر اجتماعی نقشی تاریخی در تاریخ دارد. با این حال، پس از اشغالگری آمریکا در سال ۲۰۰۳، ثبات آن بیشتر بدتر شد. به هر حال در گذشته چنین چیزی وجود نداشت، دیکتاتوری در رژیم صدام وجود داشت، اما آمریکا با روشهای اشغالگری خود نسل‌کشی جدیدی را آغاز کرد. عراق بی‌ثبات شد و قانون اساسی جدید عراق بین سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ ایجاد شد. یک دولت موقت تشکیل شد که بعدها به عراق و کوردستان فدرال تبدیل شد. البته فدرال بودن یا نبودن آن محل بحث است، زیرا مشکلات سنی‌ها، شیعیان و کوردها همچنان ادامه دارد، مشکلات زیادی در کشور وجود دارد. هنوز یک سیستم دموکراتیک در عراق ایجاد نشده است، این یک مسئله دیگر است، اما آنها یک سیستم دارند، حتی اگر یک دموکراسی فاسد باشد. در این سیستم، اداره آنها با برگزاری انتخابات، انتخاب می‌شوند. انتخابات اغلب به تعویق می‌افتد، به ویژه در باشور، جایی که انتخابات سال‌ها به دلیل منافع خانواده بارزانی به تعویق افتاده است.
در عراق نیز چنین وضعیتی وجود دارد. با این حال، دولت سودانی به ویژه در سال‌های اخیر تلاش‌های اشتباهی انجام داده است. مدیریت ما در این مورد بیانیه‌ای داد و هشدار داد که این اشتباه را نکنند. این اشتباهات چیست؟ هدف دولت ترکیه اشغال موصل، کرکوک و حلب است. آنها همچنین از سال ۲۰۱۶ شروع به اشغالگری نظامی کرده‌اند. دولت سودانی همچنین برای منافع اقتصادی، تجاری، آب و انرژی در حال مذاکره بر پایه جنگ علیه مردم کوردستان است. هر دو طرف از طریق کوردستان منافع دارند. ترکیه، ایران، عراق، سوریه که ۱۰ سال است ثباتی در آن وجود ندارد و خانواده بارزانی هم موافقت کردند. آنها نمی‌خواهند کوردها متحد شوند، جایگاهی داشته باشند و کوردستان یکپارچه باشد. هدف دولت ترکیه اشغال کل کوردستان و دستیابی به اهداف پیمان ملی است. آنها از پ‌ک‌ک به عنوان بهانه استفاده می‌کنند.
به همین دلیل دولت سودانی مرتکب اشتباهات بزرگی شد. مثلاً در زمان صدام قراردادهای مرزی ۵ کیلومتری بین ترکیه و عراق وجود داشت، اما اینها از قرارداد صدام بدتر است. دولت ترکیه وارد عمق ۱۴۰-۱۷۰ کیلومتری می‌شود و مردم را قتل‌عام می‌کند. این نتیجه توافقات انجام شده توسط دولت عراق است. اخیراً یک پهپاد دولت ترکیه در کرکوک سرنگون شد. فرماندهی پدافند هوایی عراق اعلام کرد که آن را ساقط کردند. اما دولت ترکیه اهدافی دارد. آنها ترکمن‌های کرکوک را برای حمله آماده می‌کنند. به همین دلیل است که سیاست سودانی سیاست بدی است. توافق در ۱۵ اوت انجام شد. وقتی توافقنامه امنیتی را بستند، جنبش ما را ممنوع کردند و ما را «تروریست» اعلام کردند. در این توافقنامه، هر دو کشور توافق می‌کنند که از مبارزه مردم کوردستان جلوگیری کنند. آنها احزابی از جمله پاده، جنبش آزادی و حزب جبهه مبارزه دموکراتیک را که بر اساس قانون اساسی عراق تأسیس شده بودند، ممنوع کردند. آیا این سه حزب فعالیتی علیه قانون اساسی عراق داشتند؟ خیر، آیا تحقیقاتی علیه آنها آغاز شده است؟ خیر، آیا علیه کارکنان آن از سوی دادگاه‌ها شکایتی مطرح شده است؟ خیر، کسی تا حالا اسلحه‌ای پیش آنها یافته است؟ خیر.
