اکنون که در آستانه‌ی سالگرد اعدام مغرضانه‌ی فرزاد کمانگر در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۸۹ هستیم، جا دارد بار دیگر یادی کنیم از همه‌ی آن بارقه‌های نورانی که در این عصر تاریک، راه را برای خلق کورد روشن کردند.
فرزاد کمانگر، شیرین علم هولی، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، چهار رفیق، مانند مشتی شده بودند که بر صورت نحس استبداد جمهوری اسلامی فرود آمدند. رژیم ایران به خیال خود با اعدام این رفقا دست ملت کورد را قطع کرده است اما غافل از اینکه کوردها یک جسم بی‌جان نیستند. جای هر دست، هزاران دست رشد می‌کنند. خلق کورد درختی ریشه‌دار است به قدمت هزاران سال و در جای هر تبر شاخه‌ای جوان را می‌رویاند. فرزاد، معلم بود و اوج دغدغه‌ی هر معلمی تربیت نسلی از شاگردان است که تغییری در محیط خود ایجاد کنند. رفیق فرزاد این وظیفه را در حد اعلای خود به انجام رسانید. کسانی که در زمان اعدام او به دنیا آمدند، امروز نوجوانان پانزده ساله‌ای هستند که خواب راحت را بر دیکتاتور و حامیانش حرام کرده‌اند.
این نسل زِد که امروز در خط مقدم نبرد با دیکتاتوری ایستاده و او را برآشفته‌اند، نهال‌هایی هستند که با خون فرزادها آبیاری شده‌اند. هیچ نسل و ملتی نباید فراموش کند که روی چه تاریخی پا گذاشته است و خودش را بالا کشیده است. اگر فرزادها و شیرین‌ها در کوردستان پدیدار می‌شوند به خاطر وجود تفکرات رهبر آپوست که چنین شخصیت‌هایی را تربیت می‌کند که حتی در زمانی که دیکتاتور می‌خواهد جانشان را بگیرد زانو نمی‌زنند و تسلیم نمی‌شوند. حقیقتا در یکی از تاریک‌ترین زمان‌های تاریخ بشر زندگی می‌کنیم. زمانه‌ایست که اکثر ملت‌ها در برابر دولت‌ها تسلیم شده‌اند ،حتی مبارزانشان را می‌توانید مقایسه کنید که پس از دستگیری چگونه می‌شکنند و تغییر می‌کنند اما علت ایستادگی یک کورد در چیست؟ اینجاست که اهمیت تفکر رهبر آپو و تاریخ مبارزه‌ی خلق کورد نمایان می‌شود. ارزش واقعی در همین اراده‌ایست که ایجاد شده است و در برابر شدیدترین حملات مقاومت می‌کند. این ایدئولوژی است که به زندگی ما معنا می‌دهد و بیشتر از هر چیز باید از آن محافظت کرد.
امروز وظیفه‌ی اصلی خلق کورد همین پایبند ماندن به خون شهیدان و دفاع از ارزش‌هاییست که در طول سالها ایجاد شده‌اند. تفکر رهبر آپو از هیچ به وجود نیامده بلکه چکیده‌ی تمام تاریخ کوردستان و تحلیل خواسته‌های کوردهاست. این ریشه و مشروعیت است که هزاران شهید را در طول این سالها به وجود آورده است. از همان تنه‌ی درخت است که پژاک و کودار به وجود آمده‌اند. هزاران سال مبارزه‌ی یک ملت امروز خودش را به این صورت‌های مختلف نشان می‌دهند. این راهی نیست که تازه شروع شده باشد و به اینجا رسیده باشد و تمام بشود، هزاران شهید این راه را روشن کرده‌اند تا به اینجا برسیم و با از خودگذشتگی خود به ما نشان می‌دهند که به چه صورت باید عمل کنیم و به کدام سو برویم. یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد.
