در استان سیستان و بلوچستان کودکان در مناطق روستایی به دلیل نبود مدرسه و نبود راههای مناسب قادر به درس خواندن نیستند و طور عمده ازتحصیل باز می‌مانند.

در روستاهای این استان یا مدرسه‌ای وجود ندارد و یا اکثر مدارس روستایی تا کلاس ششم ابتدایی را پوشش می‌دهند و کودکان پس از آن به دلیل نبود جاده و سرویس مدرسه و همچنین ناتوانی از پرداخت کرایه‌ی ایاب و ذهاب مجبور به ترک تحصیل می‌شوند.

در شهرستان هیرمند حداقل جاده‌ی ۱۱ روستا حدود ۴۰ سال پیش شن‌ریزی شده است و مسئولین طی این ۴۰ سال از تکمیل این جاد‌ه‌ها سر باز زده‌اند به گونه‌ای که اکنون این جاده‌ها به مخروبه‌ای که غیر قابل استفاده است تبدیل شده‌اند.

بنا به این گزارش، برخورداری از تحصیل دانش‌آموزان روستاهای بِزی، خمر، رخشانی، سارانی، سیاه خان، ملاعبداله، کرم و چند روستای دیگر وابسته به ساخت این جاده است.

کودکان باید برای رفت و آمد ب مدرسه در شهرها روزانه حدود ۱۰۰ هزار تومان کرایه بپردازند. این کایه ی سنگین برای اهالی روستاها غیر قابل پرداخت است. بسیاری از خانواده‌ها خودروی شخصی ندارند و هیچ کس حاضر نیست خودروی شخصی‌اش را به این جاده‌های مخروبه بزند.

کودکان در این استان به دلیل فقر و تنگدستی غالبا مجبور به کار کردن هستند. تعدادی زیادی از آنها حتی سوخت‌بری می‌کنند که بسیار خطرناک است.

سیستان و بلوچستان در ایران رتبه‌ی اول کودکان بازمانده از تحصیل رادارد و ۴۴ درصد آنها فقط تا پایان متوسطه‌ی اول درس می‌خوانند. کودکان در این استان به دلیل فقر و تنگدستی، نبود مدرسه در روستاها، کمبود معلم و نبود جاده‌ی مناسب و نداشتن سرویس ایاب و ذهاب مجبور به ترک تحصیل می‌شوند.

لازم به ذکر است که استان‌های حاشیه‌ای ایران را که ملیت‌ها و خلقهای غیر فارس تشکیل می‌دهند بیشتر از استانهای مرکزی با مشکل کودکان بازمانده از تحصیل مواجه هستند و رژیم جمهوری اسلامی طی ۴۰ سال حکومت خود سیاست محرومیت و گسترش فقر وبیسوادی را میان خلق‌های غیر فارس ایران دنبال کرده است.