در جنگ داخلی بیش از ۳۶ هزار پیشمرگه و غیرنظامی کشته و ناپدید شدند. پیشنهاد این است که مجسمه‌هایی در محکومیت خیانت در همه شهرها و شهرستان‌های اقلیم کوردستان ساخته شود و هر سال از ۳۱ اوت به عنوان روز عزای ملی یاد شود.

بعد از واقعه ۳۱ اوت، به عنوان یک روزنامه‌نگار مستقل، هر چند سال یک بار این روز را به یاد می‌آورم، «چون دردی جانکاه دارد و فراموش نشدنی است.» زیرا آن اندازه که کوردها در دو سال از خود قتل‌عام کردند، دشمنان نتوانستند آنقدر قتل عام علیه مردم کورد انجام دهند؛ جایی که در آن مردم غیرنظامی و پیشمرگه به ​​خاطر منافع احزاب و رقابت بر سر پست و مقام و کسب درآمدهای کثیف و زیرزمینی، فریب خوردند و کشته شدند.

مقامات اقلیم کوردستان قطعا تمام خسارات و هزینه‌های ملی را که بر مردم ما تحمیل کرده‌اند به یاد دارند. ۳۱ اوت و جنگ داخلی بخشی از بلایایی است که در دوران بعث و دیکتاتورهای گذشته رخ داده است. ۳۱ اوت باید روز خاصی باشد که بدون استثنا هر سال باید از آن یاد کرد و بر آن گریست.

بیایید با هم یادی از این روز بکنیم، زیرا ۳۱ اوت یک روز غم انگیز و نکبت‌بار است. باید همچون حلبچه و انفال و ویرانی پنج هزار روستا از آن هم یاد می‌شد. توصیه می‌شود هر سال سه روز آخر هفته در ماه اوت در اقلیم کوردستان تعطیل رسمی و عزای عمومی باشد.

در طول سال و در باشور وطن، ده‌ها روز ملی و شخصی را گرامی‌ می‌دارند و با درآمدهای عمومی مراسم برگزار می‌کنند و از آنها یاد می‌کنند. اما به هیچ مناسبتی که به موقعیت و شخصیت پوشالی‌شان لطمه می‌زند و خواسته‌ها و منافع آنها را نداشته باشد اشاره نمی‌کنند. ۳۱ اوت روز خیانت ملی است؛ روزی که هزاران انقلابی و پیشمرگه در آن کشته شدند. مجسمه‌های ذلت باید در همه شهرها و شهرک‌ها ساخته شود و نقاب سیاه ذلت همه ساله برداشته شود و عاملان آن فارغ از سطح و مقام و مسئولیتشان مجازات شوند.

در ۳۱ اوت، پ‌د‌ک پیروزی در جنگ برادرکشی را اعلام کرد و با حمایت بعث جنایتکار، جشن بزرگی را برای پیروزی حزب خود در خانه‌های خود ترتیب داد. در ۳۱ اوت، به جز تلفات جانی، تمام کارخانه‌ها غارت شد و درآمد حاصل از آن در اختیار نیروهای نظامی بعث قرار گرفت.

شهروندان و جامعه مدنی باید به طور جمعی فشار بیاورند تا ۳۱ اوت، مانند هر روز سیاه دیگری که برای مردم ما رخ داده، رسماً به رسمیت شناخته شود و به یاد آورده شود.

به دلیل سیاست فاسد و رقابت احزاب باشور، ما همچنان در جنگ داخلی هستیم. در این روزهای سیاه که یک بحران اجتماعی ایجاد شده است، روزی نیست که ده‌ها نفر از شهروندان بی‌گناه وطن‌مان قربانی نشوند. این دردی که امروز در جامعه ما می‌گذرد و هر روز تصاویر بسیاری از مهاجران کشته و غرق شده را می‌بینیم، مسئولیت آن به گردن دولت است. تا زمانی که جنگ سالاران در قدرت هستند، مرگ هر روز در خانه ما را می‌زند و جوانان ما را دسته دسته می‌کشد.

۳۱ اوت باید روزی برای بازگشت هر دو حزب حاکم از گذشته خود باشد و این یادواره، مانعی برای تکرار شدن آن جنگ خونینی باشد که در آن بیش از ۳۶ هزار انسان بی‌گناه کشته و زخمی شدند. پس از وقایع جنگ برادرکشی و توافق بین پ‌د‌ک و ی‌ن‌ک در واشنگتن، منطقه‌ای کاملا غیر دموکراتیک و حکومتی ناسالم ایجاد شد که در آن اساسی‌ترین حقوق افراد را منع می‌کند.

به دلیل تفاوت خدمات در نواحی تحت حاکمیت پ‌د‌ک و ی‌ن‌ک و ائتلاف‌های سیاسی، مردم احساس می‌کنند که ما هنوز در یک جنگ داخلی هستیم. تاکنون بسیاری از اسیران جنگ داخلی در زندان‌ها مفقود شده‌اند. هر سال در پایان اوت، زخم خانواده‌ها سر باز می‌کند و درد و رنج آنها تکرار می‌شود و این بلای خانمان‌سوز به یاد می‌آید.

درگیری مسلحانه بین پ‌د‌ک و ی‌ن‌ک از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷ رخ داد و ضربه خصمانه شدیدی به جامعه باشور کوردستان وارد کرد. در مجموع بیش از ۳۶ هزار شهروند در جنگ داخلی کشته و ناپدید شدند.

توافقنامه صلح واشنگتن بین جلال طالبانی و مسعود بارزانی در ۱۷ سپتامبر ۱۹۹۸ با حضور مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه آمریکا امضا شد. اما هنوز درد دوا نشده است، ده‌ها مادر همچنان منتظرند با دیدن پسران و همسرانشان خوشحال شوند.

به دلیل جنگ داخلی، ساختار سیاسی و اداری کوردها لکه‌دار شده است. به همین دلیل پیشنهاد شود که روز ۳۱ اوت به عنوان روز خیانت ملی تلقی شود و به یک مناسبت عمومی شود.