پس چگونه دادگاه عراق این احزاب را ممنوع می‌کند؟ فواد حسین در واقع اظهار داشت که یک گام سیاسی برداشته است. بنابراین این تصمیمات سیاسی است نه قانونی. این تصمیم دموکراتیک نیست. برخی می‌گویند که آنها این تصمیم را برای متقاعد کردن دولت ترکیه گرفتند، اما این ۳ حزب برای جلب رضایت پدک ممنوع شد، نه دولت ترکیه. پدک به خاطر منافع خود در مقابل مردم کوردستان می‌ایستد و این اقدامات را برای تحکیم موقعیت اشغالگران انجام می‌دهد. از سوی دیگر این مهم است که توافق در آینده چگونه خواهد بود. مثلاً پ‌ک‌ک را بهانه می‌کنند، اما از توافق به عنوان تهدیدی برای قطع آب فرات-دجله به عراق استفاده می‌کنند. این غیر انسانی و غیر اخلاقی است. به آن می‌گویند پروژه توسعه، اما در جنگ جهانی اول این پروژه وجود داشت، چرا اجرا نشد؟ آلمانی‌ها شروع کردند. هر چه آنها پروژه می‌نامند برای منافع دولت ترکیه است.
توافق ۱۵ اوت عواقب بدی خواهد داشت
مردم عراق نیازی به خرید برق از دولت ترکیه ندارند. او نیازی به امضای این پروژه نداشت. همه همسایگان کشورهای عربی هستند. می‌تواند گاز طبیعی و برق را از همه همسایگانش خریداری کند. چرا به دولت ترکیه تنزل می‌کند؟ زیرا دولت سودانی و پدک توطئه کردند. این توطئه نه به مردم عراق و نه به مردم کوردستان خدمت می‌کند. توافقنامه ۱۵ اوت عواقب بدی خواهد داشت. ما معتقدیم که دولت عراق این موارد را در نظر خواهد گرفت. برخی گروه‌ها نسبت به این موضوع واکنش نشان می‌دهند، من معتقدم که قبایل عرب و ساختارهای سیاسی مختلف واکنش بیشتری نشان خواهند داد. افراد دمکرات، میهن‌دوست و صادق که به سیاست عادلانه و انسانی می‌پردازند، در خدمت بشریت و عدالت هستند و رستگاری را در آزادی می‌یابند، و با وجدان هستند؛ آنها باید با قبایل عرب ملاقات کنند و آنها را مطلع کنند. آنها باید افکار خود را به اشتراک بگذارند و به آنها بفهمانند که وضعیت جدی است. این در همه جا لازم است، بصره، تکریت، کرکوک، موصل. زیرا خطر وجود دارد. این توافق با چند روشنفکر قابل تغییر نیست.
این قراردادها نیز دوره‌ای هستند. مبارزه حقوقی احزاب ممنوعه ادامه خواهد داشت. هر ۳ حزب به مبارزه قانونی خود ادامه خواهند داد. آنها باید از طریق مطبوعات این موضوع را به خوبی برای مردم توضیح دهند. آنها در این مبارزه نیز پیروز خواهند شد. دولت سودانی باید این اشتباهات را کنار بگذارد. این نباید در خدمت اعمال اشغالگرانه دولت ترکیه و آک‌پ و اهداف پیمان ملی باشد. آنها می‌خواهند جنبش آزادی را از نظر اقتصادی، مالی و نظامی با این توافق احاطه کنند. ویژگی جنبش آزادی ویژگی نیست که بتوان آن را به جنبه‌های اقتصادی، مالی یا نظامی محدود کرد. زیرا ما با نظام دولت-ملت، قوانین و مدل‌های قانونی دولت‌ها سازماندهی نشده‌ایم. ما مثل آب هستیم، همه جا جریان داریم. باشور، باکور، روژهلات، روژاوا و خارج از کشور. همه این حملات بی‌نتیجه خواهند ماند. دولت سودانی نیز باید این اشتباهات را اصلاح کند. منافع مردم عراق در سیاست دموکراتیک و عملکرد دیپلماتیک است، نه در جنگ. اتخاذ موضع‌گیری تند اشتباه است.
