برای هیچکس تره هم خورد نمی‌کنیم!

این جمله‌ای بود که بدون هیچ فکری بر زبان جاری شد و بلای جان شهروندان و خود خانواده بارزانی شد، پس از رفراندوم شکست‌خورده‌ی اقلیم کوردستان، مسعود بارزانی، گویی بنیانی محکم و استوار از دولتمداری و زیرساخت های اقتصادی ساخته باشد، بی‌منت با رای و نظر خود بر طبل پیروزی کوبید و علیه دوستان و دشمنان اعلام جنگ کرد و بر انجام رفراندوم اصرار داشت و گفت برای کسی تره هم خورد نمی‌کنیم.

رفراندوم بر این اساس برگزار شد که اگر نتیجه‌ی آن موفق آمیز بود، چه بهتر، اگر موفقیت آمیز نبود بر سر خود سوار می شود، اما نه این‌که شوار سر خود نشد بلکه خاک و سرزمین را بر روی سینی طلایی پیشکش بغداد کرد، هنوز هم این خانواده بلای جان کورد و کوردستان شده‌اند و هر بار به نحوی دستاوردهای خلق کورد را از بین می‌برند.

اگر رفراندوم یک شکست سیاسی و خاک فروشی بود، اکنون از سایه سر این خانواده وضعیت اقتصادی و مشروعیت اقلیم کوردستان با شکست بزرگی مواجه است.

پس از آن‌که در عید نوروز، وزارت خارجه آمریکا گزارشی از وضعیت اقلیم کوردستان منتشر کرد، مشهورترین روزنامه این کشور، حکومت اقلیم کوردستان را کارتنی خواند و هشدار داد که در لبه‌ی‌ سقوط است، حزب دمکرات کوردستان و خانواده‌ی بارزانی بدور از هر نوع هنجارهای دیپلوماسی‌ و بین‌المللی، گزارش وزارت خارجه‌ی آمریکا و روزنامه‌ی آن را رد کردند، به نوعی که دیندار زیباری تهیه کننده‌ی گزارشات بین‌المللی حکومت اقلیم کوردستان اعلام کرد،که گزارش آمریکا دروغ، افترا و درویانه و نامشخص است.

اگرچه در برابر این پاسخ حکومت اقلیم کوردستان امریکا سکوت نکرد و پاسخ محکمی را از طریق کنسول آمریکا در اقلیم کوردستان داد که گزارش مجله فرن پلسی؛ از مشهورترین رسانه های آمریکایی را تحت عنوان "دولت کارتنی در آستانه فروپاشی است" را به اشتراک گذاشت، اما انگار مسئولین اقلیم و مخصوصا خانواده‌ی بارزانی نمی‌خواهند این حقیقت را باور کنند و هشدارها را جدی بگیرند.

ناظران نیز می‌گویند نادیده گرفتن این هشدارهای آمریکا از سوی خانواده بارزانی خطرات و بحران‌های دیگری را به دنبال خواهد داشت.

این در حالی است که خانواده‌ی بارزانی نه تنها تذکرات را جدی نمی‌گیرند، بلکه شروع به متهم کردن مخالفان این خانواده و تبدیل خود به خانواده ملی کرده‌اند و امروز مسرور بارزانی در جدیدترین پیام خود گفته است کسانی که اکنون با ما نیستند نباید در آینده خود را صاحب دستاوردهای ما کنند.

اما جا دارد بپرسیم کدام دستاورد؟ چه کسی اقلیم را به این وضعیت رساند؟ چه کسی است که مشروعیت آن را به خطر انداخته؟ چه کسی بود ارزشی برای انتخابات باقی نگذاشت؟ چه کسی زیرساختها و منابع طبیعی این سرزمین را غارت کرد؟ چه کسی بود که اعتماد شهروندان را به تجربه حکومتداری کوردی از بین برد و کار را به جایی رساند که آرزو کنند حکومت بیگانگان مستقر شود؟ چه کسی بود که بر سر قلمرو اقلیم سازش کرد و دستش با دشمنان و بدخواهان کوردستان در یک کاسه بود؟!

بدتر از همه این‌ها، رویای چند صد ساله خلق کورد را به گور بردند.

نسل‌های بعدی چگونه باید این تاریخ را بخوانند، چگونه بتوانند به حکومت و دستاوردهای آن افتخار کنند به سرزمینی غنی و زیرساختی چون گوهر کە مانند گنجینه است، نە تنها امروز را بلکە آیندەی آنان را نیز نابود کردند! با چە رویی بگویند پس از سپری شدن پنج دورە از مجلس و نە دورە از کابینەی حکمرانی دست خالی و بدهکار بودند، در حالی که اقلیم سرشار از نفت و منابع طبیعی در سرزمینی کە خاک و زمین‌های کشاورزی حاصلخیز با آب فراوان و آب و هوای مساعد سرانجام آن بدهکاری و شکست، ورشکستگی و تسلیم شدن در برابر دشمنان و مخالفان ما شد؟!...