مدیریت ما بیانیه‌ای داد، مناطق حفاظتی مدیا در سال ۲۰۰۲ به عنوان مناطق امن ما اعلام شد. دست هر که به اینجا برسد قطع می‌شود، این اجتناب‌ناپذیر است. البته راه‌حل‌ها تا آخر از طریق مذاکره و ائتلاف امتحان می‌شود، این بهترین راه است. ائتلاف‌هایی که علیه ما در همه زمینه‌ها شکل می‌گیرد نابود خواهد شد. مردم نیز باید این را بدانند. دولت ترکیه نمی‌تواند پ‌ک‌ک را شکست دهد. او به تنهایی نمی‌تواند پ‌ک‌ک را شکست دهد، به همین دلیل به اتحادیه اروپا و آمریکا رفت. از آنجایی که به تنهایی نمی‌توانست این کار را انجام دهد، به عراق و ایران رفت. اکنون به سراغ قبایل و سازمان‌های دیگر می‌رود. اکنون این ثابت شده است که دولت ترکیه شکست را تجربه کرده است. عمر رژیم آک‌پ-م‌ه‌پ نیز کوتاه است. اگر از مبارزات سازمان‌یافته، اجتماعی و نظامی و اتحادهای دیپلماتیک فعالانه استفاده شود، این دولت سقوط خواهد کرد. دولت سودانی نیز اشتباهات خود را پس می‌گیرد.
گریلاهای آزادی ضامن انقلاب هستند
همانطور که در ابتدا گفتم، ما یک بار دیگر در شخصیت شهید اردال، شهید روژهات و شهدای بزرگمان، فرمانده ه‌پ‌گ اورهان جیهات چولیک، فرمانده یژا استار رفیق بروار درسیم و رفیق تکین گویی که کارزار آزادی جسمانی رهبر آپو را در سال ۲۰۲۳ رهبری کردند، یاد همه شهدای خود که جان خود را در راه انقلاب کوردستان فدا کردند گرامی می‌داریم. اگر نقش آنها نمی‌بود، دستاوردهای کورد و کوردستان از دست خواهند رفت. قهرمانان کوردستان اخیرا جنگ بزرگی را در مناطق حفاظتی مدیا به ویژه در خاکورک، زاپ و متینا انجام می‌دهند. آنها با مقاومتی بزرگ در جغرافیای کوردستان و با استفاده از تاکتیک‌های مدرن در برابر انواع تکنیک‌ها و فناوری‌ها از ارزش‌های کوردستان دفاع می‌کنند. اگر گریلاهای کوردستان نباشند، دشمنان کورد مردم ما را نسل‌کشی می‌کنند. همه باید این را بدانند. همه ما از رهبر آپو را صیانت می‌کنیم و رهنمودهای رهبر آپو را در زندگی عملی می‌کنیم، این غیر قابل انکار است. اما گریلاهای آزادی کوردستان ضامن انقلاب هستند.
اگر جنگ مردمی انقلابی خود را در سراسر جغرافیای کوردستان به پیشاهنگی گریلاهای کوردستان سازماندهی نکنیم، مطمئناً آینده ما در خطر است. هیچ کس قدرت شکست گریلاها را ندارد، اما باید این را بدانیم: اگر ۱۵-۲۰ رفیق ۳ سال شبانه‌روز در یک تونل علیه انواع فناوری‌ها می‌جنگند، اگر با دومین ارتش بزرگ ناتو می‌جنگند، ارتشی که تمام روشهای جنگ کثیف را انجام می‌دهد، اگر نمی‌گذارد که دشمن به تونل نزدیک شود، آیا این کار آسانی است؟ این چه نوع اراده‌ای است؟ گاهی از تاریخ صحبت می‌کنند، از جنگ‌های ویتنام، آنگولا و موزامبیک صحبت می‌کنند، البته در آنجا هم جنگ‌هایی وجود داشت، اما ما در مورد قرن بیست و یکم صحبت می‌کنیم. آنها با فناوری‌های جدید به بالاترین سیستم‌ها دست یافته‌اند، از هوش مصنوعی استفاده می‌شود، با هوش مصنوعی جنگ برنامه‌ریزی می‌شود، اینها معلوم است. در این مرحله گریلا در کوه و دشت کوردستان با محدودترین امکانات با این فناوری‌ها و این سربازان ترسو می‌جنگد. آیا وجدان کسی که می‌گوید «من میهن‌دوست و دوست تو هستم» به درد نمی‌آید؟
اگر قرار بود گریلاهای کوردستان ضربه‌ای بخورند، زیرا شکست دادن آنها برای آنها ممکن نیست که بحثی دیگر است، یعنی اگر ضربه‌ای به آنها وارد شود یا یک گسست دوره‌ای اتفاق بیفتد، سیاست دموکراتیک و حوزه اجتماعی نمی‌تواند حتی یک لیوان آب بنوشد. جامعه بی نان و آب می‌ماند. چون تمام دنیا در جنگ است. رهبر آپو همچنین در مورد جنگ جهانی سوم و حدود آن صحبت کرد. برخی‌ها می‌پرسند که آیا جنگ جهانی سوم رخ خواهد داد، ما در حال حاضر در جنگ جهانی سوم هستیم. راه‌ها و روشهای این کار مانند جنگ جهانی اول و دوم نیست. جنگ اسرائیل و فلسطین یا تحریک حماس، حمله اسرائیل به مردم فلسطین و مقاومت مردم فلسطین در برابر اسرائیل به عنوان جنگ جهانی سوم تلقی می‌شود، اما جنگ شبانه‌روزی در جغرافیای خاورمیانه به ویژه در جغرافیای کوردستان وجود دارد. آیا آنها این را جنگ تلقی نمی‌کنند؟ رفقای ما هم به مطبوعات گفتند چه قدرتی می‌تواند بیاید و اینگونه در زاپ مقاومت کند؟ بیایند در چیای رَش، تپه حکاری، تپه جودی، متینا، گاره، کوه بِخِره، کوه شَکیف مقاومت کنند، ببینیم تا کی می‌توانند مقاومت کنند.
پراکتیک جنگ در سال ۲۰۲۳ ثابت کرد، حتی یک فیلم نیز ساخته شده است. در زمستان در میان ۴ تا ۵ متر برف مقاومت ۱۰ برابر بیشتر بود. آیا آنها این را جنگ نمی‌دانند؟ اگر می‌خواهند تکنیک‌ها، روش‌ها یا دکترین تئوریک جنگ را تحقیق کنند، باید بیایند و تحت رهبری فرماندهی گریلا، گریلاهای کوردستان، در مناطق حفاظتی مدیا آموزش ببینند. این حقیقت است. مردم میهن‌دوست ما، جوانان و زنان پیشکسوت کوردستان باید در این راستا اقدام کنند. مقاومت بزرگ ادامه دارد. جنگ ممکن است داغ‌تر شود. سازماندهی و مبارزه بزرگ باید در همه عرصه‌ها انجام شود و این وظیفه انقلابی‌گری است.
آک‌پ-م‌ه‌پ نسل‌کشی فرهنگی را در کوردستان اجرا می‌کند
به سالگرد توطئه بین‌المللی نزدیک می‌شویم. من یک بار دیگر این توطئه علیه رهبر آپو و مردم کورد را محکوم می‌کنم. کسانی که در این توطئه شرکت کردند، چه دولتی و چه نهادی، جای خود را در صفحات ننگین تاریخ خواهند گرفت. یاد و خاطره همه کوردستانی‌های ایثارگر و میهن‌دوست را که با اتحاد پیرامون رهبری با بیان "شما نمی‌توانید خورشید ما را تاریک کنید" در شخص شهید خالد اورال جان خود را فدا کردند، گرامی می‌دارم. توطئه با روشهای مختلف ادامه دارد. رهبری منزوی شده و مدت‌هاست که در زندان به سر می‌برد. هدفشان این است که او را تا زمان شهادت در انزوا نگه دارند. باید اهداف دشمن را دید و بر اساس آن مبارزه کرد. آنها همچنین می‌خواهند مبارزان رهبر آپو را که هم از نظر سیاسی، اجتماعی و هم در میدان جنگ می‌جنگند، خفه کنند. یا می‌خواهند آن را به نقطه‌ای قابل کنترل برسانند. حتی می‌خواهند دوباره آن را محدود کنند و خلع سلاح را بر جنبش آزادی تحمیل کنند. این هم بخشی از توطئه است. زیرا هدف از توطئه جدا کردن رهبری از حزب و سپس انحلال حزب در مدت ۶ ماه بود.
پ‌ک‌ک منحل نشد، گفتند که حدس نمی‌زدیم پ‌ک‌ک تا این حد قوی است. قیام‌هایی که در اقصی نقاط کوردستان و خارج از کشور برگزار می‌شد این را نشان می‌داد. مادلین آلبرایت (وزیر خارجه سابق آمریکا) گفت: ما نمی‌دانستیم که پ‌ک‌ک تا این حد سازماندهی شده است. او این را پذیرفت و در نتیجه مادلین آلبرایت درگذشت. من می‌خواهم این را بگویم، توطئه‌گران یکی یکی نابود خواهند شد. اما توطئه علیه مدیریت جنبش آزادی، گریلاهای آزادی کوردستان، با روش دیگری ادامه دارد. مبارزه با این امر ضروری است. پیشگام این توطئه، نظام مدرنیته سرمایه‌داری است، اما عملکرد آن توسط دولت آک‌پ-م‌ه‌پ، دولت سنتز ترکی-اسلامی، دولت ترکیه و خانواده بارزانی انجام می‌شود. هنگامی که در مبارزه با آنها نتایج حاصل شود، توطئه خنثی خواهد شد.
ما بیان کردیم که وظیفه مردم باکور یا مردم ما در خارج از کوردستان چیست. ما سابقه ۵۲ سال مبارزه و ۴۲ سال جنگ داریم، تجربیات اندوخته‌ایم، خیلی چیزها مانند زبان کوردی و فرهنگ کوردی اجتناب‌ناپذیر شده است. اما آک‌پ-م‌ه‌پ در حال نسل‌کشی فرهنگی علیه مردم کوردستان است. به عبارت دیگر، ما نمی‌توانیم تنها از طریق انتخابات به نتیجه برسیم، فقط یک موضع است، یک جبهه. یا ما نمی‌توانیم تنها از طریق مبارزه برای سیاست دموکراتیک به نتیجه برسیم. سیاست دموکراتیک و انتخابات نیز برگزار می‌شود، اما کارزار بزرگ واقعی سازماندهی جامعه است. جامعه در باکور، جوان، پیر، زن، نباید فقط بگویند که از زبان و فرهنگ خود محافظت می‌کنند. آن روز یک تجمع بود، می‌گفتند جنگ است، جنگ ادامه دارد، ما صلح می‌خواهیم. برای صلح باید جنگید، صلح بدون جنگ وجود ندارد. انسان شگفت‌زده می‌شود. خوب، می‌توان برای صلح مبارزه کرد، اما صلح بدون جنگ وجود ندارد.
صلح بدون جنگ حاصل نمی‌شود
هر روز رفقا، دوستان، بچه‌ها و شهرهایش را بمباران می‌کنند، از سلاح شیمیایی استفاده می‌کنند، در هر منطقه‌ای حمله می‌شود و شما می‌گویید صلح می‌خواهید، این اشتباه است. ما نمی‌گوییم که شما نباید صلح بخواهید، بلکه باید مقاومت بخواهید. پیشگامان، سیاستمداران، نهادهای مدنی و روشنفکران باکور کوردستان باید این اشتباه را ببینند. داشتن سیاستی نرم در قبال دولت ترکیه قابل قبول نیست، زیرا آنها سیاست کثیفی دارند. ببینید هر روشی را امتحان می‌کنند، شهرداری‌ها را غصب می‌کنند، مقاومتی وجود دارد، کسی منکر آن نیست. موضع مردم کوردستان نیز مشخص است. با وجود همه بی‌عدالتی‌ها، سرکوب‌ها و ظلم‌ها از جنبش آزادی حمایت می‌کنند. آنها پای ارزش‌های خود ایستاده‌اند، همه این را می‌بینند. اما این برای رهایی، دموکراسی و آزادی کافی نیست. به همین دلیل نیاز به یک زدن تلنگری برای به خود آمدن وجود دارد. انسان باید بیدار شود و به خود بیاید. او باید فکر کند و بیدار شود که من چه می‌کنم، چگونه زندگی می‌کنم، چگونه غذا می‌خورم، و این فقط از طریق سازماندهی می‌تواند اتفاق بیفتد.
بیداری جامعه فقط با یک فراخوان اتفاق نمی‌افتد، بلکه با سازماندهی نیز اتفاق می‌افتد. رهبران جامعه باید سازماندهی کنند. پیشگامان پارادایم دمکراتیک، اکولوژیک و آزادیخواهانه زنان، زنان و جوانان هستند. اگر زنان و جوانان به معنای رهبری، عملی و اجتماعی در گفتمان رهبری مبنی بر (وحدت) «پندار، گفتار، عمل» عمل كنند، در باكور و باشور پيشرفت‌های بزرگی صورت می‌گيرد و گام‌های راهبردی بزرگی در اين زمينه برداشته می‌شود؛ فراخوان ما این است: همه باید در برابر حملات از مقاومت گریلاهای کوردستان حمایت کنند. برای این کار باید به صفوف گریلا بپیوندید یا در نهادهای مدنی، احزاب، نهادهای مذهبی، عرصه‌های زیست‌محیطی در همه جا با کنش‌ها و روشهای مختلف در مکان خود سازماندهی کنند. پیشگامان این سازمان زنان و جوانان هستند.
این ارزش‌ها و باورها در جغرافیای باکور نیز وجود دارد. ما دهه ۹۰ را فراموش نکرده‌ایم. در آن سال‌ها بچه‌های کوردستان در سخت‌ترین شرایط با بمب‌ها به تانک‌ها حمله می‌کردند. روستاهای آنها تخلیه شد، خانه‌هایشان سوزانده شد، مورد تجاوز قرار گرفتند، اما آنها با بمب به نفربرها حمله کردند. این جوانان در باکور فرزندان آن خانواده‌ها هستند. بنابراین، آنها در هر جایی که زندگی می‌کنند باید با ادغام شدن با گریلاها، همراه با هم بجنگند. در این دوره دیگر نباید از تنش‌زدایی، گفتگو و سیاست با آک‌پ-م‌ه‌پ حرف زد. هر وقت با رهبر آپو ارتباط برقرار شود، آنوقت امکان‌پذیر می‌شود. اما در حال حاضر ممکن به نظر نمی‌رسد، تنها یک راه وجود دارد: مبارزه، مقاومت و قیام.